[ჩარჩო⁄სურათები 173, 174 გვერდებზე]

საიდუმლო შეხვედრები მეტად აღარ ტარდება

ადრიანა მამუტაი

დაიბადა: 1971 წელს

მოინათლა: 1993 წელს

მოკლე ბიოგრაფიული ცნობები: ის საიდუმლო შეხვედრაზე მიიწვიეს; მას შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა. ამჟამად სპეციალურ პიონერად მსახურობს.

◼ ათას ცხრაას ოთხმოცდათერთმეტ წელს, როცა მამიდაშვილი დამეღუპა, ყური მოვკარი, როგორ ანუგეშებდა ერთი ქალბატონი, სახელად ბარი, მამიდაჩემს ბიბლიური ცნობით. მას ბევრი კითხვა დავუსვი და მოვილაპარაკეთ, მისი მეგობრის, რაიმონდას სამსახურში შევხვედროდით ერთმანეთს. რაიმონდას ოჯახი „კლასს“ ესწრებოდა. რაიმონდამ მითხრა, რომ გარკვეული ხნის განმავლობაში ჯერ ბიბლია უნდა მესწავლა და მხოლოდ ამის შემდეგ შევძლებდი „კლასის“ შეხვედრებზე დასწრებას, რადგან ახლებს თავიდანვე არ შეეძლოთ ამ შეხვედრებზე დასწრება. გავითავისე ის, რასაც ვსწავლობდი და მოგვიანებით შეხვედრებზე დასწრების ნებაც დამრთეს.

ამ „კლასში“ მხოლოდ დაინტერესებულები იყვნენ. თავიდან ამ შეხვედრებს სოტირ პაპა და სულო ჰასანი ატარებდნენ. მაგრამ წლების წინ „სიგურიმის“ თანამშრომელი შეპარულიყო „კლასში“ და ეს ძმები პოლიციისთვის გადაეცა. ამიტომ, ყველა დიდ სიფრთხილეს იჩენდა, როცა ვინმეს შეხვედრაზე ეპატიჟებოდა.

პირველ შეხვედრაზე გვირჩიეს, შეგვედგინა ჩვენი მეგობრების სია და მათთვის ნასწავლი გაგვეზიარებინა. მე მაშინვე ილმა ტანის დაველაპარაკე. მალე მასაც მისცეს უფლება დასწრებოდა „კლასს“. ჩვენი პატარა 15-კაციანი ჯგუფი სწრაფად იზრდებოდა.

1992 წლის აპრილში მაიკლ და ლინდა დიგრეგორიოები ბერატს ეწვივნენ. მოგვიწოდეს, რომ მისი მოხსენების მოსასმენად ყველა მოგვეწვია. მოხსენებას 54 ადამიანი დაესწრო, მათგან მონათლული არც ერთი არ ვიყავით. შეხვედრის შემდეგ დიგრეგორიოებს საათობით ვუსვამდით შეკითხვებს. ბოლოს და ბოლოს გავიგეთ, როგორ უნდა ჩაგვეტარებინა შეხვედრები და როგორ უნდა გვექადაგა.

მალე იეჰოვას მოწმეების საქმიანობა კანონიერად აღიარეს. მე, ილმა და ორი ძმა ტირანაში წავედით, რომ კარდაკარ ქადაგება გვესწავლა. ძმებმა გვთხოვეს, რომ ბერატში ჩასულებს სხვებისთვისაც გაგვეზიარებინა ნასწავლი. ჩვენც ძალ-ღონეს არ ვიშურებდით. მას შემდეგ, რაც 1993 წლის მარტს ბერატში ოთხი იტალიელი სპეციალური პიონერი ჩამოვიდა კრების საქმიანობამ წინ წაიწია და კვირაში ორჯერ ტარდებოდა შეხვედრები, რომლებზე დასწრებაც ყველას შეეძლო.

მიუხედავად იმისა, რომ ასობით ძმამ ეკონომიკური პრობლემების გამო დატოვა ბერატი და სხვაგან გადავიდა საცხოვრებლად, ჩვენი პატარა „კლასი“ ხუთ ძლიერ კრებად იქცა.