«Մեր կյանքը և ծառայությունը» հանդիպման ձեռնարկի հղումներ
ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 2–8
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ԵԼՔ 39–40
«Մովսեսը ամենայն ճշգրտությամբ հետևեց ցուցումներին»
Եհովան ճանաչո՞ւմ է քեզ
13 Ի տարբերություն Կորխի՝ Մովսեսը «երկրի երեսին եղող բոլոր մարդկանցից ամենահեզն էր» (Թվեր 12։3)։ Նրա հեզությունն ու խոնարհությունը դրսևորվում էր նրանով, որ նա վճռականությամբ հետևում էր Եհովայի առաջնորդությանը (Ելք 7։6; 40։16)։ Ոչ մի արձանագրություն չկա, որ Մովսեսը հարցականի տակ դրած լինի Եհովայի գործելակերպը կամ բարկանա, որ ստիպված է հետևել նրա առաջնորդությանը։ Օրինակ՝ Եհովան խորանը կառուցելու վերաբերյալ Մովսեսին մանրամասն հրահանգներ տվեց նույնիսկ այնպիսի մանրուքների վերաբերյալ, թե վրանի պաստառների վրա քանի կապօղակ պետք է արվի և թելը ինչ գույն պետք է լինի (Ելք 26։1–6)։ Եթե Աստծու կազմակերպության մեջ վերակացուներից որևէ մեկը, թվում է, թե որոշ հարցերի վերաբերյալ քեզ չափազանց մանրամասն հրահանգներ է տալիս, գուցե երբեմն հուսահատվես։ Պետք է հիշել, սակայն, որ Եհովան կատարյալ վերակացու է, որը հանձնարարություններ տալով հանդերձ վստահում է իր ծառաներին։ Եթե նա մանրամասն հրահանգներ է տալիս, ուրեմն պատճառներ ունի այդպես վարվելու։ Ուշադրություն դարձրու, որ Մովսեսը չվրդովվեց Եհովայի վրա այդ աստիճան փոքր մանրամասնությունների համար և չմտածեց, թե Եհովան ստորացնում է իրեն և զրկում ստեղծագործելու ազատությունից։ Ընդհակառակը՝ նա ուշադիր հետևում էր, որ աշխատողները ամեն ինչ անեին «հենց այնպես», ինչպես Եհովան էր պատվիրել (Ելք 39։32)։ Ինչպիսի՜ խոնարհություն։ Մովսեսը գիտակցում էր, որ դա Եհովայի գործն է և որ ինքը միայն միջոց է այդ գործն անելու համար։
Ամեն ինչում հավատարի՞մ ես
3 Մովսեսը հավատարիմ էր ծառայի պես, ասվում է Եբրայեցիս 3։5–ում։ Ինչի՞ շնորհիվ էր Մովսես մարգարեն հավատարիմ։ Խորանի կառուցման գործում նա «արաւ բոլորովին ինչպէս որ Եհովան իրան պատուիրել էր. այնպէս արաւ» (Ելից 40։16)։ Լինելով Եհովայի երկրպագուներ՝ մենք նրա հանդեպ մեր հավատարմությունը ցույց ենք տալիս՝ հնազանդորեն ծառայելով նրան։ Անշուշտ, մեր հավատարմությունը նաև փաստում ենք այն ժամանակ, երբ ծանր փորձություններում Եհովային նվիրված ենք մնում։ Այդուհանդերձ, այդպիսի փորձությունները հաջողությամբ հաղթահարելը մեր հավատարմության միակ որոշիչը չէ։ «Քիչ բանի մէջ հաւատարիմը, շատ բանի մէջ էլ հաւատարիմ է,— ասաց Հիսուսը.— եւ քիչ բանի մէջ անիրաւը, շատ բանի մէջ էլ անիրաւ է» (Ղուկաս 16։10)։ Մենք պետք է հավատարիմ մնանք նույնիսկ փոքր թվացող հարցերում։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it, «Тюленья кожа», абз. 4
Тюленья кожа
Откуда у израильтян была тюленья кожа. Если та́хаш в Библии обозначает какую-то разновидность тюленя, то может возникнуть вопрос: где израильтяне взяли тюленью кожу? Хотя в целом тюлени ассоциируются с Арктикой и Антарктикой, некоторые тюлени обитают в более теплом климате. Сегодня в водах Средиземного моря, а также в других теплых водах в небольших количествах по-прежнему водятся тюлени-монахи. На протяжении веков люди истребляли тюленей, и их популяция значительно сократилась. Однако в библейские времена этих животных, судя по всему, было много в Средиземном и Красном морях. Еще в 1832 году в одном труде отмечалось: «Тюлени встречаются на многих островках Красного моря, расположенных вокруг Синайского полуострова» (Calmet A. Dictionary of the Holy Bible. 1832. С. 139; см. также։ Pollock A. J. The Tabernacle’s Typical Teaching. Лондон. С. 47).
