XX საუკუნის 30-იან წლებში ალბანეთი იტალიამ დაიპყრო, რის შედეგადაც მეფე ზოგი თავის ოჯახთან ერთად იძულებული გახდა 1939 წელს ქვეყნიდან გაქცეულიყო.

1940—1941 წლის ზამთარში საბერძნეთის ჯარები სამხრეთ ალბანეთში შეიჭრნენ და მამაკაცებს აიძულებდნენ, მათთან ერთად ებრძოლათ.

ახალი მთავრობაც განაგრძობს მოწმეების დევნას

მიუხედავად იმისა, რომ ალბანეთი ომის ქარცეცხლში იყო გახვეული და სიტუაციას ფაშისტები აკონტროლებდნენ, ქვეყანაში კომუნისტური პარტია მალულად იკიდებდა ფეხს.

1943 წლის სექტემბერში ფაშისტებმა უკან დაიხიეს და ქვეყანაში გერმანიის ჯარები შეიჭრნენ. მათ ერთ ღამეში ტირანაში 84 კაცი მოკლეს.

1944 წელს გერმანელებმა ალბანეთი დატოვეს. მათი ადგილი კომუნისტურმა ჯარებმა დაიკავეს და დროებითი მთავრობა ჩამოაყალიბეს.

ახალმა კომუნისტურმა მთავრობამ მაღალი გადასახადები დააწესა და მიისაკუთრა საწარმოები, მაღაზიები, კინოთეატრები და ხალხის კუთვნილი სხვა უძრავი ქონება. ხალხს არ ჰქონდა მიწის ყიდვა-გაყიდვისა და გაქირავების უფლება; მთელი მოსავალი მთავრობისთვის უნდა გადაეცათ. 1946 წლის 11 იანვარს ალბანეთი სახალხო რესპუბლიკად გამოცხადდა. არჩევნებში კომუნისტურმა პარტიამ გაიმარჯვა და ჩამოაყალიბა მთავრობა, რომელსაც სათავეში ენვერ ჰოჯა ჩაუდგა.

გაიხსნა მეტი სკოლები, რათა ბავშვებს წერა-კითხვა ესწავლათ, თუმცა მთავრობა კრძალავდა ისეთი ლიტერატურის კითხვას, რომელიც კომუნისტურ იდეოლოგიას არ უჭერდა მხარს.