‏‹یَهُوَه است که تصمیم می‌گیرد چه کسی در جنگ پیروز شود›‏

در اواخر دههٔ ۱۹۹۰،‏ دولت فرانسه ادعا کرد که شعبهٔ فرانسه باید به خاطر اعاناتی که بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۶ دریافت کرده،‏ مالیات پرداخت کند.‏ ما شکایتمان را از دولت،‏ به دادگاه فرانسه بردیم اما نتیجه‌ای نگرفتیم.‏ بعد تقاضای فرجام کردیم،‏ اما در دادگاه تجدید نظر هم شکست خوردیم و دولت بیشتر از چهار و نیم میلیون یورو از حساب بانکی شعبهٔ فرانسه را مصادره کرد.‏ دادگاه اروپایی حقوق بشر آخرین امید ما بود.‏ این دادگاه قبل از رسیدگی به این پرونده،‏ از ما خواست که همراه با وکلای دولت فرانسه و نماینده‌ای از طرف دادگاه اروپا جلسه‌ای داشته باشیم.‏ هدف از این جلسه این بود که بتوانیم پیش از تشکیل جلسهٔ دادگاه به توافق برسیم.‏

ما انتظار داشتیم که نمایندهٔ دادگاه اروپا ما را برای پرداخت بخشی از مبلغ درخواست شده زیر فشار بگذارد.‏ اما برای ما واضح بود که پرداخت حتی یک یورو از آن مبلغ مخالف اصول کتاب مقدّس است.‏ چون برادران و خواهرانمان این اعانه‌ها را برای حمایت از پادشاهی خدا داده بودند و به دولت تعلّق نداشت.‏ (‏مت ۲۲:‏۲۱‏)‏ با این حال،‏ به احترام قوانین دادگاه اروپا به آن جلسه رفتیم.‏

این جلسه در یکی اتاق‌های کنفرانس لوکس و مجلل دادگاه برگزار شد.‏ شروع جلسه چندان خوب نبود.‏ خانمی که نمایندهٔ دادگاه اروپا بود تأیید کرد که شاهدان یَهُوَه در فرانسه موظفند مقداری از مبلغ درخواست شده را پرداخت کنند.‏ همان موقع روح یَهُوَه ما را برانگیخت تا بپرسیم،‏ «می‌دانستید که دولت فرانسه همین حالا هم بیشتر از چهار و نیم میلیون یورو از حساب ما مصادره کرده؟‏»‏

نمایندهٔ دادگاه وقتی این را شنید خیلی تعجب کرد.‏ وقتی وکلای دولت فرانسه این موضوع را تأیید کردند عکس‌العمل آن خانم نسبت به پروندهٔ ما کاملاً عوض شد.‏ او وکلای دولت فرانسه را شدیداً سرزنش کرد و همان موقع جلسه را پایان داد.‏ آنجا بود که متوجه شدم یَهُوَه به نحوی که اصلاً ما انتظارش را نداشتیم نتیجهٔ پرونده را تغییر داده است.‏ ما با خوشحالی و ناباوری آن جلسه را ترک کردیم!‏

در ۳۰ ژوئن ۲۰۱۱ دادگاه اروپایی حقوق بشر با صددرصد آرا به نفع ما رأی داد.‏ به حکم دادگاه،‏ آن مالیات لغو شد و دولت فرانسه موظف شد که مبلغ مصادره‌شده را به اضافهٔ سود آن به ما برگرداند!‏ این رأی دادگاه تا به امروز هم ضامن آزادی پرستشمان در فرانسه بوده است.‏ آن سؤالی که از نمایندهٔ دادگاه اروپا پرسیدیم،‏ مثل همان سنگی بود که داوود به طرف جُلیات پرتاب کرد.‏ همان طور که آن سنگ نتیجهٔ آن جنگ را تغییر داد،‏ سؤال ما هم نتیجهٔ پرونده را عوض کرد.‏ دلیل پیروزی ما برایمان کاملاً روشن بود.‏ دلیلش همان چیزی بود که داوود به جُلیات گفت:‏ ‹یَهُوَه است که تصمیم می‌گیرد چه کسی در جنگ پیروز شود.‏›—‏۱سمو ۱۷:‏​۴۵-‏۴۷‏.‏

این تنها پیروزی ما نبوده است.‏ با وجود مخالفت‌های شدید مقامات دولتی و مذهبی،‏ ۱۲۲۵ پروندهٔ ما در دادگاه‌های عالی هفتاد کشور و چندین دادگاه بین‌المللی،‏ پیروز شده است.‏ این پیروزی‌ها از حقوق پایه‌ای ما حفاظت کرده است؛‏ مثلاً حق به رسمیت شناخته شدن به عنوان یک مذهب،‏ حق موعظهٔ عمومی،‏ حق شرکت نکردن در مراسم میهن‌پرستانه و حق امتناع از انتقال خون.‏

