Եհովան չի արհամարհի կոտրված սիրտը

Դավիթը 51-րդ սաղմոսը գրեց այն բանից հետո, երբ Նաթան մարգարեն նրա ուշադրությունը հրավիրեց Բերսաբեի հետ նրա կատարած ծանր մեղքի վրա։ Դավթի խիղճը սկսեց տանջել նրան, և նա խոնարհաբար խոստովանեց իր սխալը (2Սմ 12։1–14)։

Դավիթը մեղք էր գործել, բայց նա կարող էր հոգևորապես ապաքինվել

51։3, 4, 8–12, 17

• Նախքան Դավիթը կարտահայտեր իր զղջումը՝ խոստովանելով իր մեղքը, նրա խիղճը հալումաշ էր արել նրան

• Նա ծանր ապրումներ ուներ, քանի որ չուներ Աստծու հավանությունը, և իրեն զգում էր մի մարդու պես, ում ոսկորները փշրված են

• Դավիթը փափագում էր, որ Աստված ների իրեն, հոգևորապես ապաքինի և տա այն ուրախությունը, որ ինքն ուներ նախքան մեղք գործելը

• Նա խոնարհաբար աղերսեց Եհովային, որ օգնի իրեն հնազանդվելու պատրաստ ոգի զարգացնելու

• Դավիթը վստահ էր, որ Եհովան կների իրեն