پاشیدن بذر ملکوت

۱.‏ سویِ یَهُوَه ما می‌آییم

از دل پندِ او شنویم

جایِ پایش را در دل بینیم

ما راهِ یاه را می‌رویم

بذرِ حقیقت را با شجاعت

هر جا بر دل‌ها می‌پاشیم

باشد ثمرهْ فراوان از یاران

موعظه کن در حد و توان

۲.‏ اُفتند دانه‌ها بر سنگِ سخت

پندی نشنود دلِ سخت

بعضی میانِ خار و خاشاک

خارها پوشانَد حقیقت

حرصِ دنیا باشد در دلشان

خواهند دنیا را بی‌امان

بعضی می‌افتند در زمینِ نیکو

ثمره می‌دهند فراوان

۳.‏ آید ثمرهْ گر تو دانی

از دل موعظه نمایی

با صبر و خوشی به همگان

بر عمقِ دل‌ها می‌رسی

درهای دل‌ها را می‌گشایی

از غم می‌دهی رهایی

سی تا یا صد تا ثمره می‌دهی

برکت از خدا می‌یابی