وظیفهٔ ما در قبال دیگران

^۱ پولُس رسول،‏ خود را موظف می‌دانست به مردم موعظه کند.‏ او آگاه بود که یَهُوَه خدا از طریق خون باارزش پسرش راه نجات را برای همهٔ انسان‌ها باز کرده است.‏ (‏ ۱ تیمو ۲:‏۳-‏۶)‏ به همین دلیل،‏ چنین اظهار کرد:‏ «یونانیان و بَرْبِریان و حُکما و جُهلا را هم مدیونم.‏» پولُس مشتاق بود بشارت را با دیگران سهیم شود و بدین شکل دِین یا وظیفهٔ خود را به جا آورد.‏ —‏ روم ۱:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

^۲ امروزه مسیحیان همچون پولُس در هر فرصتی می‌کوشند بشارت را با همنوعان خود سهیم شوند.‏ از آنجایی که ‹مصیبت عظیم› بسیار نزدیک است ضروری است که هر چه زودتر اشخاص صادق را بیابیم.‏ باشد که محبت به مردم ما را برانگیزد تا مستمراً در این فعالیت که موجب نجات آنان خواهد بود شرکت کنیم.‏ —‏ مت ۲۴:‏۲۱؛‏ حز ۳۳:‏۸‏.‏

^۳ وظیفهٔ ما:‏ روش اصلی پخش بشارت،‏ خدمت موعظهٔ خانه به خانه است.‏ چنانچه بسیاری را در منزلشان نمی‌یابیم،‏ باید از زمان دقیق آن یادداشت برداشته،‏ در وقتی دیگر به ملاقاتشان برویم.‏ (‏ ۱ قر ۱۰:‏۳۳)‏ با موعظه در اماکن تجاری،‏ خیابان،‏ پارک و پارکینگ و یا از طریق تلفن نیز می‌توانیم با ایشان تماس برقرار کنیم.‏ از خود سؤال کنیم:‏ ‹آیا تمام سعی و کوششمان را می‌کنیم تا به هر شکل ممکن این پیام نجات‌بخش را به همه برسانیم؟‏› —‏ مت ۱۰:‏۱۱‏.‏

^۴ خواهری پیشگام خود را مسئول می‌دانست این پیام را به همهٔ آنانی که در محدودهٔ موعظه‌اش زندگی می‌کنند برساند.‏ آن خواهر همیشه در موعظه به خانه‌ای برمی‌خورد که پرده‌های آن کشیده بود و کسی در را باز نمی‌کرد.‏ یک روز که در خدمت موعظه نبود متوجه شد که ماشینی جلو آن خانه پارک کرده است.‏ از آنجایی که آن خواهر نمی‌خواست موقعیت را از دست بدهد زنگ خانه را زد و مردی در را باز کرد.‏ گفتگوی ایشان فرصتی را برای آن خواهر و شوهرش فراهم آورد تا آن مرد را چندین بار ملاقات کنند که در نتیجه به مطالعهٔ کتاب مقدّس انجامید و هم‌اکنون مبشّر تعمیدیافته است.‏ این برادر جدید بسیار خوشحال است که خواهر وظیفه‌شناسمان از موقعیت برای موعظه به او استفاده کرده بود.‏

^۵ زمان بسیار کوتاه است،‏ پس موظفیم هم‌اکنون این پیام نجات‌بخش را به همنوعان خود برسانیم.‏ —‏ ۲ قر ۶:‏۱،‏ ۲.‏