ဘေဘယ်မြို့နဲ့ သိပ်မဝေးတဲ့နေရာမှာ ဥရဆိုတဲ့ မြို့တစ်မြို့ ရှိတယ်။ အဲဒီမှာနေတဲ့ လူတွေက ယေဟောဝါကို မကိုးကွယ်ဘဲ တခြားဘုရားတွေကို ကိုးကွယ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဥရမြို့မှာ ယေဟောဝါကိုပဲ ကိုးကွယ်တဲ့ အာဗြဟံဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ရှိတယ်။

ယေဟောဝါက အာဗြဟံကို “နေရင်းပြည်၊ ဆွေမျိုးသားချင်းတွေနဲ့ ဖခင်ရဲ့အိမ်ကို ထားခဲ့ပြီး ငါပြမယ့်ပြည်ကို သွားပါ” လို့ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ဘုရားသခင်က ‘မင်းကို လူမျိုးကြီးဖြစ်စေပြီး ကမ္ဘာပေါ်က လူမျိုးအားလုံး မင်းကြောင့် ကောင်းချီးခံစားရမယ်’ လို့ ကတိပေးတယ်။

ယေဟောဝါက သူ့ကို ဘယ်နေရာ သွားခိုင်းမှန်း အာဗြဟံ မသိပေမဲ့ ယေဟောဝါကို သူ ယုံကြည်စိတ်ချတယ်။ ဒါနဲ့ အာဗြဟံနဲ့ သူ့ဇနီး စာရာ၊ သူ့အဖေ တေရ၊ သူ့တူ လောတတို့ဟာ ပစ္စည်းတွေကို ထုပ်ပိုးပြီး နာခံမှုရှိရှိ ခရီးရှည်ကို စတင်ကြတယ်။

အာဗြဟံနဲ့ သူ့မိသားစုဟာ ယေဟောဝါ မြင်စေချင်တဲ့ပြည် ရောက်တဲ့အခါ အာဗြဟံရဲ့ အသက် ၇၅ နှစ်ရှိပြီ။ အဲဒီပြည်ကို ခါနာန်ပြည်လို့ ခေါ်တယ်။ အဲဒီမှာ ယေဟောဝါက အာဗြဟံကို ‘မင်းမြင်နေရတဲ့ပြည်ကို မင်းရဲ့မျိုးနွယ်ကို ငါပေးမယ်’ လို့ ကတိပေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အာဗြဟံနဲ့ စာရာဟာ အသက်အတော်ကြီးနေပြီ။ ကလေးလည်း မရှိဘူး။ ဒီတော့ ယေဟောဝါက သူ့ရဲ့ ကတိကို ဘယ်လိုပြည့်စုံစေမလဲ။

အာဗြဟံနဲ့ စာရာဟာ လက်ထပ်ပြီးတာ နှစ်အတော်ကြာနေပြီ။ ဥရမြို့က အိမ်ကို ထားခဲ့ပြီး တဲနဲ့ပဲနေကြတယ်။ အဲဒီလိုနေရလို့ စာရာ မညည်းညူဘူး။ ယေဟောဝါဘုရားကို သူယုံကြည်ကိုးစားလို့ပေါ့။

စာရာဟာ သားတစ်ယောက် သိပ်လိုချင်နေတော့ ‘ကျွန်မရဲ့ ကျွန် ဟာဂရကို ယူပါ။ သူသာ ကလေးရမယ်ဆိုရင် အဲဒီကလေးက ကျွန်မကလေးပဲ’ လို့ အာဗြဟံကို ပြောတယ်။ ဟာဂရ သားလေးမွေးတဲ့အခါ သူ့ကို အိရှမေလလို့ နာမည်ပေးတယ်။

အာဗြဟံအသက် ၉၉ နှစ်၊ စာရာအသက် ၈၉ နှစ်မှာ ဧည့်သည်သုံးယောက် ရောက်လာတယ်။ အာဗြဟံဟာ သူတို့သုံးယောက်ကို သစ်ပင်အောက်မှာ ခဏအနားယူပြီး စားသောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်တယ်။ အဲဒီဧည့်သည်သုံးယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ သိလား။ ကောင်းကင်တမန်တွေ။ သူတို့က အာဗြဟံကို ‘နောက်နှစ် ဒီအချိန်မှာ မင်းနဲ့ မင်းဇနီး ကလေးတစ်ယောက် ရမယ်’ လို့ပြောတယ်။ စာရာက တဲထဲကနေ နားထောင်နေတာ။ ‘ငါက အသက်ကြီးနေပြီလေ။ ကလေးရနိုင်ပါ့မလား’ လို့တွေးပြီး ရယ်မိတယ်။

