Sailm

49 [49:2] Éistigí, a chiníocha go léir,

tugaigí cluas, a áitritheoirí na cruinne,

2 [49:3] íseal agus uasal in éineacht,

saibhir agus daibhir le chéile.

3 [49:4] Labhróidh mo bhéal briathra ciallmhara;

is lán mo chroí de thuiscint.

4 [49:5] Claonfaidh mé mo chluas le fáthscéal,

sceithfidh mé mo rún leis an gcláirseach.

5 [49:6] Cén fáth a mbeadh eagla orm lá an oilc

agus mioscais lucht ceilge i mo thimpeall –

6 [49:7] dream a mbíonn a ndóchas ina saibhreas

agus a mhaíonn as méid a maoine?

7 [49:8] Ní thig le haon duine é féin a fhuascailt

ná éiric a anama a dhíol le Dia;

8 [49:9] is ródhaor aige éiric a anama.

9 [49:10] Ní thig leis síorbheatha a cheannach

le súil nach bhfeice sé an uaigh.

10 [49:11] Feiceann sé an saoi agus an daoi ar lár

agus a maoin ag daoine eile ina ndiaidh.

11 [49:12] Tuamaí is dídean dóibh go brách,

a n-árais chónaithe ó ghlúin go chéile

cé go mbíodh a n-ainm in airde sa tír.

12 [49:13] Óir ní buan é séan an duine;

is cosúil é leis na beithígh a théann ar ceal.

13 [49:14] Slí na baothmhuiníne a slí siúd,

críoch na droinge lenarb áil a maoin.

Tiomáintear iad mar chaoirigh chun na huaighe

14 [49:15] mar a ndéanfaidh an bás a n-aoireacht

agus mar a gcuirfear faoi smacht na bhfíréan iad.

Imeoidh a dtaibhse ar maidin;

san uaigh a bheidh a n-áras acu feasta.

15 [49:16] Ach saorfaidh Dia m’anamsa ar ifreann

an uair a ghlacfaidh sé chuige féin mé.

16 [49:17] Ná bíodh eagla ort má éiríonn duine saibhir;

má mhéadaíonn ar mhaoin a theaghlaigh.

17 [49:18] Nuair a éagfaidh sé ní bhéarfaidh sé dada leis,

ná ní rachaidh a rachmas chun na huaighe leis.

18 [49:19] Cé gur bhreá leis a shaol fad a mhair sé –

“maífidh gach aon neach mo shéanmhaireacht” –

19 [49:20] rachaidh sé i bhfochair a shinsear

nach bhfeicfidh an solas go brách.

20 [49:21] Óir ní buan é séan an duine;

is cosúil é leis na beithígh a théann ar ceal.