Գովասանքը թարմություն է պատճառում
1 «Ես ինձ այսօր լավ չպահեցի՞»,— հեծկլտում էր փոքրիկ աղջիկը քնելուց առաջ։ Այս հարցը զարմացրեց աղջկա մորը։ Չնայած որ մայրը նկատել էր, թե ինչպես էր իր փոքրիկն այդ օրը ջանք թափել լավ վարք դրսևորելու համար, սակայն նա գովասանքի մի խոսք անգամ չէր ասել նրան։ Այս փոքրիկ աղջկա արցունքները պետք է հիշեցում լինեն մեզ համար, որ բոլորս էլ՝ լինենք երիտասարդ թե տարեց, գովասանքի կարիք ունենք։ Արդյոք մեզ շրջապատող մարդկանց թարմություն պատճառո՞ւմ ենք՝ նրանց արած բարի գործերի համար մեր գնահատանքն արտահայտելով (Առակ. 25։11)։
2 Մենք հիմնավոր պատճառներ ունենք մեր քրիստոնյա հավատակիցներին գովելու։ Երեցները, ծառայող օգնականները և ռահվիրաները մեծ ջանքեր են գործադրում, որպեսզի կատարեն իրենց պարտականությունները (Ա Տիմոթ. 4։10; 5։17)։ Աստվածավախ ծնողները իրենց ուժերից եկած ամեն բան անում են, որպեսզի դաստիարակեն իրենց երեխաներին Եհովայի սկզբունքներով (Եփես. 6։4)։ Քրիստոնյա երիտասարդները ծանր պայքար են մղում, որ հակառակվեն «աշխարհքի հոգ[ուն]» (Ա Կորնթ. 2։12; Եփես. 2։1–3)։ Մյուսները հավատարմորեն ծառայում են Եհովային՝ չնայած իրենց տարիքին, առողջական խնդիրներին կամ այլ դժվարությունների (Բ Կորնթ. 12։7)։ Այդպիսի հանգամանքներում գտնվող բոլոր քրիստոնյաներն էլ գովասանքի են արժանի։ Գնահատո՞ւմ ենք նրանց ջանքերը։
3 Կոնկրետ են և ուղղված են անհատին։ Բոլորիս համար էլ հաճելի է, երբ եղբայրը բեմից գովասանքի խոսքեր է ուղղում բոլորիս։ Սակայն գովեստի խոսքերը ավելի մեծ թարմություն են պատճառում մեզ, երբ դրանք անմիջապես մեզ են ուղղվում։ Օրինակ՝ հռոմեացիներին ուղղված նամակի 16–րդ գլխում Պողոսը գնահատանքի կոնկրետ խոսքեր է գրում Փիբեի, Պրիսկիղայի և Ակյուղասի, Տրիփանոսի և Տրիփոսի, ինչպես նաև Պերսիդեի մասին (Հռովմ. 16։1–4, 12)։ Ինչպիսի՜ թարմություն պետք է որ ստացած լինեին այդ հավատարիմ քրիստոնյաները։ Գովասանքի նման խոսքերը մեկ անգամ ևս վստահեցնում են եղբայրներին ու քույրերին, որ իրենց գնահատում են, նաև դրանք օգնում են մեզ ավելի մտերմանալ միմյանց հետ։ Վերջերս գովասանքի կոնկրետ խոսքեր ասե՞լ ես որևէ մեկին (Եփես. 4։29)։
4 Սրտից են բխում։ Որպեսզի գովասանքն իսկապես թարմություն պատճառի, այն պետք է անկեղծ լինի։ Մարդիկ կարող են բնորոշել՝արդյոք մեր խոսքերը սրտի՞ց են բխում, թե՞ պարզապես ‘լեզվով շողոքորթում’ ենք (Առակ. 28։23)։ Քանի որ մենք սովորում ենք ուրիշների մեջ լավը տեսնել, սրտանց կցանկանանք գովասանքի խոսքեր ուղղել նրանց։ Եկեք առատաձեռն լինենք գովասանքի անկեղծ խոսքեր ասելու մեջ և հիշենք, թե «խօսքն իր ժամանակին ի՜նչ լաւ է» (Առակ. 15։23)։