Կարևո՞ր է, թե ով է տեսնում քո կատարած աշխատանքը
Երբ խորանի շինարարությունն ավարտվեց, ամպը «ծածկեց հանդիպման վրանը, և խորանը Եհովայի փառքով լցվեց» (Ելք 40։34)։ Եհովայի հաճության ինչպիսի՜ դրսևորում։ Քո կարծիքով՝ ի՞նչ էին զգում այդ պահին Բեսելիելն ու Օհոլիաբը։ Թեև նրանց անունները չփորագրվեցին իրենց ձեռքի գործերի վրա, նրանք թերևս բավարարվածության զգացումով էին պարուրված, որ Աստված օրհնել էր իրենց բոլոր ջանքերը (Առակ. 10։22)։ Հետագա տարիներին նրանց սրտերը անշուշտ ջերմանում էին, երբ տեսնում էին, որ իրենց գործերը շարունակում են օգտագործվել Եհովային մատուցվող ծառայության մեջ։ Երբ Բեսելիելն ու Օհոլիաբը հարություն առնեն նոր աշխարհում, անկասկած կուրախանան՝ իմանալով, որ խորանը օգտագործվեց ճշմարիտ երկրպագության մեջ մոտ 500 տարի։
ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 9–15
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 1–3
«Զոհաբերություններ անելու նպատակը»
it, «Приношения», абз. 4
Приношения
Всесожжения. Всесожжения приносились Богу целиком; приносящий жертву не оставлял себе ни одной части животного. (Ср. Сд 11:30, 31, 39, 40.) Эти жертвы представляли собой просьбу, обращенную к Иегове, принять или показать, что он принимает, жертву за грех, которую иногда приносили вместе со всесожжениями. Иисус Христос отдал себя, как всесожжение, всего, без остатка.
it, «Приношения», абз. 32
Приношения
Хлебные приношения. Хлебные приношения приносили вместе с мирными жертвами, всесожжениями и приношениями за грех, их также приносили как первые плоды; в других случаях их приносили отдельно (Исх 29:40—42; Лв 23:10—13, 15—18; Чс 15:8, 9, 22—24; 28:9, 10, 20, 26—28; гл. 29). Они свидетельствовали о щедрости Бога, который изливал благословения и давал процветание. Часто к хлебным приношениям добавляли масло и ладан. Такие приношения могли представлять собой лучшую муку, жаренные зерна, кольца или коржи, приготовленные в печи, на сковороде или в котле. Часть хлебного приношения клали на жертвенник для всесожжений, часть ели священники и— в случае мирной жертвы— приносившие его (Лв 6:14—23; 7:11—13; Чс 18:8—11). Никакое хлебное приношение, сжигаемое на жертвеннике, не должно было содержать закваску или «мед» (по-видимому, сироп, получаемый из инжира, или фруктовый сок), которые вызывали брожение (Лв 2:1—16).
