آیا دین نوعی تجارت است؟
آیا توجه کرده‌اید که بسیاری از ادیان به جای این که به فکر نیازهای معنوی مردم باشند، روی پول در آوردن تمرکز دارند؟ آن‌ها خدمات و کالاهای مختلف می‌فروشند. خیلی از رهبران مذهبی حقوق بالایی می‌گیرند و زندگی لوکسی دارند. چند نمونه را در نظر بگیرید:
طی یک بررسی مشخص شد که یک اُسقف کاتولیک، به مدت ۱۳ سال از منابع مالی کلیسا استفاده کرد تا ۱۵۰ سفر با جت شخصی انجام دهد و ۲۰۰ بار لیموزین اجاره کند. او همین طور بیشتر از چهار میلیون دلار خرج بازسازی خانه‌ای کرد که کلیسا به او داده بود.
یک واعظ در کشوری آفریقایی مرتباً مراسم‌هایی را در برابر ده‌ها هزار نفر اجرا می‌کند. در محوطهٔ کلیسای این واعظ، انواع کالاها از «روغن معجزه‌آسا» گرفته تا حوله‌ها و تیشرت‌هایی با عکس او، فروخته می‌شود. مردمی که پیش او می‌روند فقیرند، در حالی که او دارای ثروتی کلان است.
دو کوه از چهار کوه مقدّس بودایی در چین، به عنوان شرکت‌های سهامی عام ثبت شده است. معبد معروف شائولین، در پروژه‌های تجاری زیادی نقش داشته است و راهب بزرگ آن مدیرعامل اجرایی خوانده می‌شود.
امروزه در آمریکا بعضی از شرکت‌ها کسانی را به اسم «مشاوران معنوی» استخدام می‌کنند. طبق یک گزارش این مشاوران با استفاده از رسم و رسوم و باورهای مذهبی به کارمندان آن شرکت‌ها راهنمایی‌های مذهبی می‌دهند.
نظر شما در مورد مذاهبی که تجارت می‌کنند چیست؟ آیا تا به حال فکر کرده‌اید که دید خدا نسبت به کسانی که از دین استفادهٔ مالی می‌کنند چیست؟
نظر خدا در مورد رابطهٔ بین دین و تجارت چیست؟
خدا می‌خواهد که دین از تجارت کاملاً جدا باشد. کتاب مقدّس نشان می‌دهد که خدا از کاهنانی که در دوران باستان ‹برای مزدْ تعلیم می‌دادند› ناراضی بود. (میکاه ۳:۱۱) او کسانی را که با تجارت حریصانه‌شان، مکان پرستشش را به «لانهٔ راهزنان» تبدیل کرده بودند، محکوم کرد.—اِرْمیا ۷:۱۱.
عیسی مانند خدا از کسانی که از مذهب سودجویی می‌کردند بیزار بود. در روزگار عیسی، رهبران مذهبی از فروشندگانی که در محوطهٔ معبد اورشلیم تجارت می‌کردند، سود می‌بردند. آن‌ها از افراد پاکدلی که برای پرستش می‌آمدند، سوءاستفاده می‌کردند. عیسی غیورانه آن فروشندگان متقلب را از محوطهٔ معبد بیرون کرد و گفت: «خانهٔ پدر مرا محل کسب مسازید!»—یوحنا ۲:۱۴-۱۶.
همین طور عیسی هنگام موعظه طرز فکر خدا را آشکار ساخت. (یوحنا ۸:۲۸، ۲۹) او هیچ وقت بابت تعلیم به دیگران، پولی نمی‌گرفت. وقتی به گرسنگان غذا می‌داد، بیماران را شفا می‌بخشید و مردگان را زنده می‌ساخت، هیچ پولی دریافت نمی‌کرد. عیسی هیچ وقت خدمتش را راهی برای پولدار شدن نمی‌دید. او حتی خانه‌ای برای خودش نداشت.—لوقا ۹:۵۸.
مسیحیان قرن اول چطور دین را از تجارت جدا نگه داشتند؟
عیسی به پیروانش یاد داد که هیچ وقت نباید برای خدمتشان از دیگران پول بگیرند. او گفت: «مفت یافته‌اید، مفت بدهید.» (مَتّی ۱۰:۸) پیروان عیسی که بعدها مسیحی شناخته شدند، نمونهٔ عیسی را دنبال کردند. به چند نمونه توجه کنید:
یک بار، مردی به نام شَمعون که به دنبال قدرت و مقام بود به پِطرُس رسول مبلغی پول پیشنهاد داد. پِطرُس که عیسی را در موعظه همراهی می‌کرد، بلافاصله پیشنهاد شَمعون را رد کرد و او را چنین توبیخ کرد: «نقره‌ات با خودت نابود شود! زیرا گمان کردی که می‌توانی این نعمت خدا را با پول بخری.»—اعمال ۸:۱۸-۲۰.
پولُس رسول همیشه برای موعظه به جاهای مختلفی سفر می‌کرد. هر چند که سال‌ها در جماعت‌های مختلف خدمت می‌کرد، او هیچ وقت پولی برای خدمتش نخواست. او و مسیحیان دیگر ‹برخلاف بسیاری با کلام خدا تجارت نمی‌کردند.› (۲قُرِنتیان ۲:۱۷) پولُس نوشت: «آن زمان که بشارت خدا را به شما موعظه می‌کردیم، شب و روز مشغول به کار بودیم تا سربار هیچ یک از شما نباشیم.»—۱تِسالونیکیان ۲:۹.
البته مسیحیان قرن اول برای موعظه در جاهای مختلف و حتی کمک به دیگران پول لازم داشتند. اما هیچ وقت برای خدمتشان از مردم پول نمی‌گرفتند. با این حال دیگران می‌توانستند طبق آیاتی که در ادامه آمده، از آن‌ها حمایت مالی کنند.
۲قُرِنتیان ۸:۱۲: «زیرا هدیه به‌ویژه زمانی نزد خدا مقبول است که با میل و رغبت داده شود، چون خدا انتظار ندارد که شخص بیش از توانایی خود بدهد، بلکه تا آن حد که در توان دارد.»
مفهوم آن: انگیزهٔ شخص از دادن اعانه، مهم‌تر از ارزش آن است.
۲قُرِنتیان ۹:۷: «پس هر کس آن طور که در دل خود عزم کرده است، انجام دهد، نه با اکراه یا به اجبار؛ زیرا خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.»
مفهوم آن: خدا نمی‌خواهد ما از روی اجبار اعانه بدهیم. وقتی کسی از روی محبت اعانه می‌دهد، خدا خشنود می‌شود.
به زودی چه بر سر ادیانی می‌آید که به دنبال ثروت‌اندوزی هستند؟
کتاب مقدّس به روشنی نشان می‌دهد که خدا همهٔ ادیان و انواع پرستش را قبول نمی‌کند. (مَتّی ۷:۲۱-۲۳) در یک پیشگویی کتاب مقدّس، ادیان کاذب به یک فاحشه تشبیه شده است. در حقیقت، این ادیان به خاطر پول و منافع خود با حکومت‌ها همدست می‌شوند و از مردم سوءاستفاده می‌کنند. (مکاشفه ۱۷:۱-۳؛ ۱۸:۳) همین طور در این پیشگویی آمده است که خدا به زودی همهٔ ادیان کاذب را نابود می‌کند.—مکاشفه ۱۷:۱۵-۱۷؛ ۱۸:۷.
خدا نمی‌خواهد که اعمال بد ادیان کاذب باعث گمراهی مردم شود یا آن‌ها را از او دور کند. (مَتّی ۲۴:۱۱، ۱۲) خدا انسان‌های صادق را تشویق می‌کند تا او را به شیوهٔ درست بپرستند و از ادیان کاذب دوری کنند.—۲قُرِنتیان ۶:۱۶، ۱۷.