Խորան՝ Աստծուն երկրպագելու համար

Երբ Մովսեսը Սինա լեռան վրա էր, Եհովան նրան ասաց, որ մի հատուկ վրան պատրաստի, որը կոչվեց խորան։ Իսրայելացիները խորանում կարող էին երկրպագել Աստծուն։ Իսկ երբ ուրիշ տեղ գնային, կարող էին այն իրենց հետ տանել։

Եհովան Մովսեսին պատվիրեց. «Ասա ժողովրդին, որ խորանը պատրաստելու համար տան այն, ինչ կարող են»։ Իսրայելացիները տվեցին ոսկի, արծաթ, պղինձ, թանկարժեք քարեր և զարդեր։ Նրանք նաև տվեցին բուրդ, կտավ, կենդանիների կաշի և շատ այլ բաներ։ Ժողովուրդը շատ առատաձեռն էր և այնքան բան նվիրեց խորանը պատրաստելու համար, որ Մովսեսն ասաց. «Բավակա՛ն է։ Այլևս ոչինչ մի՛ բերեք»։

Հմուտ շատ տղամարդիկ ու կանայք օգնեցին պատրաստելու խորանը։ Եհովան իմաստություն տվեց նրանց, որ անեն այդ աշխատանքը։ Ոմանք թել էին մանում, կտոր էին գործում կամ ասեղնագործում էին դրա վրա։ Ուրիշներն էլ քարեր էին տեղադրում, ոսկով էին աշխատում կամ փայտի վրա փորագրություն էին անում։

Իսրայելացիները խորանը պատրաստեցին հենց այնպես, ինչպես որ Եհովան ասել էր։ Նրանք նաև մի գեղեցիկ վարագույր պատրաստեցին, որը խորանը բաժանում էր երկու մասի՝ Սրբության և Սրբությունների Սրբության։ Սրբությունների Սրբությունում դրված էր ուխտի տապանակը, որը պատրաստված էր ակացիայի փայտից և ոսկուց։ Իսկ Սրբությունում ոսկե լուսակալն էր, սեղանը և խունկ ծխեցնելու համար նախատեսված սեղանը։ Գավիթում դրված էին պղնձե ավազանը ու մի մեծ զոհասեղան։ Ուխտի տապանակը իսրայելացիներին հիշեցնում էր այն մասին, որ իրենք խոստացել էին հնազանդվել Եհովային։ Գիտե՞ս, թե ինչ է ուխտը։ Դա հատուկ խոստում է։

Եհովան Ահարոնին ու նրա որդիներին ընտրեց, որ խորանում քահանա ծառայեն։ Նրանք պետք է հոգ տանեին խորանին և այնտեղ զոհեր մատուցեին Եհովային։ Միայն Ահարոն քահանայապետին էր թույլատրվում մտնել Սրբությունների Սրբություն։ Նա դա անում էր տարին մեկ անգամ, որպեսզի զոհեր մատուցեր իր մեղքերի համար, նաև իր ընտանիքի և ողջ Իսրայել ազգի մեղքերի։

Եգիպտոսից հեռանալուց մեկ տարի անց իսրայելացիները վերջացրին խորանը պատրաստելու աշխատանքները։ Այժմ նրանք ունեին մի վայր, որտեղ կարող էին երկրպագել Եհովային։

Եհովան խորանը լցրեց իր փառքով և այնպես արեց, որ դրա վրա մի ամպ հայտնվի։ Քանի դեռ ամպը խորանի վրա էր մնում, իսրայելացիները ճանապարհ չէին ընկնում։ Սակայն երբ ամպը բարձրանում էր, նրանք գիտեին, որ ճանապարհ ընկնելու ժամանակն է։ Այդ ժամանակ նրանք հավաքում էին խորանը և գնում այնտեղ, ուր ամպը առաջնորդում էր իրենց։