ოთხი წლის შემდეგ, 1935 წელს, ოთხმა სამხრეთ აფრიკელმა პიონერმა აღმოსავლეთ აფრიკაში სამქადაგებლო მოგზაურობა წამოიწყო. ესენი იყვნენ გრეი სმიტი თავის მეუღლესთან, ოლგასთან ერთად და რობერტ ნიზბეტი თავის უმცროს ძმასთან, ჯორჯთან ერთად. მათ ჰყავდათ ორი კარგად მოწყობილი ავტოფურგონი, რომლებშიც ცხოვრება შეიძლებოდა. ეს მამაცი პიონერები საშინელ გზებს არ უშინდებოდნენ და ზოგჯერ სამ-მეტრიან ბალახშიც კი მიიკვლევდნენ გზას. ადრე გამოცემულ ერთ-ერთ წელიწდეულში მათ შესახებ ასეთი რამ იყო ნათქვამი: „ხშირად ტრიალ მინდორში ეძინათ, სადაც აფრიკის ველური ბუნების გულისცემას გრძნობდნენ — ღამღამობით ესმოდათ ლომების ღრიალი, ხედავდნენ ჟირაფებსა და მშვიდად მობალახე ზებრების ჯოგებს, ზოგჯერ კი ამ სიმშვიდეს მარტორქები და სპილოები არღვევდნენ, რომელთა გამოჩენაც ყველას თავზარს სცემდა“. მრავალი საფრთხის მიუხედავად, მათ სამეფოს ცნობა ისეთ ქალაქებში იქადაგეს, სადაც მანამდე არავის ექადაგა.

გრეი და ოლგა სმიტები დროებით ტანგანიიკაში (დღევანდელი ტანზანია) გაჩერდნენ, რობერტ და ჯორჯ ნიზბეტები კი ნაირობიში (კენია) გაემგზავრნენ.

[სურათი 71 გვერდზე]

ჯორჯ და რობერტ ნიზბეტები და გრეი და ოლგა სმიტები თავიანთი ავტოფურგონებით აპირებენ ტივით მდინარის გადაკვეთას