«Այսօրվանից հավատում եմ, որ Աստված կա»
ԱԼԵՔՍԱՆԴՐԱ անունով մի ուկրաինացի կին, որն ապրում է Պրահայում (Չեխիա), աշխատանքից տուն էր վերադառնում։ Տրամվայի կանգառում նա նկատեց մի փոքրիկ դրամապանակ, որն ընկած էր անցորդների ոտքերի տակ։ Երբ նա վերցրեց դրամապանակը և բացեց այն, չհավատաց իր աչքերին։ Այնտեղ 5 000 կրոն արժողությամբ թղթադրամների կապոց կար։ Դրամապանակը կարծես ոչ ոք չէր փնտրում։ Ապրելով Չեխիայում որպես օտարերկրացի՝ Ալեքսանդրան դժվարությամբ էր ապրուստ վաստակում։ Ի՞նչ կաներ նա այժմ։
Տուն վերադառնալուց հետո Ալեքսանդրան դրամապանակը ցույց տվեց իր աղջկան՝ Վիկտորիային։ Նրանք այնտեղ փնտրեցին դրամապանակի տիրոջ անունն ու հասցեն, բայց ապարդյուն։ Սակայն դրամապանակում մի թղթի կտորի վրա որոշ համարներ էին գրված։ Թղթի մի կողմում գրված էր բանկային հաշվի համար, իսկ մյուս կողմում՝ այլ համարներ։ Դրամապանակում կար նաև 330 000 կրոն (մոտավորապես 10 000 դոլար) արժողությամբ մի վճարագիր, նաև տեղեկություններ տեղի բանկի մասին։ Ահա թե որքան փող կար դրամապանակում։
Նշված հեռախոսահամարով զանգահարելով՝ Ալեքսանդրան չկարողացավ կապ հաստատել բանկի հետ։ Ուստի նա և իր աղջիկը գնացին բանկ ու բացատրեցին տեղի ունեցածը։ Նրանք հետաքրքրվեցին այն հաշվի համարով, որը գտել էին դրամապանակում, սակայն բանկում ոչ մի տեղեկություն չկար այդ մասին։ Հաջորդ օրը Ալեքսանդրան եկավ բանկ՝ բերելով իր հետ դրամապանակում գտնվող մյուս համարը։ Բանկն իսկապես ուներ նման հաճախորդ. դա մի կին էր։ Ալեքսանդրան և Վիկտորիան կապ հաստատեցին այդ կնոջ հետ, որը հաստատեց, որ նման կորուստ է ունեցել։ Երբ նրանք հանդիպեցին, կինը ջերմորեն շնորհակալություն հայտնեց և հարցրեց. «Ի՞նչ պայմանով եք վերադարձնում փողերը»։
Վիկտորիան պատասխանեց. «Պայման չկա։ Եթե մենք փող ուզենայինք, կպահեինք այն»։ Իր կոտրատված չեխերենով նա բացատրեց. «Մենք վերադարձնում ենք փողը ձեզ, քանի որ Եհովայի վկաներ ենք։ Աստվածաշնչով կրթված մեր խիղճը թույլ չի տալիս, որ յուրացնենք այն, ինչը մեզ չի պատկանում» (Եբրայեցիս 13։18)։ Կինն ուրախությամբ ասաց. «Այսօրվանից հավատում եմ, որ Աստված կա»։