it, «Приношения», абз. 8
Приношения
Мирные жертвы. Мирные жертвы, приемлемые для Иеговы, символизировали мирные отношения с ним. Участие принимали приносивший жертву и его домашние (во дворе священного шатра [согласно преданию, вдоль внутренней стороны полотнища для двора устанавливали шалаши]; в столовых в храме). Часть получал совершавший жертвоприношение священник, и еще одну часть — другие служившие при святилище священники. Иегова, по сути, принимал приятное благоухание сжигаемого жира. Кровь, представлявшая жизнь, отдавали Иегове как то, что принадлежит ему. Таким образом, священники, тот, кто приносил жертву, и его домашние, а также Иегова разделяли трапезу, что указывало на мирные отношения. Если человек, принимавший участие в трапезе, был нечист (по любой причине, указанной в Законе) или ел мясо, которое хранилось дольше предписанного срока (в жарком климате оно начинало протухать), то его следовало истребить из народа. Он осквернял или презирал трапезу, так как был нечист сам или ел то, что Иегова Бог считал нечистым; этим он выказывал неуважение к святому (Лв 7:16—21; 19:5—8).
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Ուշագրավ մտքեր «Ղեւտացոց» գրքից
2։13 — Ինչո՞ւ ‘բոլոր պատարագների’ հետ աղ պետք է մատուցվեր։ Սա չէր արվում զոհաբերությունների բուրմունքն ուժեղացնելու նպատակով։ Ամբողջ աշխարհում աղը հայտնի է իր պահպանիչ հատկությամբ։ Աղը հավանաբար մատուցվում էր նվիրաբերությունների հետ, քանի որ խորհրդանշում է պահպանում քայքայումից ու նեխումից։
it, «Жир», абз. 6
Жир
Основание для закона. Во времена действия соглашения Закона кровь и жир считались принадлежащими исключительно Иегове. Кровь содержит жизнь, которую может дать только Иегова, поэтому кровь принадлежит ему (Лв 17:11, 14). Жир считался лучшей частью любого животного. Принося в жертву жир животного, человек, несомненно, признавал то, что лучшие части жертвы принадлежат Иегове, который дает все в изобилии, и показывал свое желание отдавать Богу самое лучшее. Ввиду этого в Библии говорится, что жир сжигали на жертвеннике как «пищу» и как «приятное благоухание» для Иеговы (Лв 3:11, 16). Поэтому, если кто-то ел жир, он незаконно присваивал себе то, что посвящено Богу, покушался на права Иеговы. Того, кто ел жир, предавали смерти. Однако жир, в отличие от крови, можно было использовать на различные нужды, не связанные с употреблением пищи, по крайней мере жир умершего или растерзанного животного (Лв 7:23—25).
Ուշագրավ մտքեր «Ղեւտացոց» գրքից
3։17. Քանի որ ճարպը համարվում էր ամենալավ, ամենաընտիր մասը, ապա ճարպ ուտելու արգելքը ակներևաբար հասկացնում էր իսրայելացիներին, որ լավագույն մասը պատկանում է Եհովային (Ծննդոց 45։18)։ Սա հիշեցնում է մեզ, որ մենք մեր լավագույնը պետք է տանք Եհովային (Առակաց 3։9, 10; Կողոսացիս 3։23, 24)։
ԱՊՐԵՆՔ ՈՐՊԵՍ ՔՐԻՍՏՈՆՅԱ
««Երկու փոքր մետաղադրամի» արժեքը»
w97-U 10/15, с. 17, сноска
Служение от всей души драгоценно в глазах Иеговы
Лепта в то время была самой мелкой еврейской монетой. Две лепты составляли 1/64 дневного заработка. Как видно из Матфея 10:29 («Новый перевод»), за один ассарий (то есть восемь лепт) можно было купить двух воробьев — самых дешевых птиц, которых употребляли в пищу бедные. Это значит, что вдова жила очень бедно: даже один воробей — хотя этого было бы мало, чтобы один раз поесть — стоил вдвое дороже.
