„ვგონებ არ უნდა მეძინოს, იქნებ მეჩვენება?“ — საგუშაგო კოშკის ᲝᲜᲚᲐᲘᲜ ᲑᲘᲑᲚᲘᲝᲗᲔᲙᲐ

„ვგონებ არ უნდა მეძინოს, იქნებ მეჩვენება?“

წინამდებარე ცნობა ჩამოვიდა მალავიდან და შეეხება იეჰოვას მოწმეთა ისტორიულ საოლქო კონგრესს „სიხარულით ღვთის განმადიდებელი ხალხი“, რომელიც ჩატარდა 1995 წლის ზაფხულში.

მთავარი გზის გაყოლებაზე, მალავის ტბის ნაპირიდან დასავლეთის მხარეს, ნახევარი მანძილის გავლაზე 29 წლის განმავლობაში პირველად გამოჩნდა წარწერა. წარწერაზე ვკითხულობთ: „იეჰოვას მოწმეთა საოლქო კონგრესი“.

წარწერასთან იდგა უზარმაზარი სატვირთო მანქანა, რომლის მისაბმელიდან მოჩანდა 200-ზე მეტი დელეგატი ქალაქ მზუზუდან. მათ თან ჰქონდათ ტანსაცმლის ფუთები, მატყლის საბნები, ქვაბები, ვედროები, საკვები პროდუქტები, შეშა კოცონის დასანთებად და ბიბლიები, რომ შეერთებოდნენ დაახლოებით 3 000 ძმასა და დას.

ჩვენ სატვირთოს მისაბმელიდან ჩამოსულ ძმებს ვესალმებით, ამ დროს ვხედავთ, რომ 63 წლის ჯორჯ ჩიკაკო გვიახლოვდება, ის ენერგიულად მოდის ქვიშიან გზაზე ველოსიპედით, რომლითაც ორი დღის მანძილზე მოდიოდა ნკჰოტაკოტადან. წლების განმავლობაში ძმა ჩიკაკოს ოთხჯერ მიესაჯა პატიმრობა იმის გამო, რომ ბიბლიური პრინციპები არ დათმო. მისი ბიძაშვილი კი ცემით მოკლეს ციხეში. „ვგონებ არ უნდა მეძინოს, იქნებ მეჩვენება? — წამოიძახა ძმა ჩიკაკომ, — კონგრესი ტარდება დღისით და მზისით, ხოლო ხალხი სამეფოს საგალობლებს ხმამაღლა მღერის! წლების განმავლობაში ჩვენ ღამის სიბნელეში ვიკრიბებოდით, სამეფოს საგალობლებს ჩურჩულით ვმღეროდით და აპლოდისმენტების გამოსახატავად ხელს ხელზე ვუსმევდით. ახლა ჩვენ ყველას დასანახად ვხვდებით და ხალხიც განცვიფრებულია, რომ ხედავს, თუ რამდენად ბევრი ვართ, რადგან მათ ეგონათ, რომ მხოლოდ თითზე ჩამოსათვლელი ვიყავით!“

ადგილი, სადაც კონგრესი ტარდება, შემოსაზღვრულია ბალახით და ალაგ-ალაგ საჩრდილობლად დაფარულია ლერწმით. ბალახის ფაცხებითა და ღია ცის ქვეშ მოწყობილი საცხოვრებლით არინ უზრუნველყოფილი დელეგატები დასაბინავებლად. ღამის ნიავს მოაქვს სასიამოვნო მელოდიური ხმები, რომელსაც ვეღარ ახშობს დევნის შიში.

და რამდენად შესაფერისია, რომ კონგრესის თემაა: „სიხარულით ღვთის განმადიდებელი ხალხი“».

[საავტორო უფლება 32 გვერდზე]