Да се служи со најпрогресивната организација

РАСКАЖАЛ РОБЕРТ ХАЦФЕЛТ

Денес голем број луѓе го вклучуваат телевизорот со далечинско управување за да ги гледаат вечерните вести во боја, не сметајќи го тоа за ништо посебно. Сепак, се чини како да беше вчера кога, како 12-годишник, со широко отворени очи на филмското платно гледав како зборува еден човечки лик поголем од природна големина!

НЕ Е којзнае каква вест, можеби ќе си помислиш. Но, во далечната 1915, во почетоците на немиот црно-бел филм, сето тоа мене ми изгледаше како чудо на денешницата. На платното се појави еден елегантен брадест човек и рече: „Фото-драмата за Создавањето е прикажана од страна на I.B.S.A., Меѓународното здружение на истражувачите на Библијата“. Во следните два часа, библиската драма се одвиваше пред нашите очи. Нејзината библиска порака од Писмото беше јасна и освежувачка. Сепак, тој филм, прошаран со слајдови во боја и синхронизиран говор, беше токму тоа што го привлече моето внимание.

Тогаш не бев свесен за тоа, но мојот младешки ентузијазам за таа маркантна технологија беше увод во една животна кариера поврзана со најнапредната организација на Земјата.

Почетоците

Во 1891 мојот татко дојде од Диленбург (Германија) во германската заедница во Алигени (Пенсилванија, САД). Подоцна, во едно германско семејство од тоа место, запознал една девојка и се венчале. Јас се родив на 7. јули 1903 и пораснав зборувајќи и германски и англиски. Пред самата I Светска војна, во 1914 година, епидемија на туберкулоза ги одзеде животите на моите родители и ме остави сираче. Некако во истото тоа време умре и дедо ми, од срцев удар.

Мојата тетка, Мина Бемер, љубезно ме прифати во своето семејство. „Имам пет деца“, рече таа. „Па, може да имам и едно повеќе.“ Иако ми недостигаа моите родители, тетка Мина ми даде добар дом.

Тетка ми беше долгогодишен член на собранието на Истражувачите на Библијата (како што во тоа време беа наречени Јеховините сведоци) во Алигени. Пред 1909, брат Ч. Т. Расел, тогашен претседател на Watch Tower Society, исто така го посетуваше тоа собрание. Тетка Мина ме водеше на состаноците. Иако во тоа време нашето семејство не направи здружени напори да проучува или да проповеда, што и да слушневме на состаноците неформално го споделувавме со луѓето кои ги познававме.

Тоа беше токму оној период кога „Фото-драмата“ ме исполни со восхитеност. Бидејќи ме привлекуваше механиката, новата фотографска техника и синхронизацијата глас–слика како и временски забрзаната фотографија ме фасцинираа. Беше возбудливо да се гледа отворањето на цвеќињата!

Во 1916 нѐ разжалости смртта на брат Расел. Бидејки живеевме баш во Алигени, присуствувавме на погребот во Карнеги хол. Ова беше салата каде што во 1903 брат Расел дебатираше со Е. Л. Итн. Сум слушал приказни за овој методистички епископален слуга кој го предизвикал Ч. Т. Расел на шестдневна дебата, со надеж дека ќе успее да го омаловажи библиското знаење на брат Расел. Наместо тоа, се вели дека Расел ‚го насочил водениот млаз кон пеколот‘. Сара Келин, една добро позната колпортерка во Питсбург, лично ги познавала Раселови. На погребот таа ја видела Марија Расел како положила неколку цвеќиња во ковчегот, со писменце: „За мојот сакан сопруг“. Иако неколку години пред тоа се разделила од него, таа сѐ уште го признавала за свој сопруг.

Како што одминуваа годините, имав многу прилики да стекнам стручни способности корисни за мојата натамошна кариера. Вујко ми, кој беше мој законски старател, беше изведувач на градежни работи. Во текот на школските празници ме ставаше да работам со неговите електричари на адаптирањето на стари дворци — инсталиравме електрично осветлување во замена за плинско. Во 1918 учениците во нашето училиште направија аматерска радио-телеграфска опрема. Навечер се состанувавме да учиме и да изведуваме експерименти со електрицитет и магнетизам. Во 1926, со еден пријател решивме да го оствариме сонот од детството — да работиме на бродови и да патуваме по светот. Се запишавме во училиштето за радио-телеграфски оператори на Радио друштвото на Америка (RCA).

