«ՄԱՐԴԸ մարդու վրա իշխում է նրա վնասի համար» (Ժողովող 8։9)։ Մոտ 3000 տարի առաջ գրված այս խոսքերը ճշգրտորեն նկարագրում են ներկայիս աշխարհը։ Մարդիկ հակված են չարաշահելու իրենց իշխանությունը, անկախ նրանից, թե ով են և որտեղ են ապրում։ Եվ շատ հաճախ նրանք հարստահարում են անօգնական, խեղճ մարդկանց։ Ի՞նչ է զգում Եհովան այդպիսի անարդարության նկատմամբ։ Պատասխանը գտնում ենք Եզեկիել 22։6, 7, 31 համարներում (կարդա՛)։

Այս խոսքերն ասելուց հետո Եզեկիելը մեղադրում է ոչ միայն առաջնորդներին, այլև այն մարդկանց, ովքեր, հետևելով նրանց օրինակին, չէին հնազանդվում Եհովայի Օրենքին։ «Անարգում են հորն ու մորը»,— ասում է Եզեկիելը (համար 7)։ Արհամարհելով ընտանիքում ունեցած ծնողի դերը՝ մարդիկ քանդում էին ընտանեկան կառույցը՝ ազգի ամրության հիմքը (Ելք 20։12)։

Այս ապականված մարդիկ շահագործում էին խեղճերին։ Ամեն անգամ չհնազանդվելով Օրենքին՝ նրանք ցույց էին տալիս իրենց արհամարհական վերաբերմունքը Օրենքի հանդեպ, որը հիմնված էր Աստծու սիրո վրա։ Օրինակ՝ ըստ այդ Օրենքի՝ իսրայելացիները պետք է հատուկ ուշադրություն ցույց տային իրենց մեջ ապրող այլազգիներին (Ելք 22։21; 23։9; Ղևտական 19։33, 34)։ Սակայն նրանք «խաբեությամբ էին վարվում» պանդուխտների հետ (համար 7)։

Ժողովուրդը նաև կեղեքում էր նրանց, ովքեր անպաշտպան էին՝ «որբին և այրուն» (համար 7)։ Եհովան հատկապես ուշադիր է այն մարդկանց հանդեպ, ովքեր կորցրել են ծնող կամ կողակից։ Նա խոստացել է, որ անձամբ է տեսնելու որբին ու այրուն հարստահարողի դատը (Ելք 22։22–24)։