Կյանքը աստվածաշնչյան ժամանակներում. հողագործը
«[Հիսուսը] ասաց իր աշակերտներին. «Հունձը շատ է, բայց աշխատողները՝ քիչ։ Ուստի աղերսեք հնձի Տիրոջը, որ աշխատողներ ուղարկի իր հնձի համար» (ՄԱՏԹԵՈՍ 9։37, 38)։
ՀԻՍՈՒՍԸ կարևոր ուսմունքներ բացատրելիս հաճախ էր օրինակներ բերում հողագործությունից. այդ օրինակներում նա հիշատակում էր հողագործական մեթոդներ և գործիքներ (Մատթեոս 11։28–30; Մարկոս 4։3–9; Ղուկաս 13։6–9)։ Ինչո՞ւ։ Քանի որ ապրում էր այնպիսի հասարակությունում, որտեղ զբաղվում էին գյուղատնտեսությամբ։ Նրա ունկնդիրներից շատերը հետևում էին հողագործական դարավոր ավանդույթներին։ Այս մարդիկ հասկանում էին Հիսուսի բերած օրինակները, քանի որ դրանք առնչվում էին իրենց առօրյային։ Հիսուսը շատ լավ գիտեր նրանց առօրյան և այն, ինչ սովորեցնում էր, հասնում էր այդ մարդկանց սրտին (Մատթեոս 7։28)։
Մենք կարող ենք ավելի լավ հասկանալ Հիսուսի բերած օրինակները և աստվածաշնչյան այլ հատվածներ, եթե մի փոքր ավելին իմանանք առաջին դարի հողագործության մասին, այն մասին, թե մարդիկ ինչ էին ցանում, ինչ գործիքներ էին օգտագործում և ինչ դժվարություններ կային հողագործության հետ կապված։ Ուստի օգտակար կլինի կարդալ հոդվածում նշված աստվածաշնչային համարները։
Եվ այսպես, մտովի գնանք առաջին դար և տեսնենք, թե ինչ է անում հողագործը։
Ցանելու ժամանակ
Արևը ծիկրակում է հորիզոնի հետևից։ Հողագործը՝ տան շեմին կանգնած, ձեռքով պաշտպանում է աչքերը արեգակի ծակող շողերից և լիաթոք շնչում է խոնավ օդը։ Անձրևները փափկացրել են արևից չորացած հողը։ Եկել է վարուցանքի ժամանակը։ Հողագործը ուսին է դնում փայտե թեթև արորը ու քայլում դեպի արտ։
Արտում նա լծում է եզները, որոնք պետք է քաշեն արորը։ Արորի երկաթյա ծայրը ճեղքում է քարքարոտ հողը։ Արորը հողը չի շրջում, այլ միայն ոչ խոր ակոսներ է բացում (1)։ Աջ ու ձախ ճոճվելով՝ հողագործը ջանում է խոփը ուղիղ պահել. նա երբեք հետ չի նայում, այլապես ակոսը ծուռ կստացվի (Ղուկաս 9։62)։ Նրա հողակտորը սահմաններ ունի, և նա չպետք է անցնի դրանք։
Արտը, որն ասես սանրվել է, պատրաստ է սերմերն ընդունելու։ Մի ձեռքով պահելով գարիով լի պարկը՝ հողագործը մյուս ձեռքով աջ ու ձախ շաղ է տալիս արժեքավոր սերմը (2)։ Արտում կան արահետներ, ուստի նա զգուշորեն է ցանում սերմերը, որպեսզի դրանք չընկնեն արահետի պնդացած հողի վրա. հողագործը ջանում է, որ սերմերն ընկնեն «լավ հողի մեջ» (Ղուկաս 8։5, 8)։
Ցանելուց հետո հարկավոր է տափանել՝ հարթեցնել. այդ նպատակով հողագործը փշոտ ճյուղեր է կապում եզներից, որոնք դրանք քաշում են և այդպիսով հողը հարթեցնում։ Նախքան հողագործը կտափանի հողը, թռչունների երամը, սուր ճիչեր արձակելով, կարող է իջնել արտի վրա և սերմեր տանել։ Հետո հողագործը բրիչի (3) միջոցով հողը մաքրում է մոլախոտերից, որպեսզի դրանք չխեղդեն սերմերը նախքան հասունանալը (Մատթեոս 13։7)։