شاید بخواهید بدانید کسی که در شعبهٔ مرکزی شاهدان یَهُوَه در آمریکا خدمت می‌کرد،‏ چطور سر از دادگاه اروپا درآورد؟‏ اجازه بدهید برایتان توضیح بدهم؟‏

تاثیر پدر و مادرم

پدرم جورج و مادرم لوسیل از دوازدهمین دورهٔ آموزشی جِلعاد فارغ‌التحصیل شدند و در سال ۱۹۵۶ وقتی من به دنیا آمدم در اتیوپی خدمت می‌کردند.‏ آن‌ها اسم یکی از مبشرهای غیور قرن اول را روی من گذاشتند.‏ (‏اعما ۲۱:‏⁠۸‏)‏ سال بعد دولت فعالیت شاهدان یَهُوَه را ممنوع کرد.‏ من هر چند خیلی کوچک بودم،‏ خوب یادم می‌آید که خانواده‌ام مخفیانه یَهُوَه را پرستش می‌کردند.‏ آن زمان این برایم خیلی هیجان داشت.‏ اما متأسفانه سال ۱۹۶۰ مقامات دولتی ما را از کشور بیرون کردند.‏

ما به شهر ویچتا در ایالت کانزاس آمریکا نقل مکان کردیم.‏ اما مادر و پدرم هیچ وقت عشقی را که در خدمت میسیونری برای موعظه داشتند از دست ندادند.‏ من یک خواهر بزرگ‌تر به اسم جودی و یک برادر کوچک‌تر به اسم لزلی دارم.‏ آن‌ها هم در اتیوپی به دنیا آمدند.‏ مادر و پدرم به ما یاد دادند که یَهُوَه را از ته دل دوست داشته باشیم و با تمام وجود به او خدمت کنیم.‏ من در سن سیزده سالگی تعمید گرفتم.‏ سه سال بعد خانواده‌مان به شهر آرکیپا در کشور پرو نقل مکان کرد،‏ چون در آنجا نیاز بیشتری به مبشّر داشتند.‏

در سال ۱۹۷۴ وقتی فقط هجده سالم بود شعبهٔ پرو از من و چهار برادر دیگر خواست تا به عنوان پیشگام ویژه خدمت کنیم.‏ آن‌ها ما را به کوه‌های آند فرستادند چون در آنجا هیچ وقت موعظه نشده بود.‏ خیلی از مردمی که به آن‌ها موعظه می‌کردیم بومی بودند و به زبان‌های کچوایی و آری‌مارا صحبت می‌کردند.‏ ما برای موعظه در محدوده‌هایمان یک کاروان داشتیم که به خاطر شکل مستطیلی‌اش اسمش را کشتی نوح گذاشته بودیم.‏ ما از کتاب مقدّس به مردم بومی نشان می‌دادیم که یَهُوَه به‌زودی فقر،‏ بیماری و مرگ را از بین می‌برد.‏ (‏مکا ۲۱:‏​۳،‏ ۴‏)‏ آن خاطرات تا به امروز برایم خیلی با ارزشند.‏ خیلی‌ها حقیقت را قبول کردند.‏

نقل مکان به شعبهٔ مرکزی

برادر آلبرت شِرودِر که عضو هیئت اداره‌کننده بود در سال ۱۹۷۷ برای بازدید به پرو آمد.‏ او من را تشویق کرد تا برای خدمت در شعبهٔ مرکزی اقدام کنم.‏ من هم فرم مربوط را پر کردم و در سال ۱۹۷۷ خدمتم را در بیت‌ئیل بروکلین شروع کردم.‏ برای چهار سال در بخش نظافت و تعمیرات کار کردم.‏

من در کنگرهٔ بین‌المللی لوئیزیانا که در ژوئن ۱۹۷۸ برگزار شد با اِلیزابِت اوِلان آشنا شدم.‏ او هم مثل من در خانواده‌ای بزرگ شده بود که همه شاهد یَهُوَه بودند.‏ او چهار سال بود که پیشگامی می‌کرد و مصمم بود که به خدمت تمام‌وقت ادامه دهد.‏ ما با هم در تماس بودیم و کم‌کم عاشق همدیگر شدیم.‏ برای همین در ۲۰ اکتبر ۱۹۷۹ با هم ازدواج کردیم و او هم مثل من خدمتش را در بیت‌ئیل شروع کرد.‏

