ჩემზე წარუშლელი კვალი დატოვა ცნობამ იმის შესახებ, რომ აღარ იქნებოდა ომები და სიკვდილი. ლტოლვილთა ბანაკში ეს იმედი ერთ ახალგაზრდა იტალიელს, ჯუზეპე ტუბინს, გავუზიარე. ცნობამ მასზეც დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა. ადოლფო და სხვა მოწმეები დროდადრო ბანაკში გვაკითხავდნენ.

ამ კონგრესზე ერთი საკმაოდ უჩვეულო რამ მოხდა. ჯუზეპე ტუბინიმ, ვისაც მე ლტოლვილთა ბანაკში ვუქადაგე, ნათლობის თემა წაიკითხა, რის შემდეგაც თვითონვე მოინათლა.

ეს კონგრესი ჩემთვის განსაკუთრებული იმითაც იყო, რომ შევხვდი ძმა ნეითან ნორს, ბრუკლინის ბეთელიდან. მან მე და ჯუზეპეს მოგვიწოდა, რომ მთელი ცხოვრება ღვთისთვის გვემსახურა.

ოჯახის მეხუთე წევრი ახალმოსული ჯუზეპე ტუბინი იყო, მე კი მეექვსე ვიყავი.

სკოლა „გალაადში“

1950 წელს მე და ჯუზეპე ტუბინი მისიონერული სკოლა „გალაადის“ მე-16 კლასში მიგვიწვიეს.

ამის შემდეგ მე და ჯუზეპე კვლავ იტალიაში დაგვნიშნეს. ასეთი დამატებითი სწავლების შემდეგ ჩვენ უკეთ შეგვეძლო მოვმსახურებოდით ძმებს.