Հնձելու ժամանակ
Անցնում են ամիսներ, այդ ընթացքում անձրևներ են գալիս։ Հասունացած գարու գլխիկները ճոճվում են արևի շողերի տակ։ Արտերը սպիտակին են տալիս (Հովհաննես 4։35)։
Հնձի օրերին քիթ սրբելու ժամանակ չի լինում։ Հնձվորը ձախ ձեռքով բռնում է հացահատիկի ցողուններից, իսկ աջ ձեռքի երկաթե մանգաղով կտրում դրանք (4)։ Նրա ընտանիքի անդամները հնձած հացահատիկը հավաքում են և խրձեր կապում (5), դրանք դնում էշի կամ սայլի վրա (6) և տանում կալատեղ։
Կեսօրվա արևը երկնքից կրակ է թափում։ Հնձվորն իր ընտանիքով մի փոքր հանգիստ է առնում թզենու ստվերում։ Նրանք զրուցում են, ծիծաղում, ուտում են հաց, աղանձ, ձիթապտուղ, թզի չիր և չամիչ։ Վերջում մեծ կումերով աղբյուրի սառը ջուր են խմում (2 Օրենք 8։7)։
Կողքի արտում կան մարդիկ, որոնք հավաքում են մնացած հասկերը (7)։ Նրանք աղքատ են և չունեն իրենց հողատարածքը (2 Օրենք 24։19–21)։
Ավելի ուշ գյուղի կալատեղում հողագործը բացում է խրձերը և տարածում բարձրադիր վայրում՝ պինդ գետնի վրա։ Եզները, պտույտ տալով, ծանր կամնասայլը քաշում են խրձերի վրայով (8) (2Օրենք 25։4)։ Կամնասայլի ստորին մակերևույթին ամրացված սուր քարերը և մետաղի կտորները սահում են հասկերի վրայով և կտրատում դրանք։
Հողագործը սպասում է երեկոյան զեփյուռին (Հռութ 3։2)։ Մթնշաղին նա եղանով կամ քամհարով (փայտյա թիանման գործիք) (9) քամուն է տալիս կալսված խրձերը (Մատթեոս 3։12)։ Ծանր հացահատիկը ընկնում է գետին, իսկ թեփը, որ թեթև է, քշվում տարվում է։ Հողագործն այս գործողությունը կրկնում է այնքան ժամանակ, մինչև որ քամհարում է ողջ հացահատիկը։
Հաջորդ օրը արևածագին նրա կինն ու դուստրերը սկսում են մաղելու գործը (10)։ Նրանք մաղերը լցնում են հացահատիկի զանգվածով, որում կան նաև մանր քարեր, և թափահարում։ Գարու հատիկները ընկնում են զամբյուղների մեջ, իսկ անպետք մասը թափում են։ Բերքն առատ է։ Մի մասը պահում են սափորների մեջ (11), մյուս մասը լցնում են հորերը։
Հողագործը կալատեղում ուղղում է մեջքը, ձեռքերը տարածելով՝ ձգում է հոգնած մկանները և հայացքով սահում գյուղի արտերով։ Մեծ բավականությամբ նայում է «մագաղաթ» դարձած հողակտորներին. խոզանով ծածկված այդ արտերը վկայում են օրերով կատարված ծանր ֆիզիկական աշխատանքի մասին։ Նա տեսնում է աշխատավորների, որոնք մշակում են խաղողի, ձիթենու, նռնենու և թզենու այգիները։ Կողքի փոքրիկ բանջարանոցում աշխատում է հարևանը, որը նրան ձեռքով է անում։ Հողը տալու է իր բարիքները՝ վարունգ, ոսպ, լոբի, պրաս, սիսեռ և սոխ։ Հողագործը աչքերը բարձրացնում է երկինք և կարճ, սրտանց աղոթք ասում Աստծուն՝ շնորհակալություն հայտնելով նրա տված բարիքների համար (Սաղմոս 65։9–11)։
[նկարներ 28—30-րդ էջերի վրա]
(Տե՛ս հրատարակությունը)