Նրանք լուռ փառաբանում են իրենց Ստեղծչին

ԱՐԵՎԱՄՈՒՏՆ, ինչ խոսք, հափշտակիչ երևույթ է։ Սակայն, երբ արևը մայր է մտնում Ապենինյան Ալպերի (Տոսկանա, Իտալիա) լեռներից մեկի ետևում, մի զարմանալի տեսարան է բացվում։

Հեռվից արևը, կարծես, ոչ թե իջնում է լեռան ետևը, այլ՝ ընկնում նրա մեջ։ Ինչո՞ւ է նման տպավորություն ստեղծվում։ Լեռան գագաթը կամարաձև է, և թվում է, թե այն փորված է սարի մեջ։ Այստեղից էլ եկել է լեռան անունը՝ Մոնտե Ֆորատո, այսինքն՝ Խոցված լեռ։ Արևի շուրջ Երկրի պտույտի շնորհիվ՝ տարին միայն երկու անգամ է հաջողվում տեսնել, թե ինչպես է արևն ընկնում Մոնտե Ֆորատոյի կամարի մեջ։

Աստծո բազում այլ ստեղծագործությունների նման անկենդան երկինքը ևս փառաբանում է իր Ստեղծչին։ Ինչպե՞ս։ Ճիշտ այնպես, ինչպես գեղեցիկ նկարն է փառք բերում այդ ստեղծագործության հեղինակին։ Ըստ էության, երկնային մարմինները խոսում են Եհովայի զորության, իմաստության և մեծության մասին։ Սաղմոսերգուն հետևյալ կերպ արտահայտեց դա. «Երկինքները պատմում են Աստուծոյ փառքը, եւ հաստատութիւնը իմացնում է նորա ձեռքի գործքերը» (Սաղմոս 19։1; 69։34)։ Եթե արեգակը և այլ անշունչ մարմիններն են փառաբանում Ստեղծչին, ապա որքա՜ն ավելի մեծ հնարավորություններ ունենք մենք դա անելու (Սաղմոս 148։1, 3, 12, 13)։