Գիտեի՞ք արդյոք
Առաջին դարում տաճարի տարեկան տուրքը, որ վճարում էին հրեաները, «երկու դրախմա» էր, որը կազմում էր մոտավորապես երկու օրվա աշխատավարձ (Մատթեոս 17։24)։ Հիսուսն ասաց, որ երկու ճնճղուկը վաճառվում էր «չնչին արժեք ունեցող մետաղադրամով», որը համարժեք էր 45 րոպե աշխատելու դիմաց տրվող վարձին։ Փաստորեն, հինգ ճնճղուկ կարելի էր ձեռք բերել այդ գումարի կրկնակի չափով, այսինքն՝ մոտավորապես 90 րոպե աշխատելու դիմաց տրվող վարձով (Մատթեոս 10։29; Ղուկաս 12։6)։
Տաճարում աղքատ որբևայրին, որին նկատեց Հիսուսը, շատ ավելի քիչ նվիրաբերություն արեց, քան հինգ ճնճղուկի գինն էր։ Նրա նվիրաբերած երկու մետաղադրամը, կամ՝ երկու լուման ամենափոքր մետաղադրամներն էին, որ այն ժամանակ օգտագործում էին Իսրայելում։ Երկու լուման կազմում էր օրավարձի 1/64 մասը, կամ՝ ավելի քիչ, քան 12 րոպե աշխատելու դիմաց տրվող վարձը, եթե հաշվի առնենք, որ աշխատանքային օրը միջին հաշվով կազմում էր 12 ժամ։
Հիսուս Քրիստոսը որբևայրու նվիրաբերածը ավելի արժեքավոր համարեց, քան բոլոր այն անհատների նվիրաբերածը, որոնք «իրենց ավելացածից» տվեցին։ Ինչո՞ւ։ Հաղորդագրությունը նշում է, որ որբևայրին «երկու փոքր մետաղադրամ» ուներ, ուստի նա կարող էր մեկը նվիրաբերել, իսկ մյուսը պահել։ Այդուհանդերձ, նա տվեց «ապրուստի իր ունեցած բոլոր միջոցները» (Մարկոս 12։41–44; Ղուկաս 21։2–4)։
ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 16–22
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 4–5
«Եհովային տուր քո լավագույնը»
it, «Приношения», абз. 25
Приношения
Приношения за вину. Приношения за вину также относились к приношениям за грех, так как вина всегда связана с грехом. Их приносили за особые грехи, навлекшие вину на человека, и они слегка отличались от других приношений за грех тем, что, очевидно, восстанавливали чьи-то права. Нарушалось либо право Иеговы, либо право его святого народа. Приношение за вину предназначалось для восстановления нарушенного права Иеговы или предусмотренных соглашением прав человека, который раскаивается, или для освобождения от наказания за грех. (Ср. Иса 53:10.)
w09 6/1, էջ 26, պրբ. 3
Նա հաշվի է առնում մեր հնարավորությունները
Եհովայի հոգատարությունը երևում է Օրենքում գրված հետևյալ խոսքերից. «Եթէ նորա ձեռքը չ’հասնէ ոչխար կամ այծ բերելու, իր արած յանցանքի համար երկու տատրակ կամ աղաւնու երկու ձագ բերէ Եհովային» (համար 7)։ Փաստորեն, եթե մարդն աղքատ էր և գառ գնելու հնարավորություն չուներ, Աստված պատրաստ էր ընդունելու այն, ինչ նա կարող էր զոհաբերել, օրինակ՝ երկու տատրակ։
w09 6/1, էջ 26, պրբ. 4
Նա հաշվի է առնում մեր հնարավորությունները
Իսկ ի՞նչ պետք է աներ իսրայելացին, եթե ի վիճակի չէր անգամ տատրակ զոհաբերելու։ «Այն ժամանակ մեղք գործողը իր ընծայի համար արդուի տասներորդ մասը [ութ կամ ինը բաժակ] բարակ ալիւր բերէ մեղքի պատարագի համար»,— գրված էր Օրենքում (համար 11)։ Այն մարդկանց համար, ովքեր շատ աղքատ էին, Եհովան բացառություն էր արել և թույլ էր տվել նրանց մեղքի ընծա բերել՝ առանց արյան։ Աղքատության պատճառով իսրայելացին չէր զրկվում Աստծու հետ խաղաղ հարաբերություններ ունենալու առանձնաշնորհումից և մեղքերի թողություն ստանալու հնարավորությունից։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Սովորենք Եհովայի նվիրված ծառաներից
