Животна приказна

Награден за практикување побожна оддаденост

РАСКАЖАЛ ВИЛИЈАМ АЈХИНОРИЈА

Се разбудив на полноќ од познатото стенкање на татко ми. Тој се тркалаше на подот држејќи се за стомакот. Мајка ми, мојата постара сестра и јас се собравме околу него. Кога се чинеше дека болката му попушти, тој седна исправено, воздивна и рече: „Само Јеховините сведоци имаат мир на оваа Земја“. Таа забелешка ме збуни, но ми остави длабок впечаток бидејќи никогаш порано немав слушнато за Јеховини сведоци. Се прашував што ли мислеше со тоа.

ТОЈ настан се случи во 1953, кога имав шест години. Бев дел од едно полигамно домаќинство во Евоса, земојделско село во средозападниот дел на Нигерија. Бев второ дете, но прв син во семејство кое на крајот порасна и ги опфаќаше трите жени и 13-те деца на татко ми. Ја делевме куќата на дедо ми, која беше направена од кал и имаше сламен покрив и четири соби. Во домаќинството исто така спаѓаа баба ми и тројцата браќа на татко ми, како и нивните семејства.

Мојот ран живот беше мизерен. За тоа особено придонесе лошото здравје на татко ми. Тој имаше хронични болки во стомакот што траеја сѐ до неговата смрт по многу години. Неговата непозната болест не реагираше на ниедно медицинско лекување што беше достапно за едно африканско селско семејство — ниту со билки ниту традиционално. Поминавме многу ноќи плачејќи покрај татко ми додека тој во агонија се тркалаше на подот сѐ додека не запееше петелот следното утро. Во потрага по лек за својата болест, тој честопати патуваше со мајка ми, оставајќи нѐ мене и моите браќа и сестри на грижата на баба ми.

Нашето семејство преживуваше од одгледување и продавање слатки компири, маниок и кола-ореви. Како надополнување на нашиот скуден приход цедевме каучуково дрво. Главна храна ни беа слатките компири. Јадевме слатки компири наутро, мелени слатки компири напладне и, повторно, слатки компири навечер. Повремено, имавме малку разноликост кога јадевме печени плодови слични на банана.

Важен дел од нашиот живот беше обожавањето на предците. Семејството принесуваше храна пред прачки на кои беа врзани каури-школки. Исто така, татко ми обожаваше еден идол за да ги држи настрана злите духови и вештерките.

Кога имав пет години, привремено се отселивме од селото на еден земјоделски камп оддалечен околу 11 километри. Таму татко ми доби болест од гинеја црв, што додатно го измачуваше покрај неговата стомачна болест. Во текот на денот не можеше да работи, а ноќе го мачеа стомачните болки. Јас се разболев од песочна болва, еден облик на тифус. Поради тоа живеевме од милостињата што ни ја даваше нашето пошироко семејство. За да не умреме во беда, се вративме во нашето село Евоса. Татко ми сакаше јас, неговиот прв син, да станам повеќе отколку само еден земјоделец што ќе се бори за гола егзистенција. Тој сметаше дека доброто образование ќе ми овозможи да го подигнам животниот стандард на семејството и ќе ми помогне да ги подигам моите браќа и сестри.

Контакт со различни религии

Кога се вративме во нашето село можев да започнам со школувањето. Ова водеше до контакт со религиите на христијанскиот свет. Во 1950-тите, тешко можеше да се одвои западното образование од религијата на колонијалните господари. Бидејќи одев во католичко основно училиште, тоа значеше дека морам да бидам римокатолик.

Во 1966, кога наполнив 19 години, ме примија во Пилгримското баптистичко средно училиште во градот Евохинми, оддалечен околу 8 километри од Евоса. Таму моето религиозно образование се смени. Затоа што сега одев во протестантско училиште, католичките свештеници не ми дозволуваа да учествувам на неделната миса.

Додека одев во баптистичкото училиште првпат дојдов во контакт со Библијата. Иако продолжив да одам во католичката црква, секоја недела, по католичката црковна служба, сам ја читав Библијата. Учењата на Исус Христос ме фасцинираа, побудувајќи во мене желба да живеам смисловен живот на побожна оддаденост. Колку повеќе ја читав Библијата толку повеќе се гадев на лицемерството на некои верски водачи и на неморалниот начин на живот на многу лаици. Она што го видов меѓу оние што се исповедуваа како христијани многу се разликуваше од она за кое Исус и неговите ученици поучувале и го правеле.

Некои случки особено ме шокираа. Во една прилика, кога отидов во една катехистичка продавница за да купам броеници, видов како на вратата од продавницата виси јују амајлија. Во друга прилика, директорот на баптистичкото училиште се обиде сексуално да ме злоупотреби. Потоа дознав дека тој бил хомосексуалец и дека злоупотребувал и други. Длабоко размислував за овие работи, прашувајќи се: ‚Дали Бог ги одобрува религиите чии членови, па дури и водачи, не се повикани на одговорност за сериозни гревови?‘

Промена на религијата

Сепак, го сакав она што го читав во Библијата и решив да продолжам да ја читам. Тогаш почнав да размислувам за коментарот што го даде татко ми околу 15 години пред тоа: „Само Јеховините сведоци имаат мир на оваа Земја“. Но, бев несигурен бидејќи младите Сведоци во моето училиште беа исмејувани и понекогаш казнувани поради тоа што не се придружуваа во нашето утринско обожавање. А некои од нивните верувања изгледаа чудни. На пример, тешко ми беше да верувам дека само 144.000 ќе одат на небото (Откровение 14:3). Со оглед на тоа што јас имав желба да одам на небото, се прашував дали овој број бил пополнет пред да се родам.

Беше очигледно дека Сведоците се разликуваа во однесувањето и ставот. Тие не беа вмешани во неморалните и насилнички активности на другите млади во училиштето. За мене, тие беа навистина одвоени од светот, какви што, како што прочитав во Библијата, треба да бидат оние што ја практикуваат вистинската религија (Јован 17:14—16; Јаков 1:27).

Решив и понатаму да истражувам. Во септември 1969 можев да ја набавам книгата Вистина која води до вечен живот. Следниот месец, еден пионер, како што се нарекуваат полновремените министри на Јеховините сведоци, почна да проучува со мене. Инспириран од мојата прва студија, почнав да ја читам книгата Вистина во сабота навечер и ја завршив наредното попладне. Веднаш почнав да им кажувам на соучениците за прекрасните работи што ги прочитав. Учениците и наставниците мислеа дека мојата новопронајдена вера ме тера во лудило. Но, јас знаев дека не полудувам (Дела 26:24).

Веста дека проповедам нова религија стигна до моите родители. Тие побараа веднаш да се вратам дома за да можат да утврдат во што беше мојот проблем. Немаше никој кому можев да му се обратам за совет, затоа што сите Сведоци беа заминати на нивните обласни конгреси во Илеша. Кога се вратив дома, мајка ми и други роднини ме бомбардираа со прашања и со критики. Се обидов колку што можев да го одбранам она што го учев од Библијата (1. Петрово 3:15).

По неуспешниот обид да докаже дека Јеховините сведоци се лажни учители, чичко ми се обиде со еден поинаков пристап. Тој ме молеше: „Сети се дека ти замина на училиште за да стекнеш образование. Ако ги оставиш студиите и отидеш да проповедаш, нема никогаш да го завршиш школувањето. Затоа, прво заврши го училиштето, па потоа придружи ѝ се на оваа нова религија“. Во тоа време тоа ми изгледаше разумно, па затоа престанав да проучувам со Сведоците.

Во декември 1970, веднаш откако дипломирав, отидов право во Салата на Царството, и оттогаш ги посетувам состаноците на Јеховините сведоци. На 30 август 1971 се крстив во симбол на моето предание на Бог. Тоа ги потресе не само моите родители туку и целата заедница. Рекоа дека сум ги разочарал, бидејќи бев првиот од Евоса или околината што добил државна стипендија. Многумина имаа високи очекувања од мене. Се надеваа дека образованието ќе го искористам за подобрување на заедницата.

Последици од мојата промена

Моето семејство и постарите мажи од заедницата испратија една делегација за да се обиде да ме убеди да се откажам од мојата вера. Нивните обиди беа измешани со клетви. „Ако не ја напуштиш оваа религија,“ рекоа тие, „ќе имаш несреќна иднина. Нема да добиеш работа. Нема да си изградиш своја куќа. Нема да можеш да се ожениш и да имаш свое семејство.“

Спротивно на нивните злокобни предвидувања, десет месеци откако го завршив школувањето, добив работа како наставник. Во октомври 1972 се оженив со мојата сакана сопруга Вероника. Подоцна, владата ме обучи да бидам државен застапник за проширување на земјоделството. Ја купив мојата прва кола, и почнав да градам своја куќа. На 5 ноември 1973 се роди нашата прва ќерка Викторија, а во наредните години ни се родија и Лидија, Вилфред и Џоун. Во 1986 ни се роди последното дете Мајк. Сите тие се покажаа скапоцени деца, дар од Јехова (Псалм 127:3).

Осврнувајќи се наназад, можам да речам дека сите зли желби на заедницата се претворија во благослови. Затоа на првата ќерка ѝ ставив име Викторија. Неодамна, добив писмо од заедницата во кое стоеше: „Те молиме, сакаме да се вратиш дома и да учествуваш во развојот на нашата заедница сега кога Бог те благословува“.

Воспитување на децата по побожни патишта

Мојата сопруга и јас знаевме дека не би можеле да ги комбинираме нашата побожна одговорност за воспитување на децата со стремењето кон материјално богатство. Затоа научивме да бидеме задоволни со едноставен живот. Претпочитаме да живееме вака наместо да се соочуваме со можните последици од избирањето поинаков начин на живот.

Во нашиот дел од светот е вообичаено зградата да се дели со други семејства, и да се користат истата бања, кујна итн. Ние бевме среќни што можевме да изнајмуваме приватен стан во кој и да е град каде што бев префрлуван како владин службеник. Точно, таквото сместување беше поскапо, но на тој начин нашите деца не беа толку изложени на нездрави влијанија. Му благодарам на Јехова што низ годините можевме да ги воспитуваме децата во духовно здрава околина.

Освен тоа, мојата сопруга остана дома за да биде со нашите деца и да се грижи за нив. Кога завршувам со работата, настојуваме да работиме заедно како семејство. Сѐ што правиме, правиме како тим. Ова вклучува семејна библиска студија, подготовка за собраниските состаноци и присуство на нив, удел во христијанската служба, како и учество во друштвени активности.

Се обидовме да го следиме советот од Второзаконие 6:6, 7 каде што родителите се поттикнати да ги поучуваат децата не само дома туку и во секоја прилика. Ова предизвика децата да бараат друштво внатре а не надвор. Од нашиот пример научија да внимаваат на своето друштво бидејќи Вероника и јас не поминуваме претерано време во друштво со луѓе што не ги делат нашите верувања (Пословици 13:20; 1. Коринќаните 15:33).

Се разбира, нашето водство и поучување не беа единственото позитивно влијание во животот на децата. Нашиот дом беше, а и сѐ уште е, отворен за ревносните христијани, од кои многумина се патувачки министри на Јеховините сведоци. Времето што овие зрели христијани го поминуваа со нашето семејство им даде на децата прилика да ги набљудуваат и да учат од нивниот самопожртвуван начин на живот. Ова му даде уште поголема јачина на нашето поучување, и децата ја направија вистината своја сопственост.

Награден за побожната оддаденост

Денес, мојата сопруга и јас, заедно со четири од нашите деца, сме во полновремена служба. Првпат почнав да пионерам во 1973. Низ годините, одвреме навреме морав да прекинувам со полновремената служба поради економските околности. Исто така, повремено имам предност да имам удел во поучувањето во Школата за служба за Царството, на која им се обезбедува обука на христијанските надгледници на Јеховините сведоци. Моментално уживам во предноста да служам во еден Одбор за контактирање со болниците, како и да бидам надгледник на градот Ухонмора.

Двете мои најстари ќерки, Викторија и Лидија, се среќно омажени за христијански старешини. Тие и нивните сопрузи служат како членови на канцеларијата на подружницата на Јеховините сведоци во Игедума (Нигерија). Нашиот постар син, Вилфред, служи како слуга помошник, а најмалиот, Мајк, одвреме навреме служи како помошен пионер. Во 1997, Џоун го заврши средното училиште и почна со општа пионерска служба.

Меѓу најнаградувачките искуства во мојот живот е тоа што можам да им помагам на другите да му служат на Јехова Бог. Меѓу нив се некои членови на моето пошироко семејство. Татко ми вложуваше напори да му служи на Јехова, но практикувањето полигамија го спречи во тоа. Уште од младоста ги сакам луѓето. Кога гледам како другите страдаат, имам чувство дека моите проблеми се помалку важни. Претпоставувам дека ја гледаат мојата искрена желба да им помогнам, а тоа им олеснува да разговараат со мене.

Еден од оние на кои им помогнав да дојдат до спознание на Божјите намери е еден младич прикован за кревет. Тој бил работник во една електро-компанија кога добил тежок електричен шок на работа, по што останал парализиран од градите надолу. Тој прифати библиска студија и постепено реагираше на она што го учеше. За првпат по 15 години беше поместен од неговиот кревет кога се крсти, на 14 октомври 1995, во еден поток во близина на неговиот дом. Рече дека тоа бил најсреќниот ден во неговиот живот. Сега е слуга помошник во собранието.

Морам да кажам дека не жалам што пред околу 30 години избрав да му служам на Јехова со неговиот обединет, предаден народ. Кај него видов вистинска љубов на дело. Дури и ако надежта за вечен живот не беше вклучена во Јеховината награда за неговите верни слуги, сепак ќе сакав живот на побожна оддаденост (1. Тимотеј 6:6; Евреите 11:6). Тоа е патот што го обликуваше и го укотви мојот живот, донесувајќи ми радост, задоволство и среќа мене и на моето семејство.

[Слика на страница 25]

Со мојата сопруга и со децата во 1990

[Слика на страница 26]

Со мојата сопруга, децата и двата зета