Нов живот во Бетел

Училиштето за радиотехника што го посетувавме се наоѓаше во градот Њујорк, па така требаше да патувам преку реката до Бруклин за да присуствувам на состаноците на Истражувачите на Библијата, кои се одржуваа во изнајмената сала на стариот масонски храм. Во тоа време имаше само едно собрание за целото њујоршко подрачје. Кога браќата од Бетел (домот на фамилијата во главното седиште на Истражувачите на Библијата) дознаа дека учам за радиооператор, ми рекоа: „Зошто да одиш на море? Токму овде имаме една радиостаница и ни треба оператор“. Ме повикаа на интервју долу во канцеларијата. Не знаев ништо за Бетел освен тоа дека е главно седиште на Истражувачите на Библијата.

Браќата разговараа со мене и ми препорачаа да завршам со школувањето, да добијам дозвола за радиооператор и потоа да дојдам во Бетел. По моето дипломирање, наместо да пловам со брод по отворено море, си ги спакував малкуте алишта и се качив на метро́, во правец-Бетел. Иако бев предаден на Јехова и со години учествував во делото на проповедање, не бев крстен сѐ до декември 1926, две недели по доаѓањето во Бетел. Тоа не беше необично во тоа време.

Со 150 членови, во тие денови Бетелот беше пренатрупан. Бевме по четворица во соба. Наскоро се запознав со повеќето од нив, бидејќи сите јадевме, работевме и спиевме во ист комплекс и, се разбира, сите го посетувавме единственото собрание во градот Њујорк. Во 1927 беше завршен новиот Бетелски дом на улицата Колумбија хајтс 124, па бевме во можност да живееме по двајца во соба.

Во 1927 беше отворена и новата печатница на Адамс стрит 117. Помогнав да се премести опремата од старата печатница што се наоѓаше на улицата Конкорд 55. Покрај радиоопремата, во печатницата имаше и лифтови, печатарски машини, перални и печки на мазут, сѐ што имаше жици, јас работев на тоа.

Сепак, Бетелот беше повеќе отколку само печатница. Зад секоја книга, секој трактат, секое списание, стоеше мноштво понизни, вредни слуги. Тие не сакаа да се прослават во светот. Напротив, само сакаа Господовото дело да биде завршено — а имаше многу да се работи!

Дружење со брат Ратерфорд

Извлеков голема корист од предноста да работам со Џозеф Ф. Ратерфорд, вториот претседател на Друштвото. Тој беше голем човек, висок преку 183 сантиметри, не дебел, но добро граден. Многумина од помладите браќа во Бетелот беа на некој начин заплашени од него, додека не го запознаа. Тој постојано проучуваше и припремаше материјал за пишување.

Брат Ратерфорд имаше добра смисла за хумор. Во бетелската фамилија имаше две постари сестри уште од времето на брат Расел кои беа прилично сериозни и веруваа дека е неисправно да се смее на глас, дури ни кога нешто е смешно. Понекогаш, за време на вечерата, брат Ратерфорд ќе кажеше некоја шала која секого ќе го насмееше, а кое што ги иритираше овие две сестри. Меѓутоа, за време на ручек тој често водеше сериозни библиски дискусии.

Брат Ратерфорд беше добар готвач и уживаше да приготвува јадења за пријателите. Еднаш, кога бетелските готвачи ги здробиле коските од кокошките додека ги сечеле, тој зачекори во кујната и им покажа како треба да се сече кокошка. Не сакаше во јадењето да има парчиња коски!

Честопати бев во близина на брат Ратерфорд во неформални ситуации, како на пример во нашата радиостаница WBBR, или во неговата работна просторија на Стејтн Ајленд. Тој беше еден многу љубезен човек и го применуваше она што го проповедаше. Од другите не очекуваше ништо што тој самиот не би го направил. За разлика од одговорните поединци во многу други религиозни организации, брат Ратерфорд беше со највисоки духовни и морални особини. Беше очигледно дека живее за Јеховиното Царство.

Тешки економски времиња

Неколку години по моето пристигнување во Бетел, светот западна во голема економска криза. Финансиските пазари доживеаја колапс, како што беше случај и со цените на артиклите. Немаше доволно работа, средствата беа ограничени. Бетелот работеше од приложени средства и Јехова секогаш се грижеше да има доволно за да може да се работи. Никогаш не бевме без јадење, иако можеби не беше токму она што секој од нас го сакаше. Живеевме колку што можевме поштедливо, а браќата надвор од Бетелот ни помагаа колку што можеа.

Во 1932, умре брат Роберт Мартин, верниот надгледник на нашата печатница. Дваесет и седумгодишниот Натан Нор беше наименуван на негово место. Тој беше многу способен млад човек. Не се сеќавам дека некој имал проблеми да го прифати него како надгледник на печатницата. И други верни браќа, меѓу кои Џон Карзен, Џорџ Кели, Даг Гелбрејт, Ралф Лефлер и Ед Бекер, сите мои драги соработници — спремно го посветија своето мајсторство и генијалност во службата за Царството. (Спореди 2. Мојсеева 35:34, 35).