14 Բարությունը կարող է օգնել քեզ նվիրվածության հարցում ճիշտ առաջնահերթություններ դնել։ Օրինակ՝ դու գուցե գիտես, որ հավատակիցդ լուրջ սխալ է գործել, ու թերևս նա քո մտերիմ ընկերն է կամ հարազատը։ Եթե թաքցնես մեղքը, նվիրված չես լինի Աստծուն։ Ինչ խոսք, առաջին հերթին պետք է Եհովային նվիրված լինես։ Ուստի Նաթանի նման՝ եղիր բարի, բայց հաստատակամ։ Հորդորիր ընկերոջդ կամ հարազատիդ դիմել երեցների օգնությանը։ Եթե նա ողջամիտ ժամանակահատվածում չանի դա, Աստծու հանդեպ նվիրվածությունը պետք է մղի քեզ, որ այդ մասին ինքդ հայտնես երեցներին։ Այդպես անելով՝ նվիրված կմնաս Եհովային և բարություն դրսևորած կլինես մտերիմիդ հանդեպ, քանի որ երեցները կուղղեն նրան մեղմության ոգով (կարդա Ղևտական 5։1; Գաղատացիներ 6։1)։
it, «Святость», абз. 18
Святость
Животные и урожай. Первенцы из овец, козлов и крупного скота считались святыми для Иеговы, и их нельзя было выкупать. Их нужно было приносить в жертву, и часть этой жертвы принадлежала освященным священникам (Чс 18:17—19). Святыми были первые плоды и десятины, а также все жертвы и дары, освященные для использования в служении в святилище (Исх 28:38). Все святыни Иеговы были священны, к ним нельзя было относиться непочтительным образом и использовать их для повседневных нужд. Пример тому — закон о десятине. Если человек отделял часть чего-то, например урожая пшеницы, в качестве десятины, а потом он сам или кто-то из его домочадцев случайно брал из этой части какое-то количество для домашних нужд, возможно для приготовления пищи, то этот человек становился виновным в нарушении закона Бога о святынях. Он должен был принести в жертву из своего стада барана без изъяна, а также возместить ущерб, нанесенный святилищу, и прибавить к этой сумме 20 процентов. Это воспитывало в людях глубокое уважение к святыням, принадлежащим Иегове (Лв 5:14—16).
ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 23–29
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 6–7
«Երախտագիտության նշան»
Դասեր՝ «Ղևտական» գրքից
9 Դաս երկրորդ։ Մենք պետք է երախտագիտությունից մղված ծառայենք Եհովային։ Սա հասկանում ենք՝ քննելով այն օրենքները, որոնք վերաբերում էին իսրայելացիների մատուցած խաղաղության զոհերին։ «Ղևտական» գրքից իմանում ենք, որ իսրայելացին կարող էր «որպես երախտագիտության նշան» խաղաղության զոհ բերել Եհովային (Ղևտ. 7։11–13, 16–18)։ Նա այդ զոհը մատուցում էր ոչ թե այն պատճառով, որ պարտավոր էր, այլ քանի որ ուզում էր։ Ուստի դա կամավոր զոհաբերություն էր, որ մարդը իր Աստված Եհովայի հանդեպ սիրուց մղված էր անում։ Այդ զոհաբերված կենդանու մսից ուտում էին զոհ բերողը, իր ընտանիքը և քահանաները։ Բայց դրա որոշ մասեր բացառապես Եհովային էին պատկանում։ Ո՞ր մասերը։
Աստծուն հաճելի զոհեր
