ერთ კათოლიკურ გამოცემაში ასეთი განმარტებაა: „მართლმადიდებელი ეკლესიის გაუთავებელი ჩივილის გამო „პროზელიტიზმმა“ სარწმუნოებაზე ძალდატანებით მოქცევის გაგება შეიძინა (Catholic World Report).

13. მოიყვანეთ საზიანო პროზელიტიზმის მაგალითები.

¹³ მართლაც საზიანოა პროზელიტიზმი? ზოგ შემთხვევაში, დიახ. იესოს სიტყვებისამებრ, მწიგნობართა და ფარისეველთა პროზელიტიზმი საზიანო იყო მათთვის, ვისაც თავიანთ სარწმუნოებაზე აქცევდნენ (მათე 23:15). „სარწმუნოებაზე ძალდატანებით მოქცევა“, უდავოდ, მიუღებელია. ისტორიკოსი იოსებ ფლავიუსი წერს, რომ, როცა მაკაბელმა იოანე ჰირკანმა ედომელები დაამარცხა, „ნება დართო, დარჩენილიყვნენ ქვეყანაში, ოღონდ იმ პირობით, თუ წინადაიცვეთდნენ და იუდეველთა კანონების მიხედვით იცხოვრებდნენ“. თუ ედომელებს სურდათ, დამორჩილებოდნენ იუდეველთა მმართველობას, მათი რელიგიის აღმსარებლები უნდა გამხდარიყვნენ. გარდა ამისა, როგორც ისტორია მოწმობს, ახ. წ. VIII საუკუნეში კარლოს დიდმა ევროპის ჩრდილოეთში მცხოვრები წარმართი საქსონები დაამარცხა და წარმოუდგენელი სისასტიკით მოაქცია ქრისტიანობაზეa. მაგრამ რამდენად გულწრფელად მიიღეს ახალი სარწმუნოება მოქცეულმა საქსონებმა და ედომელებმა? რამდენად მხურვალედ სურდა ედომელ მეფე ჰეროდეს, რომელიც პატარა იესოს მოკვლას ცდილობდა, ღვთისგან შთაგონებული რჯულის დაცვა? (მათე 2:1—18).

14. როგორ ზემოქმედებს ხალხზე ქრისტიანული სამყაროს ზოგიერთი მისიონერი თავიანთ სარწმუნოებაზე მოსაქცევად?

¹⁴ დღესაც ხომ არ ხდება იძულებითი მოქცევა? დიახ, გარკვეული გაგებით. როგორც იტყობინებიან, ქრისტიანული სამყაროს მისიონერები ზოგს, რომლებიც შესაძლოა მათს სარწმუნოებაზე მოექცნენ, საზღვარგარეთ განათლების მიღებას სთავაზობენ. ან რომელიმე მშიერ ლტოლვილს დაისვამენ და დიდხანს ასმენინებენ თავიანთ ქადაგებას; ლტოლვილიც რჩება და ისმენს, იმ იმედით, რომ საკვებს მისცემენ... 1992 წელს, მართლმადიდებელ ეპისკოპოსთა ყრილობის მიერ გამოცემულ დოკუმენტში გაცხადებული იყო, რომ „ზოგჯერ პროზელიტიზმი მატერიალური კეთილდღეობის შეთავაზების გზით ხორციელდება, ზოგჯერ კი — სხვადასხვა ფორმის ძალადობის გამოყენებით“.

15. ეწევიან თუ არა იეჰოვას მოწმეები პროზელიტიზმს, ამ სიტყვის თანამედროვე გაგებით? ახსენით.

¹⁵ არ შეიძლება იძულებით შეაცვლევინო ვინმეს რელიგია. იეჰოვას მოწმეები ასე არ იქცევიანb. მაშასადამე, ისინი არ ეწევიან პროზელიტიზმს, ამ სიტყვის თანამედროვე გაგებით. პირიქით, ისევე როგორც პირველი საუკუნის ქრისტიანები, ყველას უზიარებენ სასიხარულო ცნობას. ყველას, ვინც ნებაყოფლობით ეხმაურება ამ ცნობას, ბიბლიის შესწავლის საშუალებით უფრო მეტის გასაგებად იწვევენ. ეს დაინტერესებული ადამიანები იგებენ, თუ როგორ არის შესაძლებელი ღვთისა და მისი განზრახვებისადმი ბიბლიის ზუსტ ცოდნაზე მტკიცედ დაფუძნებული რწმენის შეძენა. ეს მათ შესაძლებლობას აძლევს, მოუხმონ ღვთის სახელს, იეჰოვას, რათა გადარჩნენ (რომაელთა 10:13, 14, 17). მიიღებენ თუ არ მიიღებენ სასიხარულო ცნობას — ეს ყოველი მათგანის პირადი საქმეა. მათ არავინ არაფერს აიძულებს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მათ მოქცევას არავითარი მნიშვნელობა არ ექნებოდა, ვინაიდან ღმერთს მხოლოდ გულით თაყვანისცემა მოსწონს (მეორე რჯული 6:4, 5; 10:12).