Sailm

39 [39:2] Dúirt mé: “Tabharfaidh mé aire do mo shlite

sula ndéana mé peaca le mo theanga.

Cuirfidh mé srian le mo bhéal

nuair a bheidh an t-éagráifeach os mo choinne.”

2 [39:3] Bhí mé balbh agus d’fhan mé i mo thost,

bhí éad orm de dheasca a rathúnais.

3 [39:4] Bhí mo chroí go te ionam istigh;

las tine de bhladhm ar mo mhachnamh dom,

agus leis sin labhair mo theanga.

4 [39:5] Foilsigh dom, a Thiarna, mo chríoch dhéanach,

nocht dom líon mo laethanta,

ionas gurab eol dom neamhbhuaine an tsaoil.

5 [39:6] Is gairid an seal a thug tú dom,

is neamhní mo ré shaoil i d’fhianaise.

Níl i neach dá maireann ach puth anála

6 [39:7] agus gabhann an duine seacha mar scáil.

Gal gaoithe a shaibhreas go léir;

ní fios dó cé a gheobhaidh ar chruinnigh sé.

7 [39:8] Cad fáth dom bheith ag feitheamh, a Thiarna?

is ionat atá mo dhóchas ar fad.

8 [39:9] Saor mé ó mo chionta go léir,

ná tabhair mé mar cheap magaidh don amadán.

9 [39:10] Bhí mé i mo thost; níor oscail mé mo bhéal

de bhrí gur tusa faoi deara é.

10 [39:11] Tóg uaim anois do sciúirse;

tá mé cloíte ag buillí do láimhe.

11 [39:12] An uair a smachtaíonn tú an duine

le hachasán i ngeall ar a pheaca

leánn tú mar leamhan an ní is luachmhar leis;

níl in aon neach ar bith ach puth anála.

12 [39:13] Éist le mo ghuí agus le m’urnaí, a Thiarna,

ná tabhair cluas bhodhar do mo ghlao.

Óir is aoi mé atá ag baint fúm agatsa

i m’oilithreach ar nós m’aithreacha go léir.

13 [39:14] Lig dom, go bhfaighe mé aoibhneas

sula dté mé faoi dheoidh ar ceal coiteann.