Մեր ընթերցողները հարցնում են
Եթե Ադամը կատարյալ էր, ինչպե՞ս կարող էր մեղք գործել
Հնարավոր էր, որ Ադամը մեղք գործեր, քանի որ Աստված Ադամին օժտել էր ազատ կամքով։ Այս պարգևը բոլորովին էլ չէր հակասում այն բանին, որ Ադամը կատարյալ էր։ Իրականում բացարձակապես կատարյալ միայն Աստվածն է (Բ Օրինաց 32։3, 4; Սաղմոս 18։30; Մարկոս 10։18)։ Իսկ ցանկացած էակի կամ որևէ առարկայի կատարելությունը հարաբերական է։ Օրինակ՝ դանակը նախատեսված է միս կտրելու համար և այդ առումով այն կատարյալ գործիք է, բայց կարո՞ղ ենք արդյոք դանակով ապուր ուտել։ Հետևաբար, միայն այն ժամանակ կարող ենք ասել, որ ինչ–որ բան կատարյալ է, եթե այն ծառայում է իր նպատակին։
Ուրեմն ի՞նչ նպատակով էր Աստված ստեղծել Ադամին։ Աստծու նպատակն էր Ադամի միջոցով երկիրը լցնել ազատ կամքով օժտված բանական էակներով։ Բոլոր նրանք, ովքեր կցանկանային սիրել Աստծուն և նրա չափանիշները, կընտրեին Եհովայի օրենքներին հնազանդվելու ուղին։ Մարդու մեջ ի սկզբանե դրված չէր անպայմանորեն հնազանդվելու ծրագիրը։ Անհատը իր կամքով պիտի սրտանց հնազանդվեր Աստծուն (Բ Օրինաց 10։12, 13; 30։19, 20)։ Հետևաբար, եթե Ադամը անհնազանդության ուղին ընտրելու հնարավորություն չունենար, նա անկատար ստեղծված կլիներ։ Աստվածաշնչում կարդում ենք, թե ինչպես Ադամն օգտագործեց իր ազատ կամքը. նա հետևեց իր կնոջը և չհնազանդվեց Աստծու տված հետևյալ պատվերին. «Բարիի եւ չարի գիտութեան ծառիցը մի ուտիր» (Ծննդոց 2։17; 3։1–6)։
Արդյո՞ք Աստված Ադամին այնպես էր ստեղծել, որ նա չտարբերեր բարին ու չարը, չկարողանար իմաստուն որոշումներ կայացնել և փորձություններ դիմագրավել։ Մինչ Ադամի անհնազանդությունը, Եհովա Աստված նայեց իր ամբողջ երկրային ստեղծագործությանը, ներառյալ նաև առաջին մարդկային զույգին, և ասաց, որ այն «շատ բարի էր» (Ծննդոց 1։31)։ Հետևաբար, երբ Ադամը մեղք գործեց, դա չէր նշանակում, որ Աստված թերի էր ստեղծել նրան։ Միմիայն Ադամն էր մեղավոր իր կատարած ընտրության համար (Ծննդոց 3։17–19)։ Նա թույլ չտվեց, որ Աստծու և նրա չափանիշների հանդեպ սերը մղի իրեն հնազանդվելու միայն Եհովային։
Հիսուսը նույնպես Ադամի նման կատարյալ էր։ Քանի որ Մարիամը սուրբ ոգուց հղիացավ, Հիսուսը, ի տարբերություն Ադամից սերած մարդկանց, ոչ մի անկատարություն չժառանգեց, որը կխանգարեր իրեն դիմադրելու փորձությանը (Ղուկաս 1։30, 31; 2։21; 3։23, 38)։ Ուժգին ճնշումների ներքո Հիսուսը իր ազատ կամքով ընտրեց հավատարիմ մնալ Հորը մինչև վերջ։ Իսկ Ադամը իր ազատ կամքով որոշեց չհնազանդվել Եհովայի պատվիրանին։ Այդ պատճառով էլ միմիայն նա էր պատասխանատու իր կատարած ընտրության համար։
Իսկ ի՞նչը մղեց Ադամին այդ քայլին։ Միգուցե նա միամտաբար կարծում էր, թե ավելի լավ իրավիճակո՞ւմ կհայտնվի։ Ո՛չ, քանի որ Պողոս առաքյալը գրեց. «Ադամը չխաբվեց» (1 Տիմոթեոս 2։14)։ Նա որոշեց միանալ իր կնոջը, որն արդեն կերել էր արգելված պտղից։ Եվային հաճեցնելու ցանկությունն ավելի մեծ էր, քան իր Արարչին հնազանդվելու ցանկությունը։ Երբ իր կինն առաջարկեց ուտել արգելված պտղից, Ադամը պետք է կանգ առներ ու մտածեր, թե անհնազանդությունն ինչպես կանդրադառնա Աստծու հետ ունեցած իր փոխհարաբերության վրա։ Առանց Աստծու հանդեպ ունեցած խոր, անկոտրում սիրո՝ Ադամը չէր կարող դիմանալ որևէ մեկի կողմից գործադրված ճնշումներին, անգամ եթե դա իր կինը լիներ։
Ադամը մեղք գործեց նախքան երեխաներ ունենալը, այդ պատճառով էլ նրա սերունդը անկատար ծնվեց։ Ադամի նման՝ մենք էլ ունենք ազատ կամքի պարգևը։ Ուստի լավ կլինի, որ խորհրդածենք Աստծու բարության մասին և ամուր սեր զարգացնենք նրա հանդեպ։ Եհովան արժանի է, որ հնազանդվենք և երկրպագենք իրեն (Սաղմոս 63։6; Մատթեոս 22։36, 37)։