۳.‏ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا در مورد «بندهٔ من» چه نبوّتی می‌کند؟‏

^۳ یَهُوَه از طریق اِشَعْیا آمدن بنده یا خادم برگزیدهٔ خود را چنین نبوّت می‌کند:‏ ‏«اینک بندهٔ من که او را دستگیری نمودم و برگزیدهٔ من که جانم از او خوشنود است،‏ من روح خود را بر او می‌نهم تا انصاف را برای امّت‌ها صادر سازد.‏ او فریاد نخواهد زد و آواز خود را بلند نخواهد نمود و آن را در کوچه‌ها نخواهد شنوانید.‏ نی خرد شده را نخواهد شکست و فتیلهٔ ضعیف را خاموش نخواهد ساخت تا عدالت را به راستی صادر گرداند.‏ او ضعیف نخواهد گردید و منکسر نخواهد شد تا انصاف را بر زمین قرار دهد و جزیره‌ها منتظر شریعت او باشند.‏» —‏ اِشَعْیا ۴۲:‏⁠۱-‏۴‏.‏

۶.‏ عیسی از چه راه‌هایی عدالت حقیقی را آشکار می‌ساخت؟‏

^۶ عیسی برخلاف آنها دیدگاه خدا را از عدالت نشان می‌داد.‏ محتوای تعالیم و شیوهٔ زندگی‌اش نشانگر این امر بود که عدالت حقیقی با دلسوزی و رحمت همراه است.‏ یک نمونهٔ آن موعظهٔ مشهور وی در بالای کوه است.‏ (‏ متّیٰ،‏ باب‌های ۵-‏۷‏)‏ براستی که این موعظه توصیفی است استادانه از چگونگی اِعمال عدالت و انصاف!‏ آیا پس از خواندن روایات انجیل‌ها تحت تأثیر ترّحم و دلسوزی عیسی نسبت به فقرا و بی‌نوایان قرار نمی‌گیریم؟‏ (‏ متّیٰ ۲۰:‏۳۴؛‏ مَرقُس ۱:‏⁠۴۱؛‏ ۶:‏⁠۳۴؛‏ لوقا ۷:‏⁠۱۳‏)‏ او پیام تسلّی‌بخش خویش را برای کسانی می‌برد که غالباً همچون نی خردشده،‏ کمر خم کرده ضربه خورده بودند.‏ آنان همانند فتیلهٔ ضعیفی بودند که در آن نور زندگی رو به خاموشی بود.‏ عیسی نه «نی خرد شده» را می‌شکست و نه «فتیلهٔ ضعیف» را خاموش می‌ساخت بلکه با گفتار و کردار مهرآمیز و رحیمانهٔ خود دل صالحان را به وجد می‌آورد.‏ —‏ متّیٰ ۱۱:‏۲۸-‏۳۰‏.‏