[ჩარჩო 250 გვერდზე]

„მზრუნველობას არ გვაკლებენ“

ალეხანდრო და რებეკა (ბეკი) ლაკაიოები

დაიბადნენ: 1950 წელს და 1949 წელს

მოინათლნენ: 1966 წელს და 1959 წელს

მოკლე ბიოგრაფიული ცნობები: 1972 წელს სკოლა „გალაადის“ დამთავრების შემდეგ მისიონერებად მსახურობდნენ სალვადორში, ბელიზში, ნიკარაგუაში, მექსიკასა და ჰონდურასში. ამჟამად შეერთებული შტატების ერთ-ერთ რაიონში მიმოსვლით მსახურებას ეწევიან. მათ კარგად ახსოვთ ის დრო, როდესაც ბელიზში ქარიშხლით დაზარალებულებს დახმარება აღმოუჩინეს.

◼ იდგა 2000 წლის 2 ოქტომბერი, ორშაბათი. ბეკი წერდა: «ქარიშხალი „კითი“ მძვინვარებს. ორდღე-ნახევარია გადაუღებლად წვიმს».

ქარიშხლის ჩადგომიდან მეორე დღეს ალეხანდრომ და ერთმა სპეციალურმა პიონერმა ძმამ, დონალდ ნიბრუჯიმ, შეძლეს კუნძულ ამბერგრისზე ჰუმანიტარული დახმარების ჩატანა. ორ ადგილობრივ უხუცესთან ერთად მათ მოინახულეს კუნძულზე არსებული ორივე კრების ყველა მაუწყებელი.

ბეკი იხსენებს: „ოთხშაბათს ძმებმა ქვეყნის სხვადასხვა კუთხიდან ფილიალში მოიტანეს საკვები, სასმელი წყალი და ჩასაცმელი კუნძულებზე მცხოვრები ძმებისთვის. მალე მთელი ვესტიბიული და ბიბლიოთეკა სავსე იყო საკვებით, სასმლითა და სხვა საჭირო ნივთებით“.

ამასობაში ალეხანდრომ და სხვა სამმა ძმამ კუნძულ კოკერზე მცხოვრებ და-ძმებს ჰუმანიტარული დახმარება მიუტანეს, გაამხნევეს ისინი და მათთან ერთად ილოცეს. ეს ნამდვილად სჭირდებოდათ იქაურ და-ძმებს. ძმების გამოვლენილმა სიყვარულმა და მზრუნველობამ გულები გაუთბო როგორც მოწმეებს, ისე მათაც, ვინც ჩვენს რწმენას არ იზიარებდა. „წლებია, რაც ეკლესიისთვის შესაწირავს ვიღებ, — გულის ტკივილით თქვა ერთმა ქალმა, — მაგრამ ჩემი ეკლესიიდან არავინ მოსულა ჩემ სანახავად“.

„შეხედეთ, ჩვენ მზრუნველობას არ გვაკლებენ, ისინი კი არავის ადარდებს,“ — თქვა სიხარულისგან აცრემლებულმა დამ.

[სურათი 251 გვერდზე]

ბეკი და ალეხანდრო ლაკაიოები