Կարիք ունե՞նք Մեսիայի
«ԿԱՐԻՔ ունե՞նք Մեսիայի»։ Տրամաբանական է հետաքրքրվել այն հարցով, թե արդյոք ինչ–որ մեսիա կարող է որևէ դեր խաղալ ձեր կյանքում։
Որոշ մարդիկ, որոնց կարծիքը թերևս դուք հարգում եք, կարող են ձեզ հավաստիացնել, որ այս հարցի պատասխանը միանշանակ է և հստակ. մենք բոլորս ունենք Մեսիայի կարիքը։ Հրեական օրենքի մի մասնագետ առաջին դարում Մեսիայի վերաբերյալ հետևյալը գրեց. «Քրիստոսն Աստծու բոլոր խոստումների այո–ն է»։ Այս խոսքերով նա շեշտեց Մեսիայի կարևոր դերը մեր Արարչի նպատակի մեջ. Աստծու նպատակն է օրհնել երկրագնդի բոլոր ազգերին (Բ Կորնթացիս 1։20, ԱՆԹ)։ Մեսիայի դերը շատ կարևոր է, ուստի Աստվածաշնչի մարգարեությունները կենտրոնանում են նրա գալստյան ու երկրային կյանքի վրա։ Հենրի Հալլեյը իր աշխատություններից մեկում, որը վերջին յոթանասուն տարիների ընթացքում ընթերցվել է միլիոնավոր մարդկանց կողմից, նշում է. «Հին Կտակարանը գրվել է հատուկ այն նպատակով, որ մարդիկ սպասեն [Մեսիայի] գալստյանը և պատրաստ լինեն ընդունելու նրան»։ Սակայն արդյո՞ք անհրաժեշտ է, որ նա գա։ Ինչո՞ւ դա պետք է ձեզ հետաքրքրի։
«Մեսիա» բառացի նշանակում է «Օծյալ» և համարժեք է հայտնի «Քրիստոս» բառին։ Մեսիան, որին «Բրիտանական հանրագիտարանը» (1970 թ. հրատարակություն, անգլ.) ներկայացնում է իբրև «մեծագույն փրկիչ», պետք է գար, քանի որ առաջին մարդիկ՝ Ադամն ու Եվան, անհարգալից քայլեր էին արել։ Նրանք կատարյալ էին ստեղծվել՝ Դրախտում անվերջ կյանքով ապրելու չքնաղ հեռանկարով, բայց կորցրեցին այդ հեռանկարը։ Մի ապստամբ հրեշտակ, որը հայտնի դարձավ որպես Բանսարկու Սատանա, միտք հայտնեց, թե նրանց Արարիչը շատ մեծ սահմանափակումներ է դրել նրանց առջև, և իրենց համար ավելի լավ կլիներ, եթե ինքնուրույն որոշեին, թե որն է բարին և որն է չարը (Ծննդոց 3։1–5)։
Եվան հավատաց այդ ստին։ Ադամը, ակներևաբար իր կնոջ ընկերակցությունն ավելի թանկ համարելով, քան Աստծու հանդեպ նվիրվածությունը, մասնակից դարձավ Սատանայի հրահրած ապստամբությանը (Ծննդոց 3։6; Ա Տիմոթէոս 2։14)։ Իրենց քայլերի պատճառով նրանք ոչ միայն կորցրեցին դրախտային պայմաններում անվերջ ապրելու հնարավորությունը, այլև իրենց ապագա սերունդներին փոխանցեցին մեղքը և մեղքի հետևանքը՝ մահը (Հռովմայեցիս 5։12)։
Մեր Արարիչը՝ Եհովան, անմիջապես միջոցներ ձեռնարկեց ի չիք դարձնելու այդ ապստամբության չար հետևանքները։ Նա հաշտության միջոց էր նախատեսել ըստ այն իրավական սկզբունքի, որն ավելի ուշ մտավ Մովսիսական օրենքի մեջ, այն է՝ հասցված վնասը պետք է հատուցել համարժեքով (Բ Օրինաց 19։21; Ա Յովհաննէս 3։8)։ Այս իրավական սկզբունքը պետք է գործողության մեջ դրվեր, որպեսզի Ադամի ու Եվայի դժբախտ սերունդները երբևէ հնարավորություն ունենային անվերջ կյանքով ապրելու դրախտային երկրում, ինչպեսև Ստեղծիչը նախատեսել էր մարդկանց համար։ Մեսիայի գալուստը առնչություն ունի հենց այս հարցի հետ։
Դատավճիռ կարդալով Սատանային՝ Եհովա Աստված Աստվածաշնչի առաջին մարգարեության մեջ հայտարարեց. «Ես թշնամութիւն եմ դնում քո եւ կնոջ մէջտեղը, եւ քո սերունդի եւ նորա սերունդի մէջտեղը. նա քո գլուխը ջախջախէ, եւ դու նորա գարշապարը խայթես» (Ծննդոց 3։15)։ Մի աստվածաշնչագետ հետևյալը նկատեց. «Մեսիային վերաբերող խոստումները, որ բերված են Գրություններում, սկսվում են հենց [այս] խոսքերից»։ Մեկ այլ մասնագետ նշեց, որ Աստված Մեսիայի միջոցով «վերացնելու է առաջին մարդկանց գործած մեղքի հետևանքները»՝ օրհնություններ բերելով մարդկությանը (Եբրայեցիս 2։14, 15)։
Սակայն դուք, իհարկե, գիտեք, որ մարդկությունն այսօր բոլորովին էլ օրհնված պայմաններում չէ։ Հակառակը, մարդիկ խեղդվում են հուսալքության և վհատության մեջ։ Ինչպես ասվում է «Ուորլդ բուք» հանրագիտարանում, «շատ հրեաներ դեռևս սպասում են, որ Մեսիան կգա», «կուղղի բոլոր սխալները ու կվերացնի ժողովրդի թշնամիներին»։ Բայց Աստվածաշունչն ասում է, որ Մեսիան արդե՛ն եկել է։ Ունե՞նք արդյոք հիմքեր վստահելու Աստվածաշնչի խոսքերին։ Հաջորդ հոդվածը կպատասխանի այս հարցին։