15 Մեկ այլ կամավոր պատարագ էր իրենից ներկայացնում խաղաղության զոհը, որը նկարագրված է Ղեւտացոց 3–րդ գլխում։ Եբրայերենում «խաղաղություն» բառն իր մեջ ավելին է ընդգրկում, քան ընդամենը պատերազմներից կամ նեղություններից ազատ լինելը։ «Աստվածաշնչում այն և՛ դրան է մատնանշում, և՛ Աստծո հետ խաղաղություն ունենալու վիճակին՝ նրա հետ խաղաղ փոխհարաբերությանը, բարեկեցությանը, ուրախությանն ու երջանկությանը»,— նշվում է մի գրքում («Studies in the Mosaic Institutions»)։ Այսպիսով՝ խաղաղության զոհը մատուցվում էր ոչ թե Աստծո հետ խաղաղություն հաստատելու ու կարծես դրանով նրան հաճեցնելու նպատակով, այլ՝ շնորհակալություն հայտնելու նրա հետ խաղաղ փոխհարաբերության շնորհիվ շրջապատում տիրող օրհնյալ պայմանների համար, որ վայելում էին նրա բարեհաճությանն արժանացածները։ Զոհի արյունը և ճարպը Եհովային մատուցելուց հետո քահանաներն ու զոհ մատուցողը օգտվում էին զոհաբերությունից (Ղեւտացոց 3։17; 7։16–21; 19։5–8)։ Սա մի գեղեցիկ ու խորհրդանշական միջոց էր, որով զոհ մատուցողը, քահանաները և Եհովա Աստված մասնակցում էին «ճաշկերույթին», ինչով ընդգծվում էր նրանց միջև տիրող խաղաղ փոխհարաբերությունը։
Փառաբանության զոհեր, որոնք հաճելի են Եհովային
8 Իսկ ի՞նչ կարելի է ասել զոհ մատուցող մարդու մասին։ Օրենքն ասում էր, որ Եհովայի առջև ներկայացողները պետք է գտնվեին ֆիզիկապես և բարոյապես մաքուր վիճակում։ Եթե որևէ մեկը ինչ–որ պատճառով բարոյապես «անմաքուր» էր դարձել, պետք է նախևառաջ մեղքի կամ հանցանքի պատարագ մատուցեր իր մաքուր դիրքը Եհովայի առջև վերականգնելու համար, որպեսզի իր ողջակեզը կամ խաղաղության զոհը ընդունելի լիներ նրան (Ղեւտացոց 5։1–6, 15, 17)։ Իսկ մենք գիտակցո՞ւմ ենք Եհովայի առջև միշտ մաքուր դիրք ունենալու կարևորությունը։ Եթե ուզում ենք, որ մեր երկրպագությունն ընդունելի լինի Աստծուն, ապա պետք է անմիջապես միջոցներ ձեռնարկենք ուղղելու մեր սխալները, երբ զգում ենք, որ ինչ–որ հարցում խախտել ենք Աստծո օրենքը։ Պետք է անմիջապես օգտվենք Աստծո կողմից մեզ տրված օգնության միջոցներից, որոնք են՝ ժողովի երեցները և «մեր մեղքերի քավություն» հանդիսացող Հիսուս Քրիստոսը (Յակոբոս 5։14; Ա Յովհաննէս 2։1, 2)։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
it, «Огонь», абз. 4
Огонь
В священном шатре и в храме. Огонь был так или иначе связан с поклонением в священном шатре и позднее в храме. Каждое утро и между двумя вечерами первосвященник должен был сжигать фимиам на предназначенном для этого жертвеннике (Исх 30:7, 8). По закону Бога требовалось, чтобы огонь на жертвеннике для всесожжений горел постоянно (Лв 6:12, 13). Широко распространено иудейское предание, согласно которому огонь на жертвеннике первоначально чудом зажег сам Бог, однако оно не находит подтверждения в Писании. Вначале Иегова дал Моисею такое указание: «Сыновья Аарона, священники, положат на жертвенник огонь и разложат на огне дрова» (Лв 1:7, 8). Они должны были это сделать прежде, чем положить на жертвенник животное. И лишь после введения в действие священства, а значит, и после принесения соответствующих жертв сошел огонь от Иеговы (вероятно, из облака, стоявшего над священным шатром) и поглотил приношение на жертвеннике. То есть чудом появившийся огонь не зажег дрова на жертвеннике, а «пожрал всесожжение и жир на жертвеннике». Огонь, продолжавший гореть после этого, был, вероятно, отчасти тем, что вышел от Бога, а отчасти разведенным раньше (Лв 8:14—9:24). Подобным образом после молитвы Соломона, произнесенной по случаю посвящения храма, огонь, чудом вышедший от Иеговы, сразу поглотил жертвы (2Лт 7:1; см. также Сд 6:21; 1Цр 18:21—39; 1Лт 21:26, где описаны другие случаи, когда Иегова посылал огонь, принимая жертвы своих служителей).
