مهربانی و احترام نشانگر علاقه
۱ یَهُوَه بر تمام عالَم سلطنت می‌کند، با این حال رفتاری مهربانانه و مؤدبانه دارد و ملاحظهٔ دیگران را می‌کند. ( پیدا ۱۳:۱۴؛ ۱۹:۱۸-۲۱، ۲۹) ما نیز با تقلید کردن از این خصوصیات یَهُوَه خدا می‌توانیم گفتگوی بهتری با مردم در خدمت موعظه داشته باشیم. ( کول ۴:۶) این موضوع به ادب و احترام هنگام سخن گفتن محدود نمی‌شود.
۲ موعظهٔ خانه به خانه: اگر در فرصتی نامناسب زنگ در خانه‌ای را بزنیم که صاحبخانه وقت برای گفتگو نداشته باشد چه باید بکنیم؟ در چنین موقعیتی باید به طور خلاصه دلیل ملاقات خود را توضیح دهیم و یا بگوییم که در فرصتی دیگر به ملاقات ایشان خواهیم آمد. همچنین اگر شخصی نشریات ما را نپذیرفت در دادن آن اصرار نورزیم. در صورتی که ملاحظهٔ دیگران را بکنیم به اختیارات ایشان احترام می‌گذاریم. برای مثال، هنگام ملاقات شخصی در خانه‌اش درِ حیاط یا خانه را پشت سر می‌بندیم و در صورت لزوم کفش‌های خود را در می‌آوریم و همچنین به فرزندانمان نیز این موضوع را می‌آموزیم. همین طور اگر نشریه‌ای را برای کسی که در خانه نیست در پست می‌اندازیم نباید طوری قرار گیرد که در معرض دید باشد. بلی، خصلت مهربانی، ما را موظف می‌سازد تا رفتارمان با دیگران طوری باشد که توقع داریم دیگران نیز با ما چنین رفتار کنند. — لو ۶:۳۱.
۳ موعظهٔ خیابانی: هنگام موعظه در خیابان به هیچ وجه نباید سد راه عابرین پیاده شویم و یا با تجمّع مانع کسب و کار مغازه‌ای بشویم. همچنین وضعیت اشخاص را در نظر گرفته، سعی می‌کنیم با کسانی که وقت دارند گفتگو کنیم نه با آنانی که عجله دارند. برخی اوقات لازم است که به دلیل سر و صدای خیابان شمرده صحبت کنیم، اما نه طوری که تحت توجه دیگران قرار بگیریم. — مت ۱۲:۱۹.
۴ موعظهٔ تلفنی: اگر ملاحظه دیگران را بکنیم برانگیخته می‌شویم از مکانی خلوت به مردم زنگ بزنیم. ادب و نزاکت ایجاب می‌کند که خود را معرفی کرده، دلیل تماسمان را برای ایشان توضیح دهیم. اگر دهانی تلفن را نزدیک دهان خود نگه داریم و طوری صحبت کنیم که لحن صدایمان خوشایند باشد گفتگوی بناکننده‌ای از کتاب مقدّس خواهیم داشت. ( ۱ قر ۱۴:۸، ۹) با تقلید از یَهُوَه خدا می‌توانیم مهربانی، ملاحظه و نزاکت را به طرق مختلف ابراز نماییم.