14 Кога росата испари, по површината на пустината лежеше нешто фино како снегулки,+ фино како мраз+ кога ќе се фати по земјата.

20 И им го даде својот добар дух+ за да бидат разборити, од својата мана не ја лиши нивната уста+ и им даде вода кога беа жедни.+

31 Нашите прататковци јадеа мана+ во пустината, како што е напишано: ‚Им даде леб од небото да јадат‘ “.+

33 Зашто, Божјиот леб е Оној што слегува од небото и му дава живот на светот“.

51 Јас сум живиот леб што слезе од небото. Ако некој јаде од овој леб, ќе живее вечно. А лебот што ќе го дадам јас е моето тело,+ кое ќе го дадам за животот на светот“.+