Работење на Радио

Нашата организација беше во потполност посветена да ја шири добрата вест на секој можен начин. Целиот свет требаше да знае за Царството, а ние бевме само неколку илјади. Во текот на I Светска војна радиотехниката беше во својот зачеток. Меѓутоа, остроумните браќа чувствуваа дека овој метод на комуникација беше токму она што Јехова го обезбедил за тоа време. Така, во 1923, на Стејтн Ајленд, еден од петте градски реони во Њујорк, почнаа да ја монтираат радиостаницата WBBR.

Понекогаш јас бев единствениот оператор на нашата станица. Живеев таму, но требаше да патувам три часа со брод и метро́ до печатницата во Бруклин, за да ги извршам електричарските и механичарските работи. За да ја направиме нашата радиостаница потполно самостојна, инсталиравме еден дизел генератор. На Стејтн Ајленд имавме свои сопствени бунари со вода и бавча која го снабдуваше со храна малиот персонал овде, како и бетелската фамилија во Бруклин.

Сѐ додека не дојде повеќе помош, одговорностите во врска со радиостаницата во голема мера го ограничуваа моето присуство на состаноците и учеството во службата. Воопшто немав време за друштвените активности или за излети во текот на викендите, освен нашиот годишен одмор. Еднаш некој ме запраша: „Покрај еден таков напорен работен план, зарем никогаш не си помислил да го напуштиш Бетелот?“ Искрено реков: „Не“. Беше привилегија и радост да се работи и живее покрај толку многу предадени браќа и сестри. А секогаш имаше доволно работа, како и некои нови проекти што требаше да се завршат.

Ние подготвувавме и емитувавме возбудливи радиодрами. Без никакви достапни специјални ефекти, требаше да смислуваме наши сопствени методи. Направивме машина која можеше да го репродуцира звукот на нежно ветре или на дождлива бура. Половинките од кокосови ореви кои удираа по обложените штици создаваа звучен ефект на коњски копита по калдрма. Секоја драма беше спектакуларен потфат. А луѓето слушаа. Во тие денови кога малку работи го одвлекуваа вниманието, многу луѓе седеа и внимателно слушаа радио.

Во текот на 1920-тите и раните 1930-ти, Друштвото многу придонесе за создавање на радио-историјата, секогаш одново поврзувајќи ги со радио и со телефонски линии најголемиот број на станици за единствена програма. Така веста на Царството достигна милиони ширум светот.

Фонографот

Во средината на 1930-тите и почетокот на 1940-тите дизајниравме и конструиравме машини за транскрипција, фонографи и друга звучна опрема. Со посебни стругови изрезбавме матрици од восочни плочи, мазни како огледало. Потоа ја испитувавме под микроскоп секоја плоча, многу внимателно за да се увериме дека е без грешка. Ако имаше некакви недостатоци, процедурата на снимање требаше да се повтори и да се направи нов исечок со стругот. Потоа матрицата ја испраќавме до грамофонска компанија која го произведуваше фонографот и снимките на плочите.

Еден возбудлив настан на кој добро се сеќавам беше предавањето на брат Ратерфорд во 1933, под наслов „Ефектот на Светата година врз мирот и напредокот“. Папата ја беше прогласил таа година за „света година“, а ние, преку радиоемисии и со фонограф, го разоткривме тој проглас и покажавме дека ништо свето нема да произлезе од сето тоа. Како што се покажа, таа година на власт дојде Хитлер, со поддршка од Католичката црква, и така сите надежи за мир исчезнаа.

Во САД беше формирана Католичката Акција — организација која го спроведуваше она што го бараше црквата. Тие поставија свои луѓе во издавачките дирекции на водечките весници, списанија и издавачки куќи. Се плеткаа во политика и се закануваа со бојкот на секоја радиостаница која ги пренесува нашите библиски предавања. Многу Сведоци беа нападнати од групите на Католичката Акција, особено во соседниот Њу Џерси. Тоа беа возбудливи денови!

Радосна работа на полето

До средината на 1950-тите, растечките редови на објавителите на Царството достигнуваа повеќе луѓе директно пред вратите на нивните домови. Во помагањето на поединци да ја разберат библиската вистина, ова се покажа како многу поефикасна метода отколку радиото. Така, во 1957 беше решено да се продаде WBBR и нашите средства да се насочат кон ширењето на мисионерското дело во другите земји.

