اجزای کوچک خون.‏ اجزای کوچک خون در واقع از چهار مشتق اصلی خون یعنی گلبول‌های قرمز،‏ گلبول‌های سفید،‏ پلاکت‌ها و پلاسما گرفته می‌شود.‏ برای مثال،‏ گلبول‌های قرمز حاوی پروتئینی به نام هموگلوبین است.‏ محصولاتی که از هموگلوبین انسانی و حیوانی گرفته می‌شود،‏ به بیمارانی تجویز می‌شود که خون‌ریزی شدید داشته‌اند یا به کم‌خونی حاد مبتلا هستند.‏

پلاسما که ۹۰ درصد آن را آب تشکیل می‌دهد،‏ انتقال کلّیهٔ هورمون‌ها،‏ املاح معدنی،‏ آنزیم‌ها و مواد غذایی،‏ همچون مواد معدنی و قند را بر عهده دارد.‏ پلاسما همچنین حاوی فاکتورهای انعقادی،‏ پادتن‌هایی به منظور مقابله با بیماری‌ها و پروتئین‌هایی از قبیل آلبومین است.‏ شاید پزشک به شخصی که به بیماری خاصّی مبتلا شده است،‏ گاما گلوبولین گرفته‌شده از پلاسمای خون فردی را تجویز کند که به آن بیماری مصونیت پیدا کرده است.‏ از گلبول‌های سفید می‌توان انواع اینترفرون‌ها و اینترلوکین‌ها را استخراج کرد که برای درمان بعضی از عفونت‌های ویروسی و سرطان کاربرد دارد.‏

آیا مسیحیان معالجاتی را که در آن‌ها از اجزای کوچک خون استفاده می‌شود می‌پذیرند؟‏ کتاب مقدّس به جزئیات این مطلب نپرداخته است و هر کس باید مطابق وجدان خود در این خصوص تصمیم بگیرد.‏ برخی مسیحیان هیچ یک از اجزای کوچک خون را نمی‌پذیرند و استدلال می‌کنند که بر اساس قانون خدا به اسرائیلیان،‏ خونی که از بدن یک موجود زنده خارج شود،‏ باید ‹بر زمین ریخته شود.‏› (‏تثنیه ۱۲:‏۲۲-‏۲۴‏)‏ برخی دیگر،‏ اگرچه از انتقال خون کامل یا مشتقات اصلی خون امتناع می‌ورزند،‏ معالجاتی را که اجزای کوچک خون در آن‌ها به کار می‌رود،‏ می‌پذیرند.‏ این مسیحیان استدلال می‌کنند که آن جزء کوچک خون دیگر به منزلهٔ جان موجودی نیست که خون از آن گرفته شده است.‏

وقتی باید در خصوص کاربرد اجزای کوچک خون تصمیم بگیرید،‏ بجاست این سؤالات را از نظر بگذرانید:‏ آیا واقف هستم که نپذیرفتن هیچ یک از اجزای کوچک خون به این مفهوم است که نباید از هیچ دارویی که چنین موادی در آن‌ها به کار رفته است—‏ منجمله داروهایی که برای مبارزه با بیماری‌ها یا کمک به انعقاد خون برای جلوگیری از خون‌ریزی است—‏ استفاده کنم؟‏ آیا می‌توانم به پزشک معالج خود توضیح دهم که چرا بعضی از اجزای کوچک خون را می‌پذیرم یا نمی‌پذیرم؟‏

روش‌هایی خاص در جرّاحی.‏ در اینجا به دو روش اشاره می‌کنیم:‏ رقیق کردن خون (Hemodilution) و حفظ خون (Cell Salvage).‏ در روش رقیق کردن خون،‏ در حین این که خون بیمار با لوله‌ای از بدن وی خارج می‌شود،‏ محلولی حجم‌افزا به بدن او تزریق می‌شود و سپس خون گرفته‌شده به بدن بیمار باز می‌گردد.‏ در روش دوّم،‏ یعنی حفظ خون،‏ خونی را که بیمار طی عمل جرّاحی از دست می‌دهد،‏ به او باز می‌گردانند.‏ به این ترتیب که خون از محل زخم یا قسمت باز بدن جمع‌آوری می‌شود و بعد از تصفیه به شریان خون بیمار بازمی‌گردد.‏ از آنجا که ممکن است جرّاحان به گونه‌های مختلف این روش را به کار گیرند،‏ بجاست پیش از عمل جرّاحی در مورد چند و چون شیوهٔ درمانی پزشک معالجتان اطلاع کسب کنید.‏

