ជំពូកទី៧២
ព្រះយេស៊ូចាត់ពួកសិស្ស៧០នាក់ទៅផ្សាយដំណឹងល្អ
នេះជារដូវស្លឹកឈើជ្រុះនៃឆ្នាំ៣២ ស.យ. គឺពេញបីឆ្នាំហើយតាំងពីព្រះយេស៊ូទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកនោះ។ ព្រះយេស៊ូនិងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ទើបតែបានទៅចូលរួមពិធីបុណ្យបារាំនៅក្នុងក្រុងយេរូសាឡិម ហើយតាមមើលទៅ ទ្រង់និងពួកសិស្សគឺនៅជិតក្រុងនេះនៅឡើយ។ តាមការពិត ព្រះយេស៊ូបានចំណាយពេលក្នុងកិច្ចបំរើរបស់ទ្រង់ដែលនៅសល់ប្រមាណប្រាំមួយខែទៀត គឺនៅស្រុកយូដាឬនៅត្រើយម្ខាងទន្លេយ័រដាន់នៅស្រុកប៉េរ៉េ។ ដ្បិតក៏ត្រូវផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អក្នុងតំបន់នេះដែរ។
ពិតមែនហើយ ក្រោយពីបុណ្យរំលងនៅឆ្នាំ៣០ ស.យ. នោះព្រះយេស៊ូបានចំណាយប្រហែលប្រាំបីខែផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅស្រុកយូដា។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពីពួកយូដាខំរកធ្វើគុតដល់ទ្រង់នៅទីនោះនៅបុណ្យរំលងនៃឆ្នាំ៣១ ស.យ. នោះទ្រង់បានចំណាយពេលតែមួយឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះដើម្បីបង្រៀនបណ្ដាជន ពួកគេភាគច្រើនគឺជាអ្នកនៅក្នុងស្រុកកាលីឡេ។ ក្នុងកំឡុងពេលនោះ ព្រះយេស៊ូបានបង្កើតឲ្យមានអ្នកផ្សព្វផ្សាយជាច្រើន ដែលមានការបង្ហាត់បង្រៀនយ៉ាងល្អ នេះគឺជារបៀបរៀបចំដែលទ្រង់មិនធ្លាប់មានពីមុន។ ដូច្នេះឥឡូវនេះ ព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមប្រតិបត្ដិការផ្សាយប្រកាសលើកចុងក្រោយក្នុងស្រុកយូដាយ៉ាងខ្នះខ្នែង។
ព្រះយេស៊ូចាប់ផ្ដើមកិច្ចការនេះ ដោយរើសពួកសិស្ស៧០នាក់ ហើយចាត់ពួកគេពីរៗនាក់ឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ។ ដូច្នេះហើយ សរុបទៅគឺមាន៣៥ក្រុមផ្សព្វផ្សាយដែលបានទៅផ្សព្វផ្សាយក្នុងតំបន់នោះ។ ពួកអ្នកទាំងនេះទៅមុនក្នុងគ្រប់ទីក្រុងនិងកន្លែង ដែលព្រះយេស៊ូនិងពួកសាវ័កបំរុងនឹងទៅ។
ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយតាមផ្ទះ ជាជាងឲ្យទៅឯសាលាប្រជុំ ទាំងពន្យល់ប្រាប់ពួកសិស្សថា៖ «ឯផ្ទះណា ដែលអ្នករាល់គ្នាចូលទៅ នោះមុនដំបូងត្រូវថា សូមឲ្យផ្ទះនេះបានសេចក្ដីសុខសាន្ត បើនៅផ្ទះនោះ មានមនុស្សណាចូលចិត្តនឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត នោះសេចក្ដីសុខរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងនៅជាប់នឹងផ្ទះនោះ»។ តើពួកគេមានសារអ្វី? ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «ប្រាប់គេថា នគរព្រះជិតមកដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ»។ ស្តីអំពីសកម្មភាពរបស់ពួកសិស្ស៧០នាក់ ការពន្យល់របស់លោកម៉ាថាយហិនរី ចែងថា៖ «នៅកន្លែងណាដែលពួកគេទៅ នោះពួកគេបានផ្សព្វផ្សាយពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយ ដូចចៅហ្វាយរបស់ពួកគេដែរ»។
សេចក្ដីបង្គាប់ដែលព្រះយេស៊ូប្រទានឲ្យពួកសិស្ស៧០នាក់ ក៏ដូចគ្នានឹងសេចក្ដីបង្គាប់ដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យពួកសាវ័ក១២នាក់ដែរ ពេលដែលទ្រង់ចាត់ពួកទាំងនេះឲ្យទៅផ្សព្វផ្សាយនៅស្រុកកាលីឡេ ប្រហែលជាមួយឆ្នាំមុននេះ។ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្ស៧០នាក់ទុកជាមុននូវការប្រឆាំងដែលពួកគេនឹងជួប ទ្រង់ក៏បង្វឹកបង្វឺនពួកគេឲ្យផ្សព្វផ្សាយដល់ម្ចាស់ផ្ទះ ថែមទាំងធ្វើឲ្យពួកគេមានអំណាចប្រោសមនុស្សឈឺឲ្យជាដែរ។ ដូច្នេះហើយ នៅបន្ដិចក្រោយមក ពេលដែលព្រះយេស៊ូយាងទៅដល់ នោះមនុស្សជាច្រើនមានចិត្តចង់ជួបចៅហ្វាយនេះ ពីព្រោះពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ចេះធ្វើអ្វីដ៏អស្ចារ្យជាច្រើន។
