სატანა ნაციონალიზმის გაღვივებით ძალას აძლევს მხეცს. ნაცვლად იმისა, რომ ღვთის მოსაწონი სიყვარულით გაერთიანდნენ, ადამიანებს ეროვნული და რასობრივი სიამაყე აშორებთ ერთმანეთს. ხალხთა უმრავლესობა თაყვანს სცემს მხეცის იმ ნაწილს, რომელიც მათ ქვეყანას მართავს. ამგვარად, მთელი მხეცი იწვევს ხალხის აღტაცებას და იღებს კიდეც თაყვანისცემას.

20. ა) რა გაგებით სცემს თაყვანს ხალხი მხეცს? ბ) რატომ არ სცემენ ქრისტიანები თაყვანს მხეცს და ვის ჰბაძავენ ისინი?

²⁰ რა გაგებით სცემს თაყვანს ხალხი მხეცს? ისინი ღვთის სიყვარულზე წინ თავიანთი ქვეყნის სიყვარულს აყენებენ. უმეტესობას უყვარს თავისი სამშობლო. ჭეშმარიტი ქრისტიანები კარგი მოქალაქეები არიან; ისინი პატივს სცემენ მმართველებს და უპატივცემულოდ არ ეპყრობიან თავიანთი ქვეყნის სიმბოლოებს, ემორჩილებიან კანონებს და ხელს უწყობენ როგორც მთლიანი საზოგადოების, ისე თავიანთი მეზობლების კეთილდღეობას (რომაელები 13:1—7; 1 პეტრე 2:13—17). მაგრამ ისინი ბრმა ერთგულებას ვერ გამოუცხადებენ მხოლოდ ერთ ქვეყანას. „ჩვენი ქვეყანა მაშინაც მართალია, როცა ტყუის“ — ეს გამონათქვამი არ შეესაბამება ქრისტიანულ სწავლებას. ქრისტიანები იეჰოვა ღმერთს სცემენ თაყვანს და ამიტომ ვერ მიიღებენ მონაწილეობას მხეცის ვერც ერთი ნაწილის თაყვანისცემაში, რადგან ეს თვით დრაკონის, ამ მხეცისთვის ძალაუფლების მიმცემის, თაყვანისცემის ტოლფასი იქნებოდა.

1914 წლის ბოლოდან 1918 წლამდე, როცა ომში ჩაბმული ერები მხეცებივით გლეჯდნენ ერთმანეთს, თავიანთ მოქალაქეებს აიძულებდნენ, თაყვანი ეცათ მხეცისთვის, მონაწილეობა მიეღოთ რელიგიასთან გაიგივებულ ნაციონალიზმში და მომკვდარიყვნენ კიდეც საკუთარი ქვეყნისთვის.