مأخذ جزوهٔ کار و آموزش
۶-۱۲ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | لوقا ۱۷-۱۸
«سپاسگزاری کنید»
نکاتی برای مطالعه در nwtsty از لو ۱۷:۱۲، ۱۴
ده جذامی: در روزگار کتاب مقدّس، جذامیان از قرار معلوم با هم جمع می‌شدند یا با هم زندگی می‌کردند تا به یکدیگر کمک کنند. (۲پا ۷:۳-۵) مطابق با شریعت خدا، جذامیان موظف بودند که دور از مردم زندگی کنند. آنان حتی لازم بود که دیگران را از حضور خود آگاه سازند و فریاد زنند: «نجس! نجس!» (لا ۱۳:۴۵، ۴۶) مطابق با این قانون، در این آیات می‌خوانیم که جذامیان با عیسی «روبرو شدند، اما دور ایستادند.»—نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از مت ۸:۲ و واژه‌نامهٔ عبارات کتاب مقدّس، «جذام؛ جذامی» ملاحظه شود.
خود را به کاهنان نشان دهید: عیسی روی زمین تحت شریعت بود و می‌دانست که کهانت از طریق نسل هارون هنوز پابرجاست. از این رو، کسانی را که از جذام شفا می‌داد نزد کاهن می‌فرستاد. (مت ۸:۴؛ مر ۱:۴۴) مطابق با شریعت موسوی، کاهن باید شفای یک جذامی را تأیید می‌کرد. سپس جذامی شفایافته به معبد می‌رفت و دو پرندهٔ زنده و پاک، چوب سرو، نخ قرمز و زوفا را به عنوان قربانی یا هدیه تقدیم می‌کرد.—لا ۱۴:۲-۳۲.
ب۰۸-۱ E/۸ ص ۱۴-۱۵ ¶۸-۹
چرا باید سپاسگزاری کنیم؟
سپاسگزاری از دید عیسی امری بسیار مهم بود چرا که در ادامهٔ گزارش آمده است: «عیسی فرمود: ‹مگر آن ده تن همه پاک نشدند؟ پس نُه تن دیگر کجایند؟ آیا به‌جز این غریبه، کسی دیگر بازنگشت تا خدا را سپاس گوید؟›»—لو ۱۷:۱۷، ۱۸.
آن نه جذامی دیگر شریر نبودند. آنان نسبت به عیسی ابراز ایمان کردند و با کمال میل از فرمان عیسی اطاعت نمودند که شامل سفر به اورشلیم و نشان دادن خود به کاهن می‌شد. ولی آنان در سپاسگزاری کردن از عیسی کوتاهی کردند، هرچند بدون شک عمیقاً از بابت عمل او قدردان بودند. رفتار آنان، عیسی را مأیوس کرد. ما چطور؟ وقتی کسی به ما کمک می‌کند، آیا آماده‌ایم که سریع از آنان تشکر کنیم یا با نوشتن کارت تشکر از آنان سپاسگزاری کنیم؟
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۱۷:۱۰
لایق تحسین نیستیم: تحت‌اللفظی، «بی‌منفعت؛ بی‌ارزش؛ به‌دردنخور.» منظور عیسی از این مَثَل این نبود که غلامان یا شاگردانش باید خود را اشخاصی بی‌منفعت یا بی‌ارزش بدانند. در واقع، مضمون متن، این مفهوم را می‌رساند که غلامان دیدی فروتنانه نسبت به خود داشتند و در پی به دست آوردن اعتبار یا تمجید نبودند. برخی از محققان این عبارت را نوعی اغراق به حساب می‌آورند که معنای آن چنین است: «ما فقط غلامانی هستیم که لایق هیچ گونه لطف خاصّی نیستیم.»
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۱۸:۸
چنین ایمانی: یا «این نوع ایمان.» تحت‌اللفظی، «ایمان.» در زبان یونانی قبل از واژهٔ «ایمان» از حرف تعریف استفاده شده است؛ امری که نشان می‌دهد عیسی نه به ایمانی کلّی، بلکه به نوع مشخصی از ایمان اشاره کرد، ایمانی مانند ایمان بیوه‌زن در مَثَل عیسی. (لو ۱۸:۱-۸) این شامل ایمان به قدرت دعا و ایمان به این که خدا عدالت را برای برگزیدگانش برقرار خواهد کرد، می‌شود. در لوقا ۱۸:۸، عیسی ظاهراً سؤال خود دربارهٔ ایمان را بی‌جواب گذاشت تا شاگردانش دربارهٔ کیفیت ایمان خود فکر کنند. این مَثَل دربارهٔ دعا و ایمان برای شاگردان عیسی بسیار بجا بود چرا که درست قبل از آن به آنان توضیح داده بود که با چه آزمایش‌های ایمان روبرو خواهند شد.—لو ۱۷:۲۲-۳۷.