Во 1955 бев доделен во собранието Бетфорд во Бруклин, каде што редовно ја водев студијата на Стражарска кула. Заедницата исто така ме испрати како патувачки говорник во северниот дел на Њујорк, Пенсилванија, Конектикат и Њу Џерси. Кога бев доделен во собранието Бетфорд си реков во себе: ‚Стар сум преку 50 години. Подобро да земам учество во службата уште веднаш. Можеби подоцна ќе добијам ишијас и не ќе можам да уживам во тоа толку многу‘.

По сите тие години работа во техничкиот дел за пренесување на семето на Царството преку радио, најдов вистинско задоволство во сеењето и залевањето на семето на библиската вистина директно до поединците. Навистина уживав во соработката со собранието. Некои браќа и сестри ме прифатија така што се чувствував како да сум дома. Некои од оние мали дечиња, сега веќе возрасни, сѐ уште ме викаат дедо. Во текот на 30 години служба на проповедање поминавме пријатни моменти заедно, сѐ додека проблемите со моите нозе и стапала не ме онеспособија да се качувам по скали или во подземните премини. Во 1985 се префрлив во собранието Бруклин хајтс, кое има состаноци во Бетелот.

Додека Јеховината организација доживуваше величествен пораст, јас лично ја имав предноста да ги видам неговите благослови на странските подрачја, при посетата на големите конгреси на Јеховините сведоци во далечни земји. Освен тоа, имав прилика да патувам по светот! Со почеток во 1950-тите некои од нас, бетелитите, беа во можност да ги видат Лондон, Париз, Рим, Нирнберг и Копенхаген. Патувавме со бомбардери адаптирани во патнички авиони, со брод и со воз. Секако, патувањата беа живописни, но највозбудливото нешто беа дружењата со нашите срдечни, гостољубиви браќа. Во подоцнежните децении имавме патувања на Ориентот, потоа повторно Западна Европа, и во најново време во Источна Европа. Прекрасните конгреси во Полска, Германија и Чехословачка беа величествени. Колку многу порасна нашето теократско семејство откако за првпат станав дел од него!

Божествено водство

Она што на почетокот изгледаше како мали стапки на организацијата, подоцна се претвори во гигантски чекори. Кога работевме на некои иновации, кои служеа само како алатки што требаше да ни помогнат во делото на сведочење, кој можеше да го предвиди грандиозниот пораст? Како одговор на Јеховиното водство напредувавме во верата.

Оваа напредна организација не се плашеше да ја примени најмодерната достапна технологија или да создаде своја сопствена за да потпомогне во грижењето за полето ширум светот. Меѓу методите кои се користеа за ширење на објавата за Царството беа проповедањето од куќа до куќа, употребата на радиомрежите, сведочењето со фонограф и програмата за водење на библиски студии во домовите на луѓето. Воведувањето на наши сопствени системи на печатење во почетокот и користењето на компјутеризирано фототип словослагање и офсет печатење на многу јазици во денешно време, не е мал дострел. Школата Гилеад на Watchtower, Теократската школа на проповедање и редовните конгреси одиграа своја улога во донесувањето слава на Јехова Бог и неговиот Син. Ја имав таа предност лично да го набљудувам тоа и да учествувам во сите тие настани.

Јасно ми е дека Јеховината со дух водена организација на Земјата добива водство за тоа што и како треба да се прави. Целата Негова универзална организација, и видлива и невидлива, работи заедно.

Никогаш не зажалив што се откажав од своите младешки планови да пловам по морињата. Замисли, највозбудливите настани во светот се случуваат токму овде, во рамките на Јеховината организација! Така, моето чекорење по патот кон „горното призвание“ беше одбележано со многу, многу радости и благослови, а со ни малку каење (Филипјаните 3:13, 14).

Секогаш им велам на младите да ја паметат 1914 — односно Псалм 18:14, кој вели: „Зборовите на устата моја и помислите на срцето мое нека бидат благоугодни пред Тебе, Господи, помошнику мој и избавителе мој!“ Ние сакаме да му угодиме на Јехова во сѐ и да молиме како што тоа го сторил Давид: „Покажи ми ги, Господи, патиштата Твои и научи ме да врвам по патеките Твои. Упати ме кон Твојата вистина и научи ме, зашто Ти си Бог на моето спасение; на Тебе се надевам секој ден“ (Псалм 24:4, 5). Овие зборови имаат длабоко значење. Присетувањето на нив ќе ни помогне да останеме на исправната страна, да одиме во исправната насока, во чекор со Јеховината прогресивна организација.

[Слика на страница 23]

Брат Ратерфорд уживаше да приготвува јадења за пријателите

[Слика на страница 25]

Роберт Хацфелт на пултот на радиостаницата WBBR

[Слика на страница 26]

Неодамнешна фотографија на брат Хацфелт