تطبیق سخنان در موعظه

^۱ پولُس رسول نمونهٔ خوبی بود از اینکه در اعلام خبر خوش سخنانش را با پیشینه و طرز فکر مخاطبش تطبیق می‌داد.‏ (‏ ۱ قر ۹:‏۱۹-‏۲۳)‏ ما نیز با سعی و کوشش می‌باید نمونهٔ او را دنبال کنیم.‏ اغلب می‌توانیم با کمی دوراندیشی نحوهٔ عرضهٔ نشریات را که در جزوهٔ خدمت ملکوتی ما ارائه می‌شود با نیاز انسان‌های محدوده‌مان تطبیق دهیم.‏ برای مثال،‏ قبل از آنکه زنگ خانه‌ای را به صدا درآوریم شاید متوجهٔ نکاتی در مورد صاحبخانه شویم که می‌توانیم سخنانمان را با آن نکات تطبیق دهیم.‏ البته راه دیگری برای تطبیق دادن سخنانمان در موعظه وجود دارد.‏

^۲ تطبیق با سخنان دیگران:‏ عموماً هنگام موعظه سؤالاتی را مطرح کرده،‏ نظر صاحبخانه را جویا می‌شویم.‏ واکنش شما نسبت به جواب او چگونه است؟‏ آیا تمایل دارید سخنان مخاطب را ظاهراً تصدیق کرده،‏ به سخن خود ادامه دهید؟‏ یا آنچه بیان می‌کنید نشان‌دهندهٔ توجه شما به اظهارات صاحبخانه است؟‏ اگر صادقانه به آنچه دیگران می‌گویند توجه کنیم ممکن است بتوانیم با سؤال مناسب دیگری طرز فکر مخاطبمان را دریابیم.‏ (‏ امث ۲۰:‏۵‏)‏ سپس می‌توانیم آن جنبه از پیام ملکوت را برجسته سازیم که مخاطبمان به آن علاقه‌مند است.‏

^۳ چنین کاری مستلزم آن است که مایل به گفتگو در مورد موضوعاتی غیر از آنچه از قبل تعیین کرده‌ایم باشیم.‏ اگر گفتگوی خودمان را با اشاره به خبری در روزنامه آغاز کنیم و صاحبخانه به موضوعی محلّی و یا شخصی اشاره کند،‏ ملاحظهٔ این موضوع ما را برمی‌انگیزد که گفتگویمان را با نیاز شخص تطبیق دهیم.‏ —‏ فیل ۲:‏۴‏.‏

^۴ تطبیق شیوهٔ موعظه:‏ وقتی صاحبخانه سؤالی را مطرح می‌کند شاید بهتر باشد گفتگو را به هنگامی که اطلاعات بیشتری در مورد آن تهیه کردیم موکول کنیم.‏ همچنین می‌توانیم نشریاتی را ارائه دهیم که به موضوع مورد نظر می‌پردازد.‏ بدین شکل نشان می‌دهیم که صمیمانه خواستار آشنا کردن یَهُوَه با دیگران هستیم.‏ —‏ ۲ قر ۲:‏۱۷.‏