«Գիտե՞ք, թե ինչու եմ վերադարձնում ձեր գումարը»
«Այնքան կուզեի փող ունենալ. ես շատ եմ զգում դրա կարիքը»,— մտածում էր Նանան՝ Կասպիում (Վրաստան) ապրող մի միայնակ մայր, որը երեք որդի ունի։ Մի առավոտ հնարավորություն ստեղծվեց, որ նրա ցանկությունն իրականանար։ Ոստիկանության շենքի մոտ նա գտավ 300 լարի (մոտ 150 ամերիկյան դոլար)։ Շուրջը ոչ ոք չկար։ Գումարը բավական մեծ էր. այն հինգ տարիների ընթացքում, ինչ լարին ազգային դրամ էր դարձել, Նանան չէր տեսել 100 լարի արժողությամբ թղթադրամ։ Այդքան շատ գումար տեղական առևտրականներն անգամ չէին վաստակի մի քանի տարվա ընթացքում։
«Ինչի՞ս են պետք այս փողերը, եթե դրանք ձեռք բերելու համար վտանգի պիտի ենթարկեմ հոգևորս, հավատս, աստվածավախությունս»,— մտածեց Նանան։ Քրիստոնեական այդ հատկությունները նա պահպանել և զարգացրել էր իր հավատի համար դաժան հալածանքների և ծեծերի դիմանալու գնով։
Մոտենալով ոստիկանության շենքին՝ նա տեսավ, որ հինգ ոստիկաններ խուճապահար ինչ–որ բան են փնտրում։ Նանան գլխի ընկավ, որ վերջիններս գուցե ման են գալիս այդ գումարը, և մոտենալով նրանց՝ հարցրեց.
—Ինչ–որ բա՞ն եք կորցրել։
—Փող,— պատասխանեցին նրանք։
—Որքա՞ն։
—Երեք հարյուր լարի։
—Ես գտել եմ այդ փողը,— ասաց Նանան, ապա հարցրեց.— Գիտե՞ք, թե ինչու եմ վերադարձնում ձեր գումարը։
Նրանք չգիտեին։
—Որովհետև ես Եհովայի վկա եմ,— պատասխանեց նա,— հակառակ դեպքում՝ այդպես չէի վարվի։
Գումար կորցնողը ոստիկանության պետն էր։ Վերջինս, գնահատելով Նանայի ազնիվ քայլը, 20 լարի տվեց նրան։
Լուրն այդ մասին շատ արագ տարածվեց Կասպիի շրջանում։ Հաջորդ օրը ոստիկանության հավաքարարը ասաց Նանային. «Իր գրասենյակում [պետը] միշտ պահել է ձեր գրականությունը։ Հիմա նա երևի թե է՛լ ավելի կգնահատի այն»։ Իսկ մի ոստիկան ասաց. «Եթե բոլոր մարդիկ Եհովայի վկաներ լինեին, էլ ի՞նչ հանցագործություն...»։