سرود ۱۲۹
امید خویش را استوار نگاه دار
(عبرانیان ۶:۱۸، ۱۹)
۱. در تاریکی گامِ انسان لرزان باشد
بیهوده او می‌رود در پیِ باد
وضعِ دنیا را ببین چه بیمار است
کس نتواند شود آزاد
ملکوت را با شادی بسرا
مسیح می‌سازد ما را از غم رها
باشد امیدِ دلت استوار
چنان لنگرِ محکمی پایِدار
۲. روزِ خدا را ندا کن که نزدیک است
تا نگویند مردم تا کِی چنین است
روزِ یاه آزاد شوند باایمانان
راهِ خدا دین و آیین است
ملکوت را با شادی بسرا
مسیح می‌سازد ما را از غم رها
باشد امیدِ دلت استوار
چنان لنگرِ محکمی پایِدار
(به آیه‌های حَبَقُّوق ۱:۲، ۳؛ مزمور ۲۷:۱۴؛ یوئیل ۲:۱ و رومیان ۸:۲۲ نیز مراجعه نمایید.)