۱۳-۱۹ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | لوقا ۱۹-۲۰
«از مَثَل ده مِنا درس گیرید»
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۱۹:۴۳
حصاری با چوب‌های نوک‌تیز: واژهٔ یونانی خاراکس فقط در این آیه در بخش نوشته‌های مقدّس یونانی آمده است. این واژه چنین تعریف شده: «چوب‌های نوک‌تیز یا تیرک‌هایی که به عنوان حصار استفاده می‌شد؛ تیر» و نیز «در اردوگاه ارتش از تیرک‌ها استفاده» می‌شد. این سخنان عیسی در سال ۷۰ میلادی به تحقق رسید، یعنی زمانی که رومیان به فرمان تیتوس دیواری چوبی از تیرک‌ها برای محاصرهٔ اورشلیم برپا کردند. تیتوس از این کار سه منظور داشت؛ تا مانع فرار یهودیان شود، آنان را به تسلیم وادارد و اهالی شهر را با گرسنگی به تسلیم مجبور سازد. ارتش روم برای بنای این حصار مستحکم به دور اورشلیم، درختان بیرون شهر را قطع کردند.
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۲۰:۳۸
زیرا در نظر او همهٔ آنان زنده‌اند: یا «زیرا نزد او همهٔ آنان زنده‌اند.» کتاب مقدّس نشان می‌دهد کسانی که زنده‌اند ولی با خدا بیگانه، از دید او مرده‌اند. (اف ۲:۱؛ ۱تی ۵:۶) به همین شکل، خادمان مورد تأیید خدا که مرده‌اند، در دید او هنوز زنده می‌باشند، چرا که قصد او از رستاخیز آنان به حتم تحقق می‌یابد.—رو ۴:۱۶، ۱۷.
۲۰-۲۶ اوت
گنج‌هایی در کلام خدا | لوقا ۲۰-۲۲
«نجات شما نزدیک است»
kr-E ص ۲۲۶ ¶۹
پادشاهی خدا دشمنان را نابود می‌سازد
۹ وقایعی آسمانی. عیسی پیشگویی کرد: «خورشید تاریک خواهد شد، ماه نور خود را نخواهد تاباند، ستارگان از آسمان فرو خواهند افتاد.» قطعاً حین نزدیک شدن به جنگ حارمَگِدّون، مردم دیگر به رهبران دینی به عنوان منبع نور و روشنایی نخواهند نگریست. اما آیا عیسی با این گفته به وقایع آسمانی نیز اشاره می‌کرد؟ شاید چنین باشد. (اش ۱۳:۹-۱۱؛ یوئ ۲:۱، ۳۰، ۳۱) واکنش مردم به آنچه خواهند دید چه خواهد بود؟ آنان «راه گریز را نخواهند دانست و مشوّش خواهند شد.» (لو ۲۱:۲۵؛ صف ۱:۱۷) بله، تمامی دشمنان پادشاهی خدا، «از ترس و از تصوّر آنچه در انتظار ساکنان زمین است، از هوش خواهند رفت» و برای یافتن پناهگاه فرار می‌کنند. آنان هیچ پناهگاه امنی نخواهند یافت که از خشم پادشاه ما در امان باشند.—لو ۲۱:۲۶؛ ۲۳:۳۰؛ مک ۶:۱۵-۱۷.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۲۱:۳۳
آسمان و زمین از میان خواهد رفت: آیات دیگر نشان می‌دهد که آسمان و زمین تا ابد باقی خواهند ماند. (پی ۹:۱۶؛ مز ۱۰۴:۵؛ جا ۱:۴) پس سخن عیسی در واقع نوعی اغراق است، یعنی حتی اگر زمین و آسمان از میان برود ، سخن عیسی به حتم تحقق خواهد یافت. (مت ۵:۱۸) با این حال، آسمان و زمینی که در اینجا به آن اشاره شده ممکن است به آسمان‌ها و زمین مجازی اشاره داشته باشد که در مکاشفه ۲۱:۱، «آسمان پیشین و زمین پیشین» نامیده شده است.
