ჩემმა ძმამ, ემანუილ პატერაკისმა, იმავე სრული დროით მქადაგებლისგან ბროშურა „სად იმყოფებიან მკვდრები?“ მიიღო, რომელიც იეჰოვას მოწმეების მიერაა გამოშვებულიb.

ჩემი ძმის მიერ სამქადაგებლო საქმეში გამოვლენილმა ენთუზიაზმმა დიდად იმოქმედა ჩემზე. მალე პოლიცია ჩვენი ოჯახის საქმიანობით დაინტერესდა და ნებისმიერ დროს მოდიოდა ემანუილისა და ლიტერატურის მოსაძებნად. ცხადად მახსოვს მღვდლის სტუმრობა, რომელიც გვარწმუნებდა, კვლავ ეკლესიაში დავბრუნებულიყავით. როდესაც ემანუილმა ბიბლიაში ღმერთის სახელი იეჰოვა აჩვენა, მან ხელი სტაცა ბიბლიას, ჩემს ძმას ცხვირწინ დაუტრიალა და მუქარით უთხრა: „ამ წიგნმა დაგღუპათ!“

ემანუილმა 1940 წელს უარი განაცხადა სამხედრო სამსახურზე, რის გამოც დააპატიმრეს და ალბანეთის ფრონტზე გააგზავნეს. მის შესახებ არაფერი ვიცოდით და გვეგონა, რომ მკვდარი იყო. მაგრამ, ორი წლის შემდეგ, მოულოდნელად მისგან წერილი მივიღეთ, რომელსაც ციხიდან გვწერდა. ის ცოცხალი და უვნებელი იყო! ერთი ბიბლიური მუხლი, რომელსაც ის წერილში ციტირებდა სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს გონებაში: „უფლის თვალი დაჰყურებს მთელ ქვეყანას, რომ მხარი დაუჭიროს იმას, ვინც მთელი გულით არის მასზე მინდობილი“ (2 ნეშტთა 16:9). რა ძლიერ ვსაჭიროებდით ასეთ გამხნევებას!

ციხიდან ემანუილმა რამდენიმე ძმას სთხოვა, ჩემთან მოსულიყვნენ.

ემანუილმა ციხიდან გათავისუფლების შემდეგ ათენში დაიწყო მსახურება მიმომსვლელ ზედამხედველად. 1947 წელს მეც გადავედი ათენში.