წიგნი „გოდება“ ხუთი ლირიკული თავისგან შედგება. პირველი ოთხი მოთქმა-გოდებაა, მეხუთე კი — ვედრება ანუ ლოცვა. პირველი ოთხი თავი აკროსტიქულია; თითოეულ თავში 22 მუხლია და ებრაული ანბანის 22 ასოს მიხედვით თანამიმდევრობით არის დალაგებული. მეხუთე თავშიც 22 მუხლია, მაგრამ არა ანბანური თანამიმდევრობით (გოდება 5:1).

„ცრემლების ღვრით მეღლება თვალები“

(გოდება 1:1—2:22).

„ო, როგორ მარტოდმარტო ზის ერთ დროს ხალხით სავსე ქალაქი! როგორ დაემსგავსა ქვრივს ის, ვინც ერთ დროს ხალხმრავალი იყო ხალხებს შორის! როგორ შრომობს მონურად ერთ დროს ქალბატონი სამთავროთა შორის!“ ასე იწყება წინასწარმეტყველ იერემიას გოდება იერუსალიმზე. ამ ქალაქის უბედურების მიზეზის შესახებ წინასწარმეტყველი ამბობს: „იეჰოვამ დაამწუხრა ის ცოდვათა სიმრავლის გამო“ (გოდება 1:1, 5).

ქვრივად წარმოდგენილი იერუსალიმი, რომელმაც დაკარგა ქმარი და შვილები, სვამს კითხვას: „განა არსებობს ჩემთვის მოყენებული ტკივილის მსგავსი მწვავე ტკივილი“? თავის მტრებთან დაკავშირებით ის ღმერთს ლოცვით მიმართავს: „შენ წინაშე იყოს მთელი მათი ბოროტება! მათაც ისე სასტიკად მოექეცი, როგორც მე — მთელი ჩემი ცოდვების გამო. ბევრს ვოხრავ, დამისნეულდა გული“ (გოდება 1:12, 22).

ღრმად დამწუხრებული იერემია ამბობს: „მრისხანებით კვეთს [იეჰოვა] ისრაელს ყველა რქას. უკან მიაქვს თავისი მარჯვენა, არ აჩერებს მტერს; ირგვლივ ყველაფრის შთამნთქმელი ცეცხლივით გიზგიზებს ის იაკობში“. წინასწარმეტყველი აღწერს თავის დიდ მწუხარებას და მოთქვამს: „ცრემლების ღვრით მეღლება თვალები, მიდუღს შიგნეული. მიწაზე მეღვრება ღვიძლი“. ვინც კი იერუსალიმს ჩაუვლის, გაოცებული ამბობს: „ეს ის ქალაქი არ არის, რომელზეც ამბობდნენ, სრულყოფილად ლამაზია, მთელი დედამიწის სიხარულიაო?“ (გოდება 2:3, 11, 15).

„ყურს ნუ მომარიდებ, როცა შველას გთხოვ!“

(გოდება 3:1—5:22).

„გოდების“ მე-3 თავში ისრაელი „კაცად“ არის მოხსენიებული. თავს დატეხილი უბედურებების მიუხედავად, ეს კაცი ამბობს: „კარგია იეჰოვა მისი მოიმედისთვის, მისი მძებნელისთვის“. ჭეშმარიტ ღმერთს ლოცვაში ის სთხოვს: „ისმინე ჩემი ხმა, ყურს ნუ მომარიდებ, როცა შვებას, შველას გთხოვ!“ ის სთხოვს იეჰოვას, უყურადღებოდ არ დატოვოს მტრების საქციელი: „იეჰოვა, შენ მიუზღავ მათ მათივე ნამოქმედარისამებრ“ (გოდება 3:1, 25, 56, 64).

იერემია მოთქვამს, თუ რა საშინელი შედეგები მოჰყვა წელიწადნახევრის განმავლობაში იერუსალიმის ალყაში ყოფნას: „დანაშაულის გამო მიღებულმა ჩემი ხალხის ასულის სასჯელმა სოდომის ცოდვის სასჯელს გადააჭარბა, იმ ქალაქის სასჯელს, რომელიც უცბად დაემხო და რომელსაც ხელი არ მიშველებია“. იერემია განაგრძობს: „მახვილით დახოცილები შიმშილით დახოცილებზე ბედნიერები არიან, რადგან ისე გამოიფიტნენ მინდვრის ნაყოფს მოკლებულნი, თითქოს ვინმემ განგმირაო“ (გოდება 4:6, 9).

მეხუთე თავში იერუსალიმის მკვიდრნი ამბობენ: „იეჰოვა, გახსოვდეს რა დაგვემართა, შემოგვხედე და დაინახე ჩვენი შეურაცხყოფა“. ისინი ყვებიან თავიანთ უბედურებას და ღმერთს სთხოვენ: „იეჰოვა, მარადიულად იჯდები ტახტზე, შენი ტახტი თაობიდან თაობაშია! იეჰოვა, დაგვაბრუნე შენთან და ჩვენც ხალისით დაგიბრუნდებით! განგვიახლე დღეები, ისე როგორც დიდი ხნის წინათ“ (გოდება 5:1, 19, 21).

მიენდეთ იეჰოვას

ბიბლიის წიგნი „გოდება“ გვიჩვენებს, როგორ უყურებდა იეჰოვა იერუსალიმსა და იუდას მას შემდეგ, რაც ბაბილონელებმა იერუსალიმი გადაწვეს და იუდა გააუკაცრიელეს. ამ წიგნში ჩაწერილია, თუ როგორ აღიარებენ ცოდვებს ისრაელები, რაც ცხადყოფს, რომ, იეჰოვას თვალსაზრისით, უბედურების მიზეზი ხალხის ცოდვები იყო. ღვთის შთაგონებით დაწერილ ამ ლირიკული ხასიათის წიგნში ნაჩვენებია, რომ ხალხს იეჰოვას იმედი და სწორ გზაზე დაბრუნების ძლიერი სურვილი აქვს. მასში იერემიას თანამედროვეთა უმრავლესობის გრძნობები არ არის ასახული, მაგრამ გადმოცემულია იერემიასა და მომნანიე ისრაელთა გრძნობები.

წიგნში „გოდება“ ნაჩვენებია, როგორ შეაფასა იეჰოვამ იერუსალიმში არსებული მდგომარეობა, რაც ორ მნიშვნელოვან რამეს გვასწავლის. პირველი, იერუსალიმის განადგურებისა და იუდას გაუდაბურების ცნობა იეჰოვასადმი მორჩილებისკენ აღგვძრავს და გვაფრთხილებს, არ უგულებელვყოთ ღვთის ნება (1 კორინთელები 10:11). მეორე, იერემიას მაგალითი კარგი გაკვეთილია ჩვენთვის (რომაელები 15:4). ღრმად დამწუხრებული წინასწარმეტყველი ერთი შეხედვით უიმედო მდგომარეობაშიც კი იეჰოვასგან მოელოდა ხსნას. მართლაც მნიშვნელოვანია, ბოლომდე მივენდოთ იეჰოვასა და მის სიტყვას! (ებრაელები 4:12).