دقت و توجه به وضعیت دیگران
۱ یَهُوَه خدا و عیسی مسیح در تشخیص نیاز مردم و رساندن کمک لازم به ایشان بی‌همتا می‌باشند. ( ۲ توا ۱۶:۹؛ مرق ۶:۳۴) ما نیز در خدمت موعظه وقتی علاقه و نگرانی‌های مردم را تشخیص دهیم می‌توانیم خبر خوش پادشاهی خدا را مطابق وضعیتشان اعلام کنیم.
۲ دقت در جزئیات: عیسی به چیزهای جزئی نیز توجه می‌کرد. ( مرق ۱۲:۴۱-۴۳؛ لو ۱۹:۱-۶) ما نیز هنگام ملاقات، با دقت و توجه به تزیینات خانهٔ مردم که نشانگر مذهبشان است، اشعار و آرم‌های روی اتومبیلشان و مشاهدهٔ اسباب‌بازی در حیاتشان می‌توانیم فرصتی مناسب برای بیان بشارت ملکوت به وجود آوریم.
۳ در بیشتر اوقات از روی چهره و رفتار اشخاص می‌توانیم به نگرانی و اضطراب آن‌ها پی ببریم. ( امث ۱۵:۱۳) ممکن است به علّت غم جانکاه از دست دادن عزیزی و یا وضعیتِ ناگواری، شخص محتاج تسلّی باشد. دانستن این موضوع به ما کمک می‌کند تا با خواندن آیه‌ای مناسب موجب دلگرمی ایشان گردیم. ( امث ۱۶:۲۴) شاید صاحبخانه با عجله خانه را ترک می‌کند و یا نوزادش در حال گریه کردن می‌باشد. در این صورت، مناسب‌تر است ترتیبی دهیم در زمانی دیگر به ملاقاتشان برویم. پس رعایت کردن حال دیگران و «همدرد» شدن با آن‌ها این امکان را فراهم می‌سازد تا در دیدار بعدی به سخنان ما گوش دهند. — ۱ پطر ۳:۸.
۴ تطبیق دادن سخنان: پولُس رسول در شهر آتن متوجه شد که مذبحی وقفِ «خدای ناشناخته» شده است. وی با دانستن این موضوع نحوهٔ بشارت خود را تغییر داد. پس به مردم آتن گفت: «آنچه را شما ناشناخته می‌پرستید، من به شما اعلام می‌نمایم.» روش مدبّرانهٔ پولُس باعث شد تا برخی از حضار به پیام بشارت گوش دهند و ایمان آورند. — اعما ۱۷:۲۳، ۳۴.
۵ به همین منوال، دقت و توجه ما باعث می‌شود علایق شخص را تشخیص و سخنانمان را نسبت به آن تطبیق دهیم. استفاده از سؤال به ما کمک می‌کند تا به نگرانی‌های مخاطب خود پی ببریم. در این هنگام می‌باید آیاتی را ذکر کنیم که در دل شخص تأثیر گذارد. ( امث ۲۰:۵) دقت، توجه و علاقهٔ صمیمانهٔ ما نسبت به دیگران باعث می‌شود که بشارت را با مهارت تمام اعلام کنیم.