کلام من هرگز از میان نخواهد رفت: یا «کلام من به حتم از میان نخواهد رفت.» وقتی در زبان یونانی از حرف نفی استفاده می‌شود، فعل آن تأکید خاصّی بر نفی موضوع است و به‌روشنی تأییدی است بر درستی و صحّت سخن عیسی.
۲۷ اوت–۲ سپتامبر
گنج‌هایی در کلام خدا | لوقا ۲۳-۲۴
«دیگران را با میل و رغبت ببخشید»
بیدا-۲ E/۰۸ ص ۱۱ ¶۵-۶
آیا خدا گناهان بزرگ را می‌بخشد؟
یَهُوَه نه فقط به گناه بلکه به طرز فکر گناهکار نیز توجه می‌کند. (اش ۱:۱۶-۱۹) لحظه‌ای به دو خطاکاری که در کنار عیسی میخکوب شده بودند توجه کنید. هر دوی آنان جنایات بزرگی مرتکب شده بودند، چون یکی از آنان چنین اذعان کرد: «حکم ما حقمان است؛ زیرا ما سزای اعمال خود را می‌بینیم، اما این مرد [عیسی] هیچ خطایی نکرده است.» سخنان این خطاکار نشان می‌دهد که او چیزی دربارهٔ عیسی می‌دانست، و این شناخت از قرار معلوم طرز فکر او را تغییر داده بود. این موضوع را می‌توانیم در سخنان بعدی او به عیسای میخکوب‌شده دریابیم: «ای عیسی، وقتی به پادشاهی خود رسیدی، مرا به یاد آور.» واکنش مسیح نسبت به این التماس صمیمانه چه بود؟ عیسی گفت: «به‌راستی به تو می‌گویم امروز، با من در بهشت خواهی بود.»—لو ۲۳:۴۱-۴۳.
به این موضوع فکر کنید: سخنان نهایی عیسی وقتی هنوز انسان بود، نشان‌دهندهٔ ابراز رحمت به مردی بود که خود اذعان کرد مستحق مرگ است. چقدر تشویق‌کننده! ما می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که هم عیسی مسیح و هم پدرش، یَهُوَه، نسبت به همهٔ کسانی که از صمیم دل توبه می‌کنند، دلسوزی خواهد کرد، بدون این که به اعمال گذشتهٔ آنان توجه کنند.—رو ۴:۷.
کندوکاو برای یافتن گوهرهای روحانی
نکته‌ای برای مطالعه در nwtsty از لو ۲۳:۳۱
درخت تازه . . . وقتی خشک می‌شود: عیسی از قرار معلوم به قوم یهود اشاره می‌کرد. این قوم مانند درختی خشک شده بودند که هنوز شاخه‌هایی تازه داشت، چون عیسی حضور داشت و برخی از یهودیان به او ایمان آورده بودند. با این حال، عیسی چندی بعد اعدام می‌شد و یهودیان باایمان با روح‌القدس مسح می‌شدند و به اسرائیل روحانی تعلّق می‌یافتند. (رو ۲:۲۸، ۲۹؛ غلا ۶:۱۶) در آن زمان، قوم اسرائیل از لحاظ روحانی مرده بودند و به درختی خشک‌شده شباهت داشتند.—مت ۲۱:۴۳.
تصویری در nwtsty
میخ در استخوان پاشنه
این عکس از استخوان پاشنهٔ کسی است که در آن میخی به بلندی ۱۱٬۵ سانتی‌متر فرو رفته است. این استخوان در سال ۱۹۶۸ طی حفاری در شمال اورشلیم کشف شد و قدمت آن به دوران روم باستان بازمی‌گردد. این مدرک از باستان‌شناسی ثابت می‌کند که برای بستن مجرم به چوبهٔ اعدام از میخ استفاده می‌شد. شاید این میخ شبیه میخی باشد که سربازان رومی هنگام میخکوب کردن عیسی مسیح از آن استفاده کردند. این استخوان در جعبه‌ای سنگی به نام استخوان‌دان یافت شده است، جایی که استخوان خشک‌شدهٔ مرده پس از پوسیده شدن گوشتش در آن قرار داده می‌شد. این موضوع نشان می‌دهد که برخی از اشخاص اعدام‌شده در مقبره گذاشته می‌شدند.