ÛSIVÊ ARÎMETYAYÎ dibeke xwexa ji xwe ecêbmayî ma, ku ew ça bi mêrxasî nêzîkî serwêrê Romê bû. Pîlato Pontiyo eyan bû ça merivekî ku ser ya xwe sekinî. Lê seva ku Îsa bi qedir û layîqî bihata definkirinê, kesekî gerekê cinyazê wî ji Pîlato bixwesta. Û dibeke Ûsiv ne jî difikirî ku Pîlato wê hêsa qayîl be xwestina wî bîne sêrî. Lê gava Pîlato ji esker pêhesiya ku Îsa mir, ewî îzin da Ûsiv ku cinyaz hilde. Paşî vê yekê Ûsiv dilşikestî leze-lez vegeriya ber ciyê ku Îsa mir (Marq. 15:42-45).

ENDEMÊ CIVÎNA GIREGIRA

Kitêba Marqosda ser Ûsiv tê gotinê ku ew “yekî xweyîqedir û endemê civîna giregira bû”. Hingê civîna giregira dîwana Cihûyaye herî bilind bû û hukumê vê civînê ser serwêrtiyê, cimetê û rêlîgiya hebû (Marq. 15:1, 43). Ûsiv endemê vê civînê bû, û lema ewî dikaribû here cem serwêrê Romê. Û usa jî ecêbmayî nîne ku Ûsiv merivekî dewletî bû (Met. 27:57).

Civîna giregira ça kom miqabilî Îsa bû. Û endemên vê civînê tevayî şêwir kirin, wekî Îsa bidine kuştinê. Lê Kitêba Pîroz Ûsiv nav dike ça “merivekî qencî şîrhelal” (Lûqa 23:50). Belê, ew mîna geleka ji vê civînê nîbû. Ew merivekî diltemiz, nav-namûs bû û çiqas dikaribû temiyên Xwedê dianî sêrî. Ew usa jî “hîviya Padşatiya Xwedê bû”, û ev yek dide kifşê ku çira ew bû şagirtê Îsa (Marq. 15:43; Met. 27:57). Jêra rastî û heqî gelek ferz bû, û dibeke lema ewî hînkirinên Îsa qebûl kir.

TIRSÊ DITEMIRÎNE

Çaxê Îsa mir, ça tê kifşê Ûsiv tirsa xwe temirand û safî kir ku piştgiriya şagirtên Îsa bike. Ew yek tê kifşê ji Marqos 15:43, kîderêda tê gotinê: “Wî turuş kir, çû cem Pîlato, cinyazê Îsa jê xwest”.