بجاست هنگام تصمیم‌گیری در مورد این روش‌های خاص در جرّاحی از خود سؤال کنید:‏ ‹آیا وجدانم اجازه می‌دهد،‏ خونی که از طریق تجهیزات پزشکی از بدنم خارج می‌شود—‏ حتی اگر جریان آن طی مدتی قطع شود—‏ دوباره به بدنم بازگردد؟‏ آیا هنوز این خون را خون بدن خود می‌دانم یا این که باید چنان که کتاب مقدّس می‌گوید:‏ ‹به زمین ریخته شود›؟‏ (‏تثنیه ۱۲:‏۲۳،‏ ۲۴‏)‏ آیا بر مبنای اصول کتاب مقدّس وجدانم اجازه می‌دهد که طی عمل جرّاحی یا درمانی خاص خون از بدنم به بیرون هدایت شود،‏ تغییر یابد و دوباره به بدنم بازگردد؟‏ آیا واقف هستم که با نپذیرفتن هیچ یک از شیوه‌های درمانی‌ای که در آن از خون خود شخص استفاده می‌شود،‏ باید از آزمایش خون،‏ استفاده از دستگاه دیالیز و دستگاه قلب و شش مصنوعی نیز اجتناب کنم؟‏›‏

فرد مسیحی خود باید تصمیم بگیرد که در هر شیوهٔ درمانی چگونه می‌خواهد از خونش استفاده شود.‏ همین مطلب در مورد آزمایش‌های پزشکی و همچنین روش‌های درمانی‌ای صادق است که در آن مقداری کمی از خون شخص را گرفته و شاید با اندکی تغییر دوباره به وی تزریق می‌کنند.‏

خودارضایی عادتی ناسالم است که نه تنها افکار شخص را فاسد می‌کند و امیال خودخواهانه در او به وجود می‌آورد،‏ بلکه به رابطهٔ وی با یَهُوَه نیز صدمه می‌زند.‏a شخصی که به این عمل عادت کرده است،‏ در تصوّر خود دیگران را وسیله‌ای برای ارضای میل جنسی خود می‌بیند.‏ چنین شخصی دیگر عشق و صمیمیت موجود در رابطهٔ جنسی را حس نمی‌کند و به این رابطه صرفاً به چشم یک واکنش غیر ارادی که با لذّتی زودگذر همراه است و تنش جنسی را تسکین می‌دهد،‏ می‌نگرد.‏ البته این تسکین موقتی است.‏ در واقع،‏ شخص در عوض آن که آتش امیال نفسانی خود را در خصوص «بی‌عفتی،‏ ناپاکی،‏ هوی و هوس» خاموش کند،‏ با خودارضایی بر آن هیزم می‌ریزد.‏—‏ کولُسیان ۳:‏۵‏.‏

پولُس رسول می‌نویسد:‏ ‹ای عزیزان،‏ بیایید خود را از هر ناپاکی جسم و روح بزداییم و با ترس از خدا،‏ تقدّس را به کمال رسانیم.‏› (‏۲قُرِنتیان ۷:‏۱‏)‏ اگر حس می‌کنید عمل کردن به این اندرز برایتان دشوار است،‏ دلسرد نشوید.‏ یَهُوَه،‏ خدای «غَفّار» همواره آمادهٔ بخشش است.‏ (‏مزمور ۸۶:‏۵؛‏ لوقا ۱۱:‏۹-‏۱۳‏)‏ در واقع،‏ همین که شخص در دل خود احساس پشیمانی می‌کند و با وجود هرازگاه افتادن در گرداب گناه تلاش می‌کند خود را از آن برهاند،‏ نشان می‌دهد که نگرشی صحیح دارد.‏ همچنین به خاطر داشته باشید که «خدا بزرگ‌تر از دل‌های ما است و از همه چیز آگاه است.‏» (‏۱یوحنا ۳:‏۲۰‏)‏ خدا کل شخصیت بندهٔ خود را می‌بیند،‏ نه صرفاً گناهان او را.‏ یَهُوَه،‏ خدای رحیم و بزرگوارمان با این شناخت باطنی از ما،‏ با دلسوزی به استدعاهای بنده‌اش که طلب رحمت