11 ნისანი

გარიჟრაჟდა. იესო და მისი მოწაფეები ზეთისხილის მთის გავლით უკვე იერუსალიმში მიდიან. როგორც კი ტაძარში შედიან, მღვდლები და უხუცესები ხვდებიან. არ დავიწყებიათ ტაძარში ფულის გადამცვლელებისა და ვაჭრებისადმი იესოს მოპყრობა. მტრები ღვარძლიანად ეკითხებიან: „რომელი ხელმწიფებით აკეთებ ამას, ან ვინ მოგცა შენ ეს ხელმწიფება?“ „მეც გკითხავთ თქვენ ერთ სიტყვას, — უბრუნებს კითხვას იესო, — და თუ მიპასუხებთ, მაშინ მეც გეტყვით თქვენ, რომელი ხელმწიფებით ვაკეთებ ამას. საიდან იყო იოანეს ნათლისცემა: ზეციდან თუ კაცთაგან?“ მოწინააღმდეგენი იკრიბებიან და მსჯელობენ: „თუ ვიტყვით: ზეციდანო, გვეტყვის, აბა, რატომ არ ერწმუნეთო მას? თუ ვიტყვით: კაცთაგანო, ხალხისა გვეშინია, ვინაიდან ყველას წინასწარმეტყველად მიაჩნია იოანე“. ჩიხში მოქცეულნი პასუხობენ: „არ ვიცით“. იესო მშვიდად პასუხობს „არც მე გეტყვით, რომელი ხელმწიფებით ვაკეთებ ამას“ (მათე 21:23–27).

იესოს მტრები ახლა ცდილობენ, სიტყვაში გამოიჭირონ, რის საფუძველზეც შეძლებენ მის დაპატიმრებას. „როგორ ფიქრობ, — ეკითხებიან ისინი, — უნდა ვაძლიოთ ხარკი კეისარს თუ არა?“ „მიჩვენეთ ხარკის მონეტა, — მიმართავს იესო და ეკითხება. — ვისია ეს სახე და წარწერა?“ „კეისრისა!“ — ამბობენ ისინი. მათდა გასაკვირად იესო ყველას გასაგონად აცხადებს: „მიეცით კეისრისა კეისარსა და ღვთისა — ღმერთსა!“ (მათე 22:15–22).

იესომ უდავო არგუმენტირებით გააჩუმა თავისი მტრები და ახლა თვითონ იწყებს მხილებას ხალხისა და თავისი მოწაფეების წინაშე. მოუსმინე, როგორ უშიშრად განსჯის მწიგნობრებსა და ფარისევლებს. „მათ საქმეებს ნუ მიბაძავთ, — ამბობს ის, — ვინაიდან ისინი ამბობენ, არკი ასრულებენ“. გულადად კიცხავს მათ და ბრმა წინამძღოლებსა და თვალთმაქცებს უწოდებს. „იქედნეთა ნაშობო გველებო! — ეუბნება იესო, — როგორ გაექცევით გეენის სასჯელს?“ (მათე 23:1–33).

ეს მკაცრი მხილება არ ნიშნავს, რომ იესოს შეუმჩნეველი რჩება სხვების კარგი თვისებები. მოგვიანებით ის უყურებს ხალხს, რომლებიც ტაძრის საგანძურში ყრიან ფულს. რამდენად ამაღელვებელია ღარიბი ქვრივის დანახვა, რომელიც აგდებს მთლიანად, რაც აქვს — მცირე ღირებულების ორ მონეტას! იესო ღრმა მადლიერების გრძნობით აღნიშნავს, რომ ქვრივმა სინამდვილეში უფრო მეტი ჩაყარა, ვიდრე სხვებმა, ვინც უხვად შესწირა „თავისი მოჭარბებულისგან“. იესო თანაგრძნობით ღრმად აფასებს იმას, რაც პიროვნების ძალებს შესწევს (ლუკა 21:1–4).

ახლა იესო უკანასკნელად ტოვებს ტაძარს. ზოგიერთი მისი მოწაფე ტაძრის ბრწყინვალებაზე ამახვილებს ყურადღებას, რომ ის „ძვირფასი ქვებით და შეწირულებებით არისო დამშვენებული“. მათდა გასაკვირად იესო პასუხობს: „დადგება დღეები, როცა ამათგან. . . ქვა ქვაზე არ დარჩება, რომ არ ჩამოიქცეს“ (ლუკა 21:5, 6). იესო და მისი მოციქულები ხალხმრავალი ქალაქიდან გადიან. მოწაფეებს აინტერესებთ, თუ რას გულისხმობს იესო.

ცოტა ხნის შემდეგ იესო და მისი მოწაფეები ზეთისხილის მთაზე სხედან და აქ გამეფებული სიმშვიდითა და სიწყნარით ტკბებიან. როგორც ხელის გულზე, ისე მოჩანს იერუსალიმი და ტაძარი. პეტრე, იაკობი, იოანე და ანდრია იესოს განსაცვიფრებელი წინასწარმეტყველების ახსნას სთხოვენ. „გვითხარი, — ეუბნებიან ისინი, — როდის იქნება ეს და რა იქნება შენი თანდასწრებისა და ამ სისტემის აღსასრულის ნიშანი?“ (მათე 24:3, აქ; მარკოზი 13:3, 4).

პასუხად დიდებული მასწავლებელი აძლევს ჭეშმარიტად საოცარ წინასწარმეტყველებას. ის წინასწარმეტყველებს სასტიკ ომებს, მიწისძვრებს, საკვების უკმარისობასა და ეპიდემიებს. იესო აგრეთვე წინასწარმეტყველებს, რომ სამეფოს შესახებ კეთილი ცნობა მთელ მსოფლიოს ექადაგება. ის იძლევა გაფრთხილებას, რომ „იქნება დიდი გასაჭირი, როგორიც არ ყოფილა წუთისოფლის დასაბამიდან დღემდე და აღარც არასოდეს იქნება“ (მათე 24:7, 14, 21; ლუკა 21:10, 11).

ოთხი მოწაფე ყურადღებით უსმენს, რადგანაც იესო საუბრობს ‘მისი თანდასწრების ნიშნის’ სხვა მხარეების შესახებ. ის ხაზს უსვამს ‘ფხიზლად ყოფნის’ აუცილებლობას. რატომ? „რადგან არ იცით, რომელ დღეს მოვა თქვენი უფალი“ — ამბობს ის (მათე 24:42; მარკოზი 13:33, 35, 37).

იესოსა და მისი მოწაფეებისთვის ეს დაუვიწყარი დღეა. ფაქტობრივად, ეს იესოს მსახურების ბოლო დღეა დაპატიმრების, გასამართლებისა და განაჩენის სისრულეში მოყვანის წინ. რადგან ბინდდება, ისინი მოკლე გზით ბრუნდებიან გორაკის გავლით ბეთანიაში.

ნიშნებს