گنجینهٔ پرارزش خود را با دیگران سهیم شویم

^۱ کلام خدا گنجینه‌ای روحانی است که برای آن بسیار ارزش قائلیم.‏ (‏مز ۱۲:‏۶؛‏ ۱۱۹:‏۱۱،‏ ۱۴‏)‏ یک بار عیسی با استفاده از تشبیهی جنبه‌های مختلف ملکوت را به شاگردانش شرح داد و سپس از آنان پرسید:‏ «آیا همهٔ این امور را فهمیده‌اید؟‏» وقتی آنان جواب مثبت دادند عیسی گفت:‏ «هر کاتبی که در ملکوت آسمان تعلیم یافته است،‏ مثل صاحب خانه‌ای است که از خزانهٔ خویش چیزهای نو و کهنه بیرون می‌آورد.‏» —‏ مت ۱۳:‏۱-‏۵۲‏.‏

^۲ هنگامی که مطالعهٔ کتاب مقدّس را آغاز کردیم حقایقی را آموختیم که می‌توان همچون گنجی قدیمی در نظر گرفت.‏ اما با مطالعهٔ فردی کلام خدا به حقایق دیگری دست می‌یابیم که برای ما حکم گنجی نو دارد.‏ (‏۱قر ۲:‏۷‏)‏ به علاوه،‏ «غلام امین و دانا» با اطلاعات جدید گنج‌های جدیدی در اختیار ما می‌گذارد.‏ —‏ مت ۲۴:‏۴۵‏.‏

^۳ ما برای این گنج‌های کهنه و نو روحانی ارزش فراوانی قائلیم.‏ به همین دلیل برانگیخته می‌شویم در پی دریافت تعلیم بیشتری از کلام خدا باشیم و به عنوان معلّمان کلام خدا تجربهٔ بیشتری کسب کنیم.‏ بدین شکل با سخاوتمندی حقایق پرارزش کلام خدا را با دیگران سهیم می‌شویم.‏

^۴ از عیسی بیاموزیم:‏ از آنجایی که عیسی ارزش فراوانی برای این گنجینه قائل بود تلاش بسیار می‌کرد که آن را با دیگران سهیم شود.‏ حتی هنگامی که خسته بود در بیرون آوردن گنج از ‹گنجینهٔ› خود کوتاهی نمی‌کرد.‏ —‏ یو ۴:‏۶-‏۱۴‏.‏

^۵ محبت عیسی نسبت به کسانی که در فقر روحانی به سر می‌بردند سبب شد که حقایق حیات‌بخش کلام خدا را با آنان سهیم شود.‏ (‏مز ۷۲:‏۱۳‏)‏ او به کسانی که گرسنهٔ حقایق روحانی بودند ترحّم می‌کرد و ‹به آنان تعلیم می‌داد.‏› —‏ مرق ۶:‏۳۴‏.‏

^۶ تقلید از عیسی:‏ اگر قدر گنج‌هایمان را بدانیم همچون عیسی مشتاقانه حقایق پرارزش آن را که از کلام خدا است به مردم نشان می‌دهیم.‏ (‏امث ۲:‏۱-‏۵‏)‏ حتی اگر خسته باشیم آن حقایق را با اشتیاق تمام بیان می‌کنیم.‏ (‏مرق ۶:‏۳۴‏)‏ ارزشی که برای این گنجینه قائلیم ما را برمی‌انگیزد که تا جای ممکن در خدمت موعظه فعال باشیم.‏