Աստվածաշնչի գիրք համար 3. Ղևտական
15 3) Մեղքի ընծա բերվում է, երբ անհատը ոչ միտումնավոր կերպով կամ սխալմամբ է մեղք գործել։ Տարբեր կենդանիներ են մատուցվում՝ կախված այն բանից, թե ով է մեղք գործել՝ քահանան, ողջ ժողովուրդը, տոհմապետը, թե հասարակ իսրայելացին։ Ի տարբերություն ողջակեզի ու խաղաղության զոհերի, որոնք կամավոր զոհեր են համարվում՝ մեղքի ընծան պարտադիր զոհ է (4։1–35; 6։24–30)։
ՆՈՅԵՄԲԵՐԻ 30–ԴԵԿՏԵՄԲԵՐԻ 6
ԳԱՆՁԵՐ ԱՍՏԾՈՒ ԽՈՍՔԻՑ | ՂԵՎՏԱԿԱՆ 8–9
«Եհովայի օրհնության ակնհայտ ապացույցը»
it-1, էջ 1207
Ձեռնադրություն
Մովսեսը Ահարոնին և նրա որդիներ Նադաբին, Աբիուին, Եղիազարին ու Իթամարին մոտեցրեց գավիթում գտնվող պղնձե ավազանին և լվաց նրանց (կամ պատվիրեց, որ ջրով լվացվեն), ապա Ահարոնին հագցրեց քահանայապետի վեհաշուք հանդերձները (Թվ 3։2, 3)։ Ահարոնի այդ գեղեցիկ հանդերձանքը ներկայացնում էր իր նշանակմանն առնչվող պատասխանատվությունները և այն հատկությունները, որոնք պետք է դրսևորեր այդ դիրքում ծառայող անձը։ Մովսեսը օծեց խորանը, դրա միջի բոլոր բաները, զոհասեղանը, դրա բոլոր պատկանելիքները և ավազանը։ Նա սրբացրեց դրանք, այսինքն՝ առանձնացրեց հատուկ նպատակի՝ Աստծուն ծառայություն մատուցելու համար։ Վերջում Մովսեսը օծեց նաև Ահարոնին՝ նրա գլխին օծման յուղ լցնելով (Ղև 8։6–12; Ելք 30։22–33; Սղ 133։2)։
it-1, էջ 1208, պրբ. 8
Ձեռնադրություն
Ութերորդ օրը նորանշանակ քահանայական դասը (առանց Մովսեսի աջակցության) առաջին անգամ Իսրայել ազգի համար քավություն արեց։ Քավությունը տեղին և անհրաժեշտ էր, ոչ միայն այն պատճառով, որ ժողովուրդը առհասարակ կարիք ուներ մաքրվելու իր մեղքերից, այլև այն պատճառով, որ դրանից կարճ ժամանակ առաջ նրանք մեծ մեղք էին գործել՝ երկրպագելով ոսկե հորթի, ինչը բորբոքել էր Եհովայի բարկությունը (Ղև 9։1–7; Ելք 32։1–10)։ Քավության արարողության վերջում Եհովան, իր առաջից կրակ ուղարկելով, հավանություն տվեց քահանայությանը։ Այդ կրակը, որը ակներևաբար դուրս եկավ խորանի վրայի ամպի սյունից, «լափեց զոհասեղանի վրայի ողջակեզն ու ճարպոտ կտորները» (Ղև 9։23, 24)։
Դասեր՝ «Ղևտական» գրքից
13 Դաս չորրորդ։ Եհովան օրհնում է իր կազմակերպության երկրային մասը։ Քննենք, թե ինչ տեղի ունեցավ մ. թ. ա. 1512 թ.-ին, երբ Սինա լեռան ստորոտին կանգնեցվեց խորանը (Ելք 40։17)։ Մովսեսը կատարեց մի արարողություն, որով Ահարոնը և նրա որդիները պաշտոնապես նշանակվեցին որպես քահանաներ։ Իսրայել ազգը մեկտեղ էր հավաքվել, որ տեսներ, թե այդ նորանշանակ քահանաները ինչպես են մատուցում իրենց առաջին կենդանական զոհերը (Ղևտ. 9։1–5)։ Իսկ Աստված ինչպե՞ս իր հավանությունը տվեց քահանայությանը։ Երբ Ահարոնն ու Մովսեսը օրհնեցին ժողովրդին, Եհովան երկնքից կրակ ուղարկեց, որը «լափեց զոհասեղանի վրայի ողջակեզն ու ճարպոտ կտորները» (կարդա Ղևտական 9։23, 24)։