ការផ្សព្វផ្សាយរបស់ពួកសិស្ស៧០នាក់ និងកិច្ចការដែលព្រះយេស៊ូធ្វើជាបន្ទាប់មានរយៈពេលខ្លីណាស់។ មិនយូរប៉ុន្មាន នោះពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយព្រះរាជាណាចក្រដែលមាន៣៥ក្រុមនេះ ក៏មកឯព្រះយេស៊ូវិញ។ ពួកគេទូលដោយអំណរ៖ «ព្រះអម្ចាស់អើយ! ទោះទាំងពួកអារក្សក៏ចុះចូលចំពោះយើងរាល់គ្នា ដោយព្រះនាមទ្រង់ដែរ»។ របាយការណ៍អំពីកិច្ចបំរើដ៏ល្អបែបនេះ ច្បាស់ជាធ្វើឲ្យព្រះយេស៊ូមានព្រះទ័យរំភើបណាស់ ដ្បិតទ្រង់មានបន្ទូលតបថា៖ «ខ្ញុំបានឃើញអារក្សសាតាំងធ្លាក់ពីលើមេឃ មកដូចជាផ្លេកបន្ទោរ មើល! ខ្ញុំឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានអំណាច នឹងដើរជាន់ទាំងពស់នឹងខ្យាដំរី»។
ព្រះយេស៊ូជ្រាបថាក្រោយពីកំណើតនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះនៅគ្រាចុងបញ្ចប់ នោះសាតាំងនិងពួកបិសាចរបស់វា នឹងត្រូវបោះទម្លាក់ពីស្ថានសួគ៌។ តែឥឡូវនេះ ដោយមនុស្សអាចបណ្ដេញពួកបិសាចដែលមើលមិនឃើញចេញបាន ក៏ជាទំនុកចិត្តបន្ថែមថា ព្រឹត្ដិការណ៍នេះនឹងមានឡើងជាពុំខាន។ ដូច្នេះហើយ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីអនាគតដែលថា សាតាំងនឹងត្រូវបោះទម្លាក់ពីស្ថានសួគ៌ គឺជាអ្វីដែលនឹងកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ហេតុនេះហើយ ក្នុងន័យជានិមិត្តរូប ពួកសិស្ស៧០នាក់មានអំណាចដើម្បីដើរជាន់ទាំងពស់និងខ្យាដំរី។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «កុំឲ្យអរសប្បាយ ដោយព្រោះអារក្សចុះចូលអ្នករាល់គ្នានោះឡើយ ត្រូវឲ្យរីករាយ ដោយព្រោះឈ្មោះអ្នករាល់គ្នាបានកត់ទុកនៅស្ថានសួគ៌វិញ»។
ព្រះយេស៊ូមានព្រះទ័យរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ហើយបានសរសើរព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ដោយព្រះវរបិតាប្រើពួកអ្នកបំរើដែលមានចិត្តរាបទាបទាំងនេះ ឲ្យសំរេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់តាមរបៀបដ៏ខ្លាំងក្លាបំផុត។ ព្រះយេស៊ូបែរទៅមានបន្ទូលនឹងពួកសិស្សថា៖ «មានពរហើយ ភ្នែកណាដែលឃើញអស់ទាំងការដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញ ពីព្រោះខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មានហោរា នឹងស្តេចជាច្រើន បានប្រាថ្នាចង់ឃើញការដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញដែរ តែមិនបានឃើញទេ ក៏ចង់ឮសេចក្ដីដែលអ្នករាល់គ្នាឮដែរ តែមិនបានឮសោះ»។ លូកា ១០:១-២៤; ម៉ាថាយ ១០:១-៤២; វិវរណៈ ១២:៧-១២
▪ តើព្រះយេស៊ូផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អនៅឯណាក្នុងបីឆ្នាំដំបូង? ហើយតើក្នុងកំឡុងពេលប្រាំមួយខែចុងក្រោយ តើព្រះយេស៊ូផ្សព្វផ្សាយនៅឯណា?
▪ តើព្រះយេស៊ូបង្គាប់ពួកសិស្ស៧០នាក់ឲ្យទៅរកមនុស្សនៅឯណា?
▪ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា ទ្រង់បានឃើញសាតាំងធ្លាក់ពីស្ថានសួគ៌រួចទៅហើយ?
▪ តើក្នុងន័យយ៉ាងណា ដែលពួកសិស្ស៧០នាក់ដើរជាន់ពស់និងខ្យាដំរីនោះ?