Kuwi Isa Kok Percaya

1. Nèk sing budheg lan sing wuta,

Krungu, ndelok padha isa.

Panggonan sing ora subur,

Isa ngetok’ké woh anggur.

Nèk wong lumpuh isa mlaku,

’Ra pisah karo sliramu.

Lan kabèh isa kok tampa,

Kuwi isa kok percaya.

2. Nèk cah cilik nyanyi-nyanyi,

Lan seneng ing endi-endi.

Urip manèh sing wis mati,

Kabèh isa ditemoni.

Nèk sing bisu ngomong cetha,

Dadi enom wong sing tuwa.

Woh-wohané terus ana,

Kuwi isa kok percaya.

3. Singa macan ’ra medèni,

Bruwang dolan karo sapi.

Bocah cilik sing makani,

Lan swarané dituruti.

’Ra ana sing ditangisi,

Ora ana wong sing wedi.

Yéhuwah sing nyedhiyani,

Isa kok percaya kuwi.