«Հիանալի վերակացու և սիրելի ընկեր»

ՋՈՆ ԲԱՐԸ, որը Եհովայի վկաների Կառավարիչ մարմնի անդամ էր, 2010​թ. դեկտեմբերի 4-ին՝ շաբաթ առավոտյան, ավարտեց իր երկրային կյանքը։ Նա 97 տարեկան էր։ Բոլոր նրան ճանաչողներն ասում են, որ նա «հիանալի վերակացու էր և սիրելի ընկեր»։

Եղբայր Բարը ծնվել է Շոտլանդիայի Աբերդին քաղաքում։ Նա երեք երեխաներից կրտսերն էր։ Նրա ծնողները օծյալ քրիստոնյաներ էին։ Եղբայր Բարը միշտ ջերմությամբ էր խոսում իր ընտանիքի, նաև մանկության տարիների մասին։ Նա երախտապարտ էր իր սիրելի ծնողներին նրանց թողած լավ օրինակի համար։

Սկզբում դեռահաս Ջոնի համար չափազանց դժվար էր անծանոթ մարդկանց հետ խոսելը։ Սակայն նա ջանում էր հաղթահարել այդ խնդիրը։ Եվ մի կիրակի օր՝ 1927​թ.-ին, երբ նա 14 տարեկան էր, հայտնեց իր հորը, որ պատրաստ է ընկերակցելու նրան տնետուն ծառայության մեջ։ Այդ օրվանից մինչև իր մահը եղբայր Բարը բարի լուրի նախանձախնդիր քարոզիչ էր։

Մի օր նրա մայրը վթարի ենթարկվեց, որի պատճառով քիչ էր մնում կորցներ իր կյանքը։ Այդ դեպքից հետո պատանի Բարը սկսեց լրջորեն մտածել կյանքի իմաստի շուրջ, և 1929-ին նվիրվեց Եհովային։ Առաջին իսկ հնարավորության դեպքում՝ 1934-ին, նա խորհրդանշեց իր նվիրումը ջրի մկրտությամբ։ Իսկ 1939-ին դարձավ Անգլիայի Բեթելի ընտանիքի անդամ (Լոնդոն)։ Այսպիսով սկսվեց նրա լիաժամ ծառայությունը և տևեց 71 տարի։

1960​թ. հոկտեմբերի 29-ին եղբայր Բարը մտավ, ինչպես ինքն էր ասում, «առանձնահատուկ թանկ փոխհարաբերությունների» մեջ՝ ամուսնանալով Միլդրեդ Ուիլեթի հետ, որը երկար տարիներ եղել է նախանձախնդիր ռահվիրա և միսիոներ։ Նրանք օրինակելի և իրար նվիրված զույգ էին։ Իրենց ամուսնական կյանքում նրանք ամեն օր միասին կարդում էին Աստվածաշնչից մի հատված։ Միլդրեդը իր երկրային կյանքն ավարտեց 2004-ի հոկտեմբերին։

Ովքեր անձամբ ճանաչում էին Բարին, հիշում են, որ նա միշտ բարի, իմաստուն և հավասարակշռված խորհուրդներ էր տալիս, որոնք հիմնված էին Աստվածաշնչի վրա։ Նա ջանասեր մարդ էր, կարեկից ու սիրառատ վերակացու և նվիրված ընկեր։ Նրա մեկնաբանությունները, ելույթներն ու աղոթքները ցույց էին տալիս, թե որքան շատ էր նա սիրում ճշմարտությունը և որքան մտերիմ էր Եհովայի հետ։

Թեև մենք կկարոտենք մեր թանկագին եղբայր Բարին, սակայն ուրախ ենք, որ նա ստացավ իր պարգևը՝ անմահությունը, որին անձկագին սպասում էր և որի մասին հաճախ էր խոսում։ Դա այն առանձնաշնորհումն էր, որին նա ողջ կյանքում ձգտում էր արժանանալ (1 Կորնթ. 15։53, 54)a։

[ծանոթագրություն]