Երկար որոնումները վարձատրվեցին
«ԵՀՈ՞ՎԱ... ո՞վ է Եհովան»։ Ութամյա Սիլվային մի ուրիշ փոքրիկ աղջիկ ցույց էր տվել այս անունը ընտանեկան գանձի պես պահված մի գրքում՝ հայերեն Աստվածաշնչում։ Նա ամենուրեք հարցուփորձ էր անում, բայց իր ապրած քաղաքում՝ Երևանում, ոչ ոք չկարողացավ նրան պատասխանել, թե ով է Եհովան՝ ո՛չ նրա ծնողները, ո՛չ ուսուցիչները և ո՛չ էլ անգամ եկեղեցականները։
Սիլվան մեծացավ, ավարտեց դպրոցը, աշխատանք գտավ, բայց նրան դեռ չէր հաջողվել իմանալ, թե ով է Եհովան։ Չափահաս տարիքում նա ստիպված եղավ հեռանալ Հայաստանից և որոշ ժամանակ անց հայտնվեց Լեհաստանում, որտեղ մի փոքրիկ սենյակում ապրում էր ուրիշ փախստականների հետ։ Իր սենյակակիցներից մեկը կանոնավորաբար հյուրեր էր ընդունում։ Մի անգամ Սիլվան հարցրեց նրան. «Ովքե՞ր են քո հյուրերը»։ «Եհովայի վկաներն են ու այստեղ ինձ Աստվածաշունչ են սովորեցնում»,— պատասխանեց սենյակակիցը։
Սիլվան ուրախությունից հրճվանք ապրեց՝ լսելով «Եհովա» անունը։ Ի վերջո, նա սկսեց սովորել Եհովայի մասին, իմացավ, թե ինչ սիրասուն Աստված է նա։ Բայց շուտով Սիլվան ստիպված էր թողնել նաև Լեհաստանը։ Նա սկսեց ապաստան փնտրել Դանիայում՝ Բալթիկ ծովի մյուս կողմում։ Նրա ունեցած փոքրաթիվ իրերի մեջ կար նաև Եհովայի վկաների կողմից հրատարակված աստվածաշնչյան գրականություն։ Դրանցից մեկի վերջին էջում Սիլվան գտավ «Դիտարան» ընկերության մասնաճյուղերի հասցեների ցուցակը, որը դարձավ իր ամենաարժեքավոր ունեցվածքը՝ դեպի Եհովան տանող միակ արահետը։
Դանիայում Սիլվային ընդունեցին փախստականների ճամբար, ու նա անմիջապես սկսեց փնտրել Եհովայի վկաներին։ Իր կարդացած հասցեների ցուցակից նա իմացավ, որ «Դիտարան» ընկերության այդ երկրի մասնաճյուղը գտնվում է Հոլբեկ քաղաքում։ Բայց ինչպե՞ս կարելի էր այդ քաղաքը գտնել։ Երբ Սիլվային գնացքով ուղարկեցին մեկ այլ ճամբար՝ ճանապարհին գնացքն անցնում էր Հոլբեկ քաղաքի միջով, և նրա սիրտը դարձյալ թպրտաց ուրախությունից։
Շուտով՝ մի պայծառ օր, Սիլվան գնացքով Հոլբեկ եկավ ու կայարանից քայլեց դեպի այդ մասնաճյուղը։ Նա մտաբերում է. «Պուրակը մտնելուն պես նստեցի մի նստարանի վրա ու ասացի ինքս ինձ՝ սա իսկական դրախտ է»։ Այստեղ նրան ջերմությամբ ընդունեցին, ու նա վերջապես սկսեց Աստվածաշունչ ուսումնասիրել։
Հետագայում Սիլվային տեղափոխում էին մի ճամբարից մյուսը։ Փախստականների ամեն մի նոր կենտրոնում նա ստիպված էր կրկին ու կրկին որոնել Եհովայի վկաներին ու դարձյալ վերսկսել Աստվածաշնչի ուսումնասիրությունը։ Եվ այսպես՝ երկու տարվա ընթացքում բավականին գիտելիքներ ձեռք բերելուց հետո նա իր կյանքը նվիրեց Եհովային. Սիլվան մկրտվեց ու շուտով լիաժամ ծառայություն սկսեց։ 1998–ին Դանիայի կառավարությունը նրան ապաստան տվեց։
Ներկայումս 26–ամյա Սիլվան ծառայում է այնտեղ, որը նրան դրախտ հիշեցրեց՝ Եհովայի վկաների՝ Դանիայում գտնվող մասնաճյուղում։ «Ինչ ասեմ,— պատմում է նա։— Ես Եհովային փնտրել եմ դեռ փոքր հասակից։ Իսկ հիմա գտել եմ նրան։ Ես երազում էի ողջ կյանքս անցկացնել նրան ծառայելով, ու հիմա ես ահա Բեթելում եմ։ Ես աղոթում եմ, որ հետագա տարիներին էլ այն մնա որպես իմ տունը»։