آیا می‌دانستید که .‏ .‏ .‏

چرا برای یهودیان،‏ اصل و نسب خانوادگی مهم بود؟‏

▪ نسب‌نامهٔ یک یهودی مشخص‌کنندهٔ آن بود که به کدام طایفه و خانواده‌ای تعلّق دارد.‏ همچنین برای تقسیم اراضی بین طوایف و تعیین ارثیه میان خانواده‌ها اهمیت داشت.‏ نسب‌نامه به خصوص برای تشخیص دادن اصل و نسب مسیح موعود پراهمیت بود.‏ یهودیان معتقد بودند که شخصی باید از نسل داود که از طایفهٔ یهودا بود،‏ ظهور کند.‏—‏یوحنا ۷:‏۴۲‏.‏

همچنین محققی به نام یواخیم یرمیاز در این مورد می‌گوید:‏ «از آنجا که مقام کاهن و لاوی موروثی بود .‏ .‏ .‏ بسیار اهمیت داشت که این نسل اصالت خود را حفظ کند.‏» زنان اسرائیلی که با خانوادهٔ کاهنی وصلت می‌کردند باید با نسب‌نامهٔ خود ثابت می‌نمودند که از کدام طایفه‌اند.‏ به این شکل نسل کاهنان،‏ «اصیل» باقی می‌ماند.‏ در روزگار نَحَمِیا،‏ تمام خانواده‌های لاوی صلاحیت خود را به عنوان کاهن از دست دادند،‏ زیرا «انساب خود را در میان آنانی که در نسب‌نامه‌ها ثبت شده بودند طلبیدند،‏ اما نیافتند.‏»—‏نَحَمِیا ۷:‏۶۱-‏۶۵‏.‏

علاوه بر این،‏ در شریعت موسوی قید شده بود که فرزند نامشروع و ‹عَمّونی و مُوآبی داخل جماعت یَهُوَه نشوند.‏› (‏تثنیه ۲۳:‏۲،‏ ۳‏)‏ به همین دلیل یرمیاز اضافه می‌کند:‏ «هر مردی که می‌خواست از حقوق شهروندی‌اش بهره گیرد،‏ باید اصل و نسب خود را ثابت می‌کرد و می‌توان چنین نتیجه گرفت که .‏ .‏ .‏ یک اسرائیلی اجداد نزدیک خود را می‌شناخت و می‌توانست بگوید که به کدام یک از دوازده طایفه تعلّق دارد.‏»‏

یهودیان چگونه اصل و نسب خانوادگی‌شان را جمع‌آوری و حفظ می‌کردند؟‏

▪ مَتّی و لوقا نگارندگان انجیل‌ها،‏ اطلاعاتی در مورد نسب‌نامهٔ عیسی در اختیار ما قرار می‌دهند.‏ (‏مَتّی ۱:‏۱-‏۱۶؛‏ لوقا ۳:‏۲۳-‏۳۸‏)‏ نسب‌نامه‌های دیگری نیز نگهداری شده است.‏ برای نمونه،‏ در یکی از تفاسیر یهودی (‏میدراش)‏ در مورد خاخامی به نام هیلل که در دوران عیسی می‌زیست،‏ آمده است:‏ «طوماری از یک نسب‌نامه در اورشلیم پیدا شده که در آن آمده است که هیلل یکی از نوادگان داود بود.‏» در قرن اول،‏ تاریخ‌نگار یهودی‌ای به نام فلاویوس یوسفوس در یکی از آثار خود به نام «زندگی»‏a ادعا کرد که نیاکان او کاهن بودند و از جانب مادری،‏ جزو کسانی است که «خون سلطنتی» دارد.‏ او همچنین نوشت که این امر «در اوراق رسمی ثبت شده است.‏»‏

یوسفوس در اثری به نام «در مقابل آپوین»‏b می‌گوید که قومش برای حفظ و نگهداری نسب‌نامه‌های خانوادگی کاهنان،‏ این وظیفه را به «افرادی عالی‌رتبه» سپرده بودند؛‏ افرادی که خود را به خدا وقف کرده بودند.‏ در «دایرة‌المعارف یهودی»‏c آمده است:‏ «به نظر می‌رسد که وظیفهٔ گردآوری نسب‌نامه‌ها به مأموری ویژه واگذار شده و دادگاهی تشکیل شده بود که به سؤال و جواب‌های مردم در این خصوص رسیدگی کند.‏» یهودیانی که به خانوادهٔ کاهنان تعلّق نداشتند،‏ باید نامشان را در شهرهای آبا و اجدادیشان ثبت می‌کردند.‏ (‏لوقا ۲:‏۱-‏۵‏)‏ به این شکل اسنادی از اصل و نسب افراد بایگانی می‌شد و نگارندگان انجیل‌ها ظاهراً از آن بهره جستند.‏ به نظر می‌رسد که برخی خود نیز نسب‌نامه‌های خانوادگی‌شان را حفظ می‌کردند.‏

‏[پاورقی]‏