اولین جماعتمان در بروکلین،‏ جماعت اسپانیایی بود.‏ خواهران و برادرانمان در آنجا خیلی به ما محبت می‌کردند.‏ در طول سال‌ها ما به سه جماعت دیگر رفتیم و خواهران و برادرانمان در آن جماعت‌ها همیشه ما را تشویق کردند تا به خدمتمان در بیت‌ئیل ادامه بدهیم.‏ ما از حمایت‌های آن‌ها و خانواده و دوستانمان خیلی قدردانیم.‏

شروع خدمتم در بخش حقوقی

در ژانویهٔ ۱۹۸۲ وقتی از من خواسته شد که در بخش حقوقی کار کنم خیلی تعجب کردم.‏ سه سال بعد،‏ بیت‌ئیل از من خواست که به دانشگاه بروم و رشتهٔ حقوق بخوانم.‏ در دانشگاه یاد گرفتم که خیلی از آزادی‌هایی که مردم در آمریکا و کشورهای دیگر دارند به خاطر پیروزی پرونده‌هایی است که شاهدان یَهُوَه به دادگاه برده‌اند.‏ ما در کلاس این پرونده‌ها را با جزئیات بررسی می‌کردیم.‏

در سال ۱۹۸۶ وقتی ۳۰ سالم بود سرپرست بخش حقوق شدم.‏ واقعاً قدردان بودم که برادران به من اعتماد کردند و چنین مسئولیت سنگینی را به من واگذار کردند.‏ در عین حال خیلی اضطراب داشتم چون می‌دانستم که تجربه و دانش کافی برای این مسئولیت سخت را ندارم.‏

من در سال ۱۹۸۸ وکیل شدم،‏ اما متوجه نبودم که این تحصیلات تا چه حد روی رابطه‌ام با یَهُوَه تأثیر بد گذاشته بود.‏ تحصیلات عالی می‌تواند آدم را جاه‌طلب و مغرور کند و باعث شود دیگران را پایین‌تر از خودش ببیند.‏ اِلیزابِت به من کمک کرد تا بتوانم مثل قبل،‏ یک برنامهٔ روحانی خوب داشته باشم.‏ به مرور زمان توانستم رابطه‌ام را با یَهُوَه دوباره قوی کنم.‏ این تجربه به من یاد داد که تحصیلات بالا اصلاً مهم نیست.‏ چیزی که زندگی‌مان را پربار می‌کند،‏ رابطهٔ نزدیک با یَهُوَه و محبت عمیق برای قومش است.‏

دفاع از حقمان برای موعظهٔ خبر خوش و به ثبت رساندن قانونیِ آن

وقتی دانشگاه را تمام کردم،‏ تمرکزم را روی کمک به سازمان‌دهی خدمات حقوقی در بیت‌ئیل و دفاع از حق و حقوقمان در دادگاه گذاشتم.‏ خدمت من در بیت‌ئیل،‏ هم خیلی شادی‌بخش بود،‏ هم سخت چون خیلی چیزها در سازمان در حال تغییر بود.‏ برای مثال،‏ قبلاً اگر کسی یکی از نشریاتمان را می‌خواست باید برایش یک مبلغی را اعانه می‌داد.‏ اما سازمان می‌خواست نشریاتمان را به طور رایگان در اختیار همه بگذارد.‏ برای همین در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ از بخش حقوقی درخواست کرد تا راهنمایی‌های لازم را برای این تغییر بدهد.‏ این تغییر باعث ساده‌تر شدن کار در بیت‌ئیل و موعظه شد.‏ همین طور ما را از دادن مالیات برای اعانه‌هایمان محفوظ نگه داشته است.‏ بعضی‌ها فکر کردند که با این تغییر شاید سازمان دیگر هزینهٔ کافی برای چاپ و انتشار نشریاتمان نداشته باشد.‏ اما دقیقاً برعکس آن اتفاق افتاد.‏ از سال ۱۹۹۰ تعداد شاهدان یَهُوَه دو برابر شده و همهٔ مردم می‌توانند به طور رایگان به این نشریات دسترسی داشته باشند.‏ من به شخصه دیدم که فقط با کمک یَهُوَه و هدایت غلام امین و دانا توانسته‌ایم این تغییرات را با موفقیت به وجود بیاوریم.‏—‏خرو ۱۵:‏۲؛‏ مت ۲۴:‏⁠۴۵‏.‏

چیزی که بیشتر باعث تغییر عقیدهٔ مقامات مسئول می‌شود،‏ نه کار خوب وکلا،‏ بلکه رفتار خوب کل شاهدان یَهُوَه است.‏ من نمونهٔ آن را در سال ۱۹۹۸ در کوبا دیدم.‏ ما قبل از آن،‏ بارها سعی کرده بودیم در جلسات رسمی برای مقامات مسئول کوبا بی‌طرفی سیاسی خودمان را توضیح دهیم.‏ در آن سال سه نفر از اعضای هیئت اداره‌کننده به همراه همسرانشان در کنگرهٔ ویژه در کوبا شرکت کردند.‏ رفتار پرمهر و محترمانهٔ آن‌ها بیشتر از تمام آن جلسات،‏ برای مقامات دولتی روحیه و بی‌طرفی ما را روشن کرد.‏

با این حال،‏ گاهی فقط داشتن رفتار خوب کافی نیست و لازم است ‹از حقمان برای موعظهٔ خبر خوش دفاع کنیم.‏› (‏فیلیپ ۱:‏⁠۷‏)‏ برای مثال،‏ برای ده‌ها سال در اروپا و کرهٔ جنوبی حق ما برای نرفتن به خدمت سربازی به رسمیت شناخته نمی‌شد.‏ برای همین،‏ حدود ۱۸٬۰۰۰ برادر در اروپا و ۱۹٬۰۰۰ برادر در کرهٔ جنوبی به دلیل اجتناب از انجام خدمت سربازی مدتی را در حبس گذرانده بودند.‏

بالاخره در ۷ ژوئیهٔ ۲۰۱۱،‏ دادگاه اروپایی حقوق بشر در پروندهٔ بیاتیان در مقابل دولت ارمنستان حکمی صادر کرد که طبق آن همهٔ کشورهای اروپایی موظفند انجام خدمت غیرنظامی را مجاز بدانند.‏ به دنبال آن،‏ در ۲۸ ژوئن ۲۰۱۸ حکمی مشابه در دادگاه قانون اساسی کرهٔ جنوبی صادر شد.‏ حتی اگر عدهٔ کمی از برادران بی‌طرفی خود را ثابت نمی‌کردند،‏ این پیروزی‌ها امکان‌پذیر نبود.‏

بخش حقوقی در دفتر مرکزی و بخش‌های حقوقی دیگر در کشورهای مختلف برای آزادی پرستش یَهُوَه و خدمت موعظه سخت تلاش می‌کنند.‏ برای ما افتخار بزرگی است نمایندهٔ برادران و خواهرانی باشیم که دولت‌ها با آن‌ها مخالفت می‌کنند.‏ وقتی ما پرونده‌ای را به دادگاه می‌بریم،‏ چه پیروز شویم،‏ چه نشویم،‏ نکتهٔ مهم این است که با این کار ‹به حاکمان و پادشاهان شهادت داده می‌شود.‏› (‏مت ۱۰:‏۱۸‏)‏ قضات،‏ مقامات دولتی،‏ رسانه‌ها و مردم آیه‌هایی را می‌بینند که ما در پرونده‌هایمان و در صحبت‌هایمان به آن‌ها اشاره می‌کنیم.‏ افراد صادق متوجه می‌شوند که شاهدان یَهُوَه چه کسانی هستند و اعتقاداتشان بر چه پایه و اساسی است.‏ بعضی از آن‌ها پرستندهٔ یَهُوَه شده‌اند.‏

شکر تو ای یَهُوَه!‏

در ۴۰ سال گذشته من این افتخار را داشتم که با بخش‌های حقوقی‌مان در کشورهای مختلف کار کنم،‏ در دادگاه‌های عالی مختلف حاضر شوم و پیش مقامات دولتی زیادی بروم.‏ من همکارانم را در بخش حقوقی دفتر مرکزی و شعبه‌های دیگر در تمام دنیا خیلی دوست دارم و برای زحماتشان واقعاً ارزش قائلم.‏ خدمت به برادران و خواهرانم زندگی‌ام را واقعاً پربار کرده.‏

همسرم اِلیزابِت در ۴۵ سالی که با هم هستیم در همهٔ شرایط یار وفادار و مهربان من بوده.‏ چیزی که ارزش همسرم را در نظرم بیشتر می‌کند این است که خودش با بیماری‌ای دست و پنجه نرم می‌کند که روی سیستم دفاعی و انرژی‌اش تأثیر منفی داشته.‏

ما شاهد این واقعیت بوده‌ایم که نیرو و پیروزی ما از طرف خودمان نیست.‏ همان طور که داوود گفت:‏ «یَهُوَه است که به قومش نیرو می‌دهد.‏» (‏مز ۲۸:‏⁠۸‏)‏ بله یَهُوَه است که تعیین می‌کند چه کسی پیروز می‌شود.‏