နောက်နှစ်မှာ ဘုရားသခင့်ကောင်းကင်တမန်တွေ ကြိုပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း စာရာဟာ သားလေးတစ်ယောက် မွေးတယ်။ အာဗြဟံက သားလေးကို “ရယ်မောသူ” လို့ အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့ အိဇက်လို့ နာမည်ပေးတယ်။

ငါးနှစ်အရွယ် အိဇက်ကို အိရှမေလ ကဲ့ရဲ့နေတာ စာရာ မြင်သွားတယ်။ သားဖြစ်သူကို ကာကွယ်ပေးချင်တော့ ဟာဂရနဲ့ အိရှမေလကို နှင်ထုတ်လိုက်ဖို့ အာဗြဟံကို တောင်းဆိုတယ်။ အစပိုင်းမှာတော့ အာဗြဟံ မနှင်ထုတ်ချင်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါက ‘စာရာရဲ့စကားကို နားထောင်လိုက်။ အိရှမေလကို ငါစောင့်ရှောက်ပေးမယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ကတိက အိဇက် ကနေပဲ ပြည့်စုံလာမှာ’ လို့ အာဗြဟံကို ပြောတယ်။

လောတဟာ ခါနာန်ပြည်မှာ ဦးလေးဖြစ်သူ အာဗြဟံနဲ့ အတူနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အာဗြဟံနဲ့ လောတမှာ တိရစ္ဆာန်တွေ တိုးပွားလာပြီး တိရစ္ဆာန်အားလုံးအတွက် စားကျက် မလုံလောက်တော့ဘူး။ အာဗြဟံဟာ လောတကို ‘ငါတို့ တစ်နေရာတည်းမှာ အတူနေလို့ မဖြစ်တော့ဘူး။ မင်းသွားချင်တဲ့နေရာကို အရင်ရွေးပါ။ ပြီးမှ ငါ တခြားနေရာသွားမယ်’ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အာဗြဟံဟာ တစ်ကိုယ်ကောင်းမဆန်ဘဲ ကြင်နာတတ်သူ မဟုတ်လား။

သောဒုံမြို့နဲ့ နီးပြီး စိမ်းစို၊ ရေပေါတဲ့ နေရာကောင်းတစ်ခုကို လောတတွေ့သွားတယ်။ ဒါနဲ့ အဲဒီနေရာကို သူရွေးလိုက်ပြီး မိသားစုလိုက် ပြောင်းရွှေ့သွားတယ်။

သောဒုံမြို့သားတွေနဲ့ အနီးတဝိုက်က ဂေါမောရမြို့သားတွေဟာ အရမ်းကို ဆိုးသွမ်းကြတယ်။ ဆိုးလွန်းအားကြီးလို့ အဲဒီမြို့တွေကို ဖျက်ဆီးဖို့ ယေဟောဝါ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လောတနဲ့ မိသားစုကို ယေဟောဝါ ကယ်တင်ချင်လို့ ကောင်းကင်တမန်နှစ်ပါးကို စေလွှတ်ပြီး ‘ဒီမြို့က မြန်မြန်ထွက်သွားကြ။ ဒီမြို့ကို ယေဟောဝါ ဖျက်ဆီးတော့မှာ’ လို့ သတိပေးခိုင်းတယ်။

လောတဟာ ချက်ချင်းမထွက်ဘဲ အချိန်ဆွဲနေတယ်။ ဒါနဲ့ ကောင်းကင်တမန်တွေက လောတ၊ သူ့ဇနီးနဲ့ သူ့သမီးနှစ်ယောက်ကို မြို့ပြင်ကို ဆွဲထုတ်လာပြီး ‘ပြေးကြ။ အသက်ရှင်ချင်ရင် နောက်လှည့်မကြည့်နဲ့။ လှည့်ကြည့်ရင် သေမယ်’ လို့ ပြောတယ်။

ဇောရမြို့ကို သူတို့ရောက်တဲ့အခါ ယေဟောဝါဟာ သောဒုံမြို့နဲ့ ဂေါမောရမြို့အပေါ် ကန့်နဲ့မီး ရွာကျစေတယ်။ မြို့နှစ်မြို့စလုံး ပြာကျသွားတယ်။ လောတရဲ့ဇနီးဟာ ယေဟောဝါစကား နားမထောင်ဘဲ နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တာ ဆားတိုင်ဖြစ်သွားပါလေရော။ လောတနဲ့ သမီးနှစ်ယောက်ကတော့ ယေဟောဝါစကား နားထောင်လို့ မသေကြဘူး။ လောတရဲ့ဇနီး ဆားတိုင်ဖြစ်သွားလို့ လောတရော သမီးတွေပါ ဝမ်းနည်းကြမှာဖြစ်ပေမဲ့ ယေဟောဝါရဲ့ သတိပေးချက်တွေကို နားထောင်ခဲ့လို့ သူတို့ ဝမ်းသာခဲ့ကြမှာပါ။

အာဗြဟံဟာ သားဖြစ်သူ အိဇက်ကို ယေဟောဝါကို ချစ်ဖို့၊ ကိုယ်တော့်ကတိတွေကို ယုံကြည်ကိုးစားဖို့ သင်ပေးတယ်။ ယေဟောဝါက အိဇက် အသက် ၂၅ နှစ်မှာ အာဗြဟံအတွက် သိပ်ခက်တဲ့အလုပ်တစ်ခု လုပ်ခိုင်းတယ်။ ဘာအလုပ်ဖြစ်မလဲ။

ဘုရားသခင်က ‘မင်းရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားကို ပူဇော်ဖို့ မောရိအရပ်က တောင်ပေါ်ကို ခေါ်သွားပါ’ လို့ ပြောတယ်။ ယေဟောဝါ ဘာလို့ အဲဒီလိုလုပ်ခိုင်းမှန်း အာဗြဟံမသိပေမဲ့ ယေဟောဝါစကား နားထောင်ခဲ့တယ်။

နောက်မနက်စောစောမှာ အာဗြဟံဟာ အိဇက်နဲ့ ကျွန်နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး မောရိအရပ်ကို ထွက်သွားတယ်။ သုံးရက်ကြာတော့ အဝေးကနေ တောင်တွေကို မြင်နေရတယ်။ ကျွန်တွေကို စောင့်ခိုင်းပြီး ပူဇော်ဖို့ သူနဲ့အိဇက်ပဲ ထွက်သွားတယ်။ အိဇက်ကို ထင်းတွေသယ်ခိုင်းပြီး အာဗြဟံက ဓားကို ကိုင်ထားတယ်။ ဒီအခါ အိဇက်က ‘အဖေ၊ ပူဇော်မယ့်အကောင်က ဘယ်မှာလဲ’ လို့မေးတော့ အာဗြဟံက ‘ဘုရားသခင် ပြင်ဆင်ပေးမှာပေါ့ သားရယ်’ လို့ ပြန်ဖြေတယ်။

တောင်ပေါ်လည်းရောက်ရော ပူဇော်ရာပလ္လင် ဆောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အိဇက်ရဲ့ ခြေလက်တွေကိုချည်ပြီး ပူဇော်ရာပလ္လင်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။

အာဗြဟံဟာ ဓားကိုယူလိုက်တဲ့အခါ ယေဟောဝါရဲ့ ကောင်းကင်တမန်က ‘အာဗြဟံ။ မင်းရဲ့သားကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့။ မင်းရဲ့သားကိုတောင် ပေးတဲ့အတွက် မင်းဟာ ဘုရားကို ယုံကြည်တယ်ဆိုတာ အခု ငါသိပြီ’ လို့ပြောတယ်။ အဲဒီနောက် ချုံပုတ်မှာငြိနေတဲ့ သိုးထီးတစ်ကောင်ကို အာဗြဟံ မြင်သွားတယ်။ အိဇက်ကို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ကြိုးဖြည်ပေးပြီး သိုးထီးကို ပူဇော်လိုက်တယ်။

အဲဒီနေ့ကစပြီး ယေဟောဝါက အာဗြဟံ ကို မိတ်ဆွေလို့ ခေါ်တယ်။ ဘာလို့လဲ သိလား။ အာဗြဟံဟာ ယေဟောဝါ လုပ်ခိုင်းတာမှန်သမျှ လုပ်လို့ပဲ။ ဘာလို့လုပ်ခိုင်းမှန်း မသိတာတောင် လုပ်တယ်။

ယေဟောဝါက အာဗြဟံကို ‘မင်းကို ကောင်းချီးပေးမယ်၊ မင်းရဲ့မျိုးနွယ်ကို တိုးပွားများပြားစေမယ်’ လို့ ထပ်ပြီး ကတိပေးတယ်။ ဆိုလိုတာက အာဗြဟံရဲ့ မျိုးနွယ်ကတစ်ဆင့် ဘုရားစကားနားထောင်တဲ့ လူအားလုံး ကောင်းချီးခံစားရမှာဖြစ်တယ်။