Փնտրենք հոգևոր գանձեր
Ինչու պետք է սուրբ լինենք
6 Ինչո՞ւ այսօր Եհովայի ծառաներին պետք է հետաքրքրի այն, որ Իսրայելի քահանաներից պահանջվում էր ֆիզիկապես մաքուր լինել։ Այն մարդիկ, ում հետ մենք Աստվածաշունչ ենք ուսումնասիրում, հաճախ նկատում են, որ մեր երկրպագության վայրերը մաքուր են, և որ մենք մաքուր և կոկիկ արտաքին տեսք ունենք։ Այն, որ քահանաները պետք է մաքուր լինեին, օգնում է մեզ նաև հասկանալու, որ Եհովայի երկրպագության սուրբ լեռը բարձրացողը պետք է «մաքուր սիրտ» ունենա (կարդա՛ Սաղմոս 24։3, 4; Ես. 2։2, 3)։ Մենք պետք է ծառայենք Եհովային մաքուր մտքով և սրտով, ինչպես նաև մաքուր մարմնով։ Ուստի հարկավոր է հաճախակի ինքնաքննություն անել։ Հնարավոր է՝ տեսնենք, որ սուրբ լինելու համար լուրջ փոփոխություններ անելու կարիք ունենք (2 Կորնթ. 13։5)։ Օրինակ՝ մկրտված անհատը, ով գիտակցաբար պոռնկագրություն է դիտում, պետք է ինքն իրեն հարցնի. «Կարո՞ղ եմ ասել, որ սուրբ եմ»։ Այնուհետև նա պետք է օգնության դիմի այդ պիղծ սովորությանը վերջ դնելու համար (Հակ. 5։14)։
it, «Моисе́й», абз. 19
Моисе́й
Бог назначил Моисея посредником соглашения Закона, заключенного с Израилем. Такого положения, свидетельствовавшего об очень близких отношениях с Богом, не занимал больше никто, кроме Иисуса Христа, Посредника нового соглашения. Кровью принесенных в жертву животных Моисей окропил книгу соглашения, представлявшую с одной стороны Иегову, а с другой — народ (очевидно, в лице старейшин). Моисей прочитал книгу соглашения народу, и народ ответил: «Мы сделаем все, что сказал Иегова, и будем послушны» (Исх 24:3—8; Евр 9:19). Как посредник, Моисей удостоился чести руководить сооружением священного шатра и изготовлением его принадлежностей — по образцу, который дал ему Бог. Кроме того, он ввел в должность священство и помазал священный шатер, а также первосвященника Аарона маслом особого состава. Также Моисей руководил первой официальной церемонией, которую совершали только что введенные в должность священники (Исх, гл. 25—29; Лв, гл. 8, 9).