მრავალმა მეცნიერმა სამყაროს კვლევას მიუძღვნა თავი, მაგრამ ისინი მაინც რაღაც სიცარიელეს გრძნობენ, რადგან ვერ პოულობენ სიცოცხლის ნამდვილ აზრს. მაგალითად, ფიზიკოსი სტივენ უაინბერგი წერდა: „რაც უფრო გვგონია, რომ სამყაროს ჩავწვდით, მით უფრო უაზრობად გვეჩვენება მისი არსებობა“. ასტრონომის, ალან დრესლერის, თვალსაზრისთან დაკავშირებით ჟურნალ „საიენსში“ ნათქვამი იყო: «როცა მკვლევარები ამბობენ, რომ კოსმოლოგია ავლენს ღვთის „გონებას“ ან „ხელწერას“, ისინი ღმერთს მხოლოდ იმას აწერენ, რაც, საერთო ჯამში, ნაკლებად მნიშვნელოვანია სამყაროში — მის ფიზიკურ სტრუქტურას». დრესლერმა მიუთითა, რომ უფრო მნიშვნელოვანია იმის გაგება, თუ რატომ არსებობენ ადამიანები. მან შენიშნა: „ხალხმა დათმო ძველი რწმენა, რომ კაცობრიობა ცხოვრობს [ფიზიკური] სამყაროს ცენტრში, მაგრამ ის უნდა დაუბრუნდეს რწმენას, რომ სიცოცხლის აზრი ადამიანის არსებობაშია“.

[ჩარჩო 185 გვერდზე]

ღმერთი — რა გაგებით?

«მეცნიერები და სხვები ზოგჯერ სიტყვა „ღმერთს“ იმდენად აბსტრაქტულად და შორეულად მიიჩნევენ, რომ თითქმის არც განარჩევენ ბუნების კანონებისგან», — თქვა სტივენ უაინბერგმა, ნობელის პრემიის ლაურეატმა ნაშრომისთვის ფუნდამენტურ ძალებზე. მან დასძინა:

«ჩემი აზრით, თუ სიტყვა „ღმერთს“ რაიმე მნიშვნელობა აქვს, ეს უნდა გავიგოთ ჩვენით დაინტერესებული ღვთის მნიშვნელობით, რომელიც შემოქმედი და კანონმდებელია, რომელმაც არა მარტო ბუნების კანონები და სამყარო შექმნა, არამედ სიკეთისა და ბოროტების ნორმებიც დაადგინა, და რომელიც არის პიროვნება, ვისაც აინტერესებს ჩვენი საქმეები, მოკლედ, ის, ვინც ჩვენგან თაყვანისცემას იმსახურებს... სწორედ ასეთი ღმერთი ესაჭიროებოდათ ადამიანებს ისტორიის განმავლობაში“ (Dreams of a Final Theory).