«اتحادتان را که از روح‌القدس است حفظ کنید»
پولُس رسول مسیحیان اِفِسُس را تشویق کرد و گفت: «به خاطر محبتی که به هم دارید، با همدیگر مدارا کنید. نهایت سعی‌تان را بکنید تا همیشه با هم در صلح و صفا باشید و به این شکل، اتحادتان را که از روح‌القدس است حفظ کنید.»—افس ۴:۲، ۳.
صلح و اتحادی که ما از آن لذّت می‌بریم، «از روح‌القدس است.» پس نیروی فعال خداست که اتحاد را بین ما به وجود می‌آورد. پولُس گفت که حفظ این اتحاد نیاز به تلاش دارد. اما تلاش چه کسی؟ در واقع این وظیفهٔ هر مسیحی است که اتحاد را ‹حفظ کند.›
برای مثال، تصوّر کنید کسی به شما ماشینی هدیه دهد. چه کسی مسئول رسیدگی به آن ماشین است؟ پاسخ این سؤال واضح است. اگر ماشین خراب شود، نمی‌توانید کسی را که آن را به شما هدیه داده مقصر بدانید، چون این شما هستید که باید به ماشین رسیدگی می‌کردید!
به طور مشابه، اتحاد ما هدیه‌ای از طرف خداست و هر یک از ما موظفیم آن را حفظ کنیم. اگر با برادر یا خواهری در صلح نیستیم، باید از خودمان بپرسیم، ‹آیا من وظیفهٔ خودم را برای حل مشکل و حفظ اتحاد انجام می‌دهم؟›
«نهایت سعی‌تان را بکنید» که اتحاد را حفظ کنید
پولُس به این نکته اشاره کرد که گاهی باید سخت تلاش کنیم تا ‹اتحادمان را که از روح‌القدس است حفظ کنیم؛› مخصوصاً وقتی برادر یا خواهری ما را رنجانده باشد. آیا برای حفظ اتحاد همیشه لازم است با شخص مقابل صحبت کنیم تا مشکل را حل کنیم؟ نه! از خودتان بپرسید، ‹آیا مطرح کردن موضوع باعث ایجاد صلح می‌شود یا تفرقه؟› بعضی وقت‌ها عاقلانه‌تر است که موضوع را نادیده بگیریم و شخص را ببخشیم.—امث ۱۹:۱۱؛ مرق ۱۱:۲۵.
از خودتان بپرسید، ‹آیا مطرح کردن موضوع باعث ایجاد صلح می‌شود یا تفرقه؟›
ما می‌خواهیم طبق گفتهٔ پولُس ‹به خاطر محبتی که به هم داریم، با همدیگر مدارا کنیم.› (افس ۴:۲) یک کتاب مرجع مفهوم این آیه را چنین بیان می‌کند: «دیگران را همان طور که هستند بپذیرید.» یعنی باید قبول کنیم که هم‌ایمانانمان مثل ما ناکاملند و اشتباه می‌کنند. البته همهٔ ما سعی می‌کنیم «شخصیت نو» را به تن کنیم. (افس ۴:۲۳، ۲۴) با این حال، هیچ یک از ما نمی‌تواند به طور کامل این کار را انجام دهد. (روم ۳:۲۳) اگر این حقیقت را قبول کنیم، برایمان راحت‌تر می‌شود که با هم مدارا کنیم، همدیگر را ببخشیم و در نتیجه ‹اتحادمان را که از روح‌القدس است حفظ کنیم.›
وقتی کسی ما را می‌رنجاند، اگر او را از ته دل ببخشیم، می‌توانیم پیوند صلح و اتحاد را در جماعت محکم‌تر کنیم. کلمهٔ یونانی‌ای که در اِفِسُسیان ۴:۳ ‹اتحاد› ترجمه شده، در کولُسیان ۲:۱۹ ‹رباط› ترجمه شده است. رباط‌ها پیوندهای محکمی هستند که استخوان‌ها را در کنار هم نگه می‌دارند. به طور مشابه، صلح و محبت کمکمان می‌کند که با وجود اختلافات و دلخوری‌ها، به هم‌ایمانانمان نزدیک بمانیم.
وقتی هم‌ایمانی ما را می‌رنجاند یا عصبانی می‌کند، باید سعی کنیم به جای دلخوری، به او دلسوزی نشان دهیم. (کول ۳:۱۲) از آنجایی که همهٔ ما ناکاملیم، شاید خودمان هم باعث ناراحتی و رنجش دیگران شویم. به یاد داشتن این موضوع به همهٔ ما کمک می‌کند تا ‹اتحادمان را که از روح‌القدس است حفظ کنیم.›