Նոր Զելանդիայում Եհովայի վկաները հայտնի են որպես խաղաղասեր և բարեպաշտ մարդիկ

1940 թ. հոկտեմբերի 21-ին Նոր Զելանդիայի իշխանությունները Եհովայի վկաներին որակեցին որպես հասարակության համար վտանգավոր և քայքայիչ կազմակերպություն։ Չնայած այդ հայտարարության հետևանքով առաջացած դժվարություններին՝ Եհովայի վկաները չկոտրվեցին։ Նրանք շարունակեցին հավաքվել և երկրպագել Աստծուն, թեև իրավապահ մարմինները ցանկացած պահի կարող էին ներխուժել և ձերբակալել նրանց։

Էնդի Քլարքի կինը՝ Մերին, Եհովայի վկա է։ Էնդին նկատեց, որ իր կինը, չնայած սպառնալիքներին, շարունակում է հաստատակամորեն հաճախել ժողովի հանդիպումներին։ Նա վախենում էր, որ մի օր իր կինը դրա պատճառով կձերբակալվի, ուստի սկսեց Մերիի հետ ժողով գնալ և նույնիսկ ասաց. «Եթե քեզ ձերբակալելու են, թող ինձ էլ ձերբակալեն»։ Այդ ժամանակվանից սկսած՝ նա ոչ մի հանդիպում բաց չէր թողնում։ Որոշ ժամանակ հետո Էնդին մկրտվեց։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի տարիներին Նոր Զելանդիայում շատերն էին Մերիի պես վճռականորեն դիմագրավում հալածանքներին։

Կալանքը չկանգնեցրեց նրանց

Մի օր, երբ 78-ամյա Ջոն Մյուրեյը գնացել էր տնետուն և քարոզում էր մարդկանց, մի ոստիկան մոտեցավ նրան։ Դրանից հետո դատարանը նրան մեղավոր ճանաչեց քայքայիչ կազմակերպության գործունեությանը մասնակցելու մեջ և դատապարտեց։ Տասնյակ վկաներ կանգնեցին դատարանի առաջ. ոմանք տուգանվեցին, ոմանք էլ նույնիսկ մի քանի անգամ մինչև երեք ամսով ազատազրկվեցին։

Աստվածաշնչով կրթված իրենց խղճով առաջնորդվելով՝ Վկաները հրաժարվում էին զինվորական ծառայությունից (Եսայիա 2։4)։ Դրա պատճառով պատերազմի տարիներին նրանք շատ դժվարություններ կրեցին։ Այդ ընթացքում բանակում չծառայելու համար 80 Վկաների աքսորեցին ճամբարներ։ Չնայած դաժան վերաբերմունքին և ծայրահեղ ցրտին՝ այս եղբայրները շարունակեցին ուրախությամբ երկրպագել Եհովային։

Առանց ժամանակ կորցնելու՝ ճամբարում Եհովայի վկաները սկսեցին հանդիպումներ կազմակերպել և կանոնավոր անցկացնել դրանք։ Նրանք ժողով էին կազմավորել և կանոնավորաբար քարոզչական ծառայության հանդիպումներ էին անցկացնում, որպեսզի քարոզեին ճամբարում գտնվող մարդկանց։ Որոշ ճամբարներում Վկաները նաև թույլտվություն էին ստացել համաժողովներ անցկացնել բանտապահի մասնակցությամբ։ Բանտարկյալներից ոմանք ճշմարտությունը լսելուց հետո մկրտվեցին։

Բրյուսը, որը վերևում հիշատակված Մերիի և Էնդիի կրտսեր որդին էր, անազատության մեջ գտնվելու ժամանակահատվածն օգտագործեց, որ խորացնի իր հոգևոր գիտելիքները։ Նա պատմում է. «Կարծես դպրոցում լինեի։ Այնքան խորիմաստ զրույցներ էի ունենում փորձառու եղբայրների հետ, այնքան շատ բան էի սովորում նրանցից»։

1944 թ.-ին կառավարությունը սկսեց քննարկել ճամբարներում գտնվող մարդկանց ազատելու հարցը։ Սակայն զինվորական պաշտոնյաները դեմ էին, քանի որ համոզված էին, որ ազատ արձակվելուց հետո Վկաները կշարունակեին քարոզել։ Զեկույցում նշվում էր. «Ազատազրկելով գուցե որոշ չափով զսպենք այս մարդկանց մոլեռանդությունը, սակայն երբեք չենք փոխի նրանց»։

Հասարակության համար վտանգավոր չեն

Եհովայի վկաների գործունեության արգելքը հանրային քննարկման առարկա դարձավ, ու շատերը սկսեցին հետաքրքրվել Վկաներով։ Ժամանակի ընթացքում շատերը հասկացան, որ Եհովայի վկաները հասարակության համար վտանգավոր չեն, և որ նրանք անվտանգ և խաղաղասեր քրիստոնյաներ են։ Արդյունքում՝ Եհովայի վկաների թիվը Նոր Զելանդիայում 1939–1945 թթ. 320-ից հասավ 536-ի։

Որոշ անկողմնակալ պաշտոնյաներ ընդունում էին, որ Եհովայի վկաների գործունեությունը արգելքի տակ դնելը անարդար է։ Քարոզելու համար մեր եղբայրներից մեկի դեմ գործ էր հարուցվել։ Սակայն դատավորը բերված ցուցմունքները լսելուց հետո փակեց գործը։ Նա ասաց. «Ինչպես օրենքի, այնպես էլ իմ տեսանկյունից բացարձակապես անընդունելի է, որ Աստվածաշունչ բաժանելը հանցագործություն համարվի»։

Երբ պատերազմն ավարտվեց, և արգելքը վերացվեց, Վկաները սկսեցին իրենց մերձավորներին ավելի մեծ վճռականությամբ քարոզել Աստծու Թագավորության մասին։ 1945 թ. Նոր Զելանդիայի ժողովները մասնաճյուղից մի նամակ ստացան, որում ասվում էր. «Բոլորի հանդեպ եղեք նրբանկատ, սիրալիր և բարի։ Խուսափեք բանավեճերից ու կռիվներից։ Հիշեք, որ այն մարդիկ, ում քարոզում եք, իրենց համոզմունքներն ունեն և փորձում են ապրել այդ համոզմունքների համաձայն.... Նրանցից շատերը Տիրոջ գառներն են, որոնց պետք է ուղղորդենք դեպի Եհովան և նրա Թագավորությունը»։

Այսօր Նոր Զելանդիայում Եհովայի վկաները շարունակում են աստվածաշնչյան բարի լուրը քարոզել թե՛ տեղացիներին, թե՛ զբոսաշրջիկներին։ Մի օր Թուրանգի քաղաքում 4 Վկաներից կազմված խումբը ընդամենը մի քանի ժամում զրուցեց 17 երկրներից եկած 67 զբոսաշրջիկների հետ։

Ակնհայտ է, որ Նոր Զելանդիայում մարդիկ Եհովայի վկաներին ճանաչում են որպես բարեպաշտ և խաղաղասեր քրիստոնյաներ, ովքեր առաջնորդվում են աստվածաշնչյան սկզբունքներով։ Ամեն տարի այստեղ հարյուրավոր մարդիկ են մկրտվում ու դառնում Եհովայի վկա։ Ըստ 2019 թ. տվյալների՝ հարավային կիսագնդում գտնվող այս երկրում Եհովա Աստծուն ուրախությամբ ծառայել են ավելի քան 14 000 Վկաներ։