ԵՐԿ 132
Հիմի մենկ մեգ մարմինմընինկ
1. Շադ ուրախծուց սիդըս Աստվաձ,
Եպոր քեզի շինեց մարմընա̈ս։
Ես առաչվոն բես մըննագ չիմ,
Յոնս յառդումջի ունիմ։
Մաշտ ու գընիգ հեդըդ տառցակ,
Միշտ հազ ընուշ իրար խոսկ դըվակ։
«Մեկհեդ վիրա մենկ ըլլողընկ»,—
Աստծուն առաչ աստակ։
Ըմըն օր միր Հորը փառկ պերինկ։
Ձանոտծուց մեզի,
Վիրա ուզաձը ընինկ։
Միր Աստըձուն խոսկն-օր լըսինկ,
Շադ բախտավեր քու հեդըդ գըլլինկ։
Մեկհեդ ընու ձառաինկկու,
Միր սերը գուժեղնա վիրա։
(Գայնա̈կ աշիլ Ծննդ. 29։18; Ժող. 4։9, 10; 